De gevaren van het zuiden

Zuid-Frankrijk is zo ontzettend mooi! Maar de gevaren liggen op de loer dus faites attention! 

Zo is er bijvoorbeeld de zon. Oh zo fijn, maar oh zo gevaarlijk, goed smeren dus en probeer altijd je auto in de schaduw te zetten.

Dan de natuur, ook die kent vele gevaren. Zo zijn er natuurlijk de stijle rotsen, maar pas ook op voor de vegetatie. Zo waren Joost en ik zondag in Saumane de Vaucluse waar Joost een ruïne zag waar een mooie cactus uit groeide. Die cactus vond ik wel interessant. Zo'n geval met gladde groene huid, plat, bijna 2D, en dan met gegroepeerde stekels. Aan de bovenkant zaten, denk ik, cactusvijgen. Het kunnen ook jonge vertakkingen zijn, maar eens proberen te plukken dus om eens nader te bekijken. Gelukkig hebben de kleine "vijgen" niet de grote stekels, maar kleine gegroepeerde bosjes haartjes. Nou, die haartjes blijken dus allemaal minuscule stekeltjes te zijn! Als je er langs aait no problem, maar ze blijven in je huid hangen en laten maar lastig los. Ik zat dus met allemaal minuscule stekels in mijnvingers. Met een zachte, maar voldoende ruwe steen hen ik het merendeel gelukkig van mijn handen kunnen vegen maar voel nog steeds af en toe wat prikken. Niet zo handig dus.

Nog een gevaar uit de natuur zat in mijn kamer. Ik hoorde 's nachts een ritselend geluidje en ging op onderzoek uit. Onder een rieten mand vandaan kwam het onderstaande beestje op me afgerend! Gelukkig was mijn slipper sneller!

Het vervolg

Eens even kijken hoor, waar waren we gebleven. Champagne! Juist ja, maar dat lijkt al weer heel lang geleden.

Het hotel in Montmort was niet echt een aanradertje, zeker niet als je weet wat we daarna nog bezocht hebben. Zowel de eigenaren, als het hotel, annex bar annex restaurant annex tabac, zelf straalden een soort Gestapo-gezelligheid uit. De man des hotels zat het liefst de hele dag in zijn versleten lederen bureaustoel voor de tv die hij overigens zo had ingesteld dat iedereen er dik en gedrongen uitzag en de zijkanten van het scherm buiten beeld vielen. Hij leek er geen problemen mee te hebben. Tja, een troosteloos hotel, wel lekker eten maar voor de rest kun je dit prima missen.

De volgende dag was Meursault de bestemming. In dit dorp in de Bourgogne dat bekend staat om zijn fameuze gelijknamige witte wijn, draait alles om de wijntoerist. Eigenlijk zijn wij dat ook wel een beetje, al hebben we de locaties gekozen vanwege de rijafstanden. Dit, eveneens, logis-de-france hotel oogde een stuk vriendelijker, aardig personeel en wederom heerlijk eten.

De volgende dag na het ontbijt hebben we onze reis vervolgd, na eerst nog even chateau de Meursault aan te hebben gedaan. Op de oprijlaan zagen we een hop, voor Joost de eerste keer van zijn leven, voor mij niet veel vaker. Wat een fantastische vogel! Hij zat te ver weg voor een foto helaas. 

We hebben een stuk van de autoroute genomen, maar waren helaas niet de enige. Na Lyon hebben we de snelweg snel weer verlaten. En laat dat nou in de buurt zijn van de plek waar we vorig jaar, toen ook vanwege de drukte op de autoroute, gelunched hebben! De omgeving is weinig inspirerend, redelijk industrieel zoals grote delen van de Rhône oevers, maar dit éne verscholen plekje, je moet echt verdwalen wil je het tegenkomen, is een omweg waard. Bij dit restaurantje, "le fils d'eau" in St. Rambert d'Albon kun je fantastisch driegangen lunchen voor een mooie prijs.

Volgevreten vervolgden we de nog lange weg naar Chateauneuf-du-pape, wederom een wijndorp, maar dat was echt omdat ik in de wijde omgeving niks meer kon vinden dat nog beschikbaar was.... En dat bleek dit hotel ook niet te zijn. Eveneens geboekt via logis-de-france, bevestiging uitgeprint mee, maar eigenaar deed alsof zijn neus bloedde. Na wat rondbellen hadden ze wat anders voor ons gevonden en gelukkig bleek dat prima te zijn. Weliswaar zonder restaurant, maar wel veel goedkoper! En een leuke gastheer ook nog eens. In het dorp wederom heerlijk gegeten:

En gedronken natuurlijk. Witte chateauneuf-du-pape, heerlijk. En inmiddels, vergeten te vermelden, heerlijk weer! Zodra je Lyon ruim achter je hebt gelaten is de kans op goed weer een stuk groter! Na twee dagen vertoeven in dit dorpje met nog een uitstapje naar de antiekmarkt in Isle-sur-la-sorgue, zijn we inmiddels aangekomen in onze Gite in Seguret. Ik heb nog niet eerder in een zo smaakvol ingericht vakantieverblijf vertoefd! Echt prachtig! En de douche ook, wat een ding! Het duurde even dat ik doorhad waar de drie knoppen voor waren, maar wat is goed sanitaire toch lekker. We kijken uit op de dentelles de Montmirail

En het uitzicht vanaf de wc is als volgt

De rest van de week zitten we hier, vanaf nu weer zelf koken, maar dat is hier ook geen straf.

Oja en met Tinderen hebben we nog niet zo'n succes. Tot die tijd moeten we het doen met ander vrouwelijk schoon

Gehaktstaaf en champagne

Het is vakantie! Heerlijk! Samen met Joost en route in het voor mijn ego net wat te kleine autootje van mijn werk. En een vakantie is geen vakantie zonder lekker eten. En tinder natuurlijk.

De eerste stop vandaag was het pittoreske Hazeldonk-West, tja ons Hollanders moeten toch nog even de tank afvullen met de nationale tankpas. De laatste jaren is het de traditie dat als we samen naar het buitenland gaan, en dat gaan we, er minstens een vieze snack genuttigd moet worden. Zo hadden we enkele jaren onderweg naar de Ardennen een sitostick gescoord bij een tankstation, bij Hazeldonk trakteerden we ons op een fantastische gehaktstaaf, met saus, om pak en beet 11 uur 's ochtends... Maar we kregen hem wel weg hoor!

De rit voerde vervolgens eindeloos door België, echt vervelend dat je daar eerst doorheen moet voordat je het beloofde, ik had Joost beloofd er naartoe te gaan, land Frankrijk te bereiken. Ik wilde geen voet op Belgische bodem zetten, maar dat principe hield ik nauwelijks vol. Het eerste de beste bos over de grens werd de eerstvolgende sanitaire stop.

Bestemming van vandaag: Champagne. Ik heb daar een vast adresje waar je voor een kleine prijs een grootse, doch onbekende, brut kunt kopen. Afgelopen weekend had ik Odille al even gemaild of het schikte om vanmiddag na drieën even langs te komen. En dat schikte. Het is een adresje dat je echt in je navigatie moet invoeren, anders vind je het dorpje nooit meer terug. Er is werkelijk niks te doen in het dorp met omvang van drie straten. Desondanks wist Odille ons te vertellen dat ook hier 14 juli wordt gevierd. De enige passanten die zij kennen zijn mensen die verdwaald zijn, of  door het dorp heenrijden om bij een nabijgelegen dorp te komen. Ach dat deert allemaal niks, de campagne is heerlijk. Odille is blij met onze komst, de hond ook en elke keer komt weer op de proppen dat ze wel eens in Nederland zijn geweest, namelijk in Kadier-en-Keer.

Nu zitten we in ons hotelletje, zo één uit het boekje. Ik heb nog nooit zulk fout behang en tegeltjes gezien. En de muren in de gang zijn toiletblokroze. Nouja het ruikt er een beetje naar toiletblok. Zojuist hebben we geprobeerd of Tinder in dit godvergeten oord ook werkt, en ja hoor! Traag maar de dames zijn er niet minder om. Nu maar hopen dat ook wij geliked worden.

Genoeg voor nu, we gaan naar de bar en daarna dineren, en dat wordt geen driegangen gehaktstaaf!