Het zwijn

Mijn schrijfsels zijn wat minder talrijk, dat komt door mijn nieuwe dagbesteding. Ik word flink bezig gehouden op mijn nieuwe werk en dat zorgt op zijn beurt weer voor vermoeide avonden en weekenden, minder inspiratie en soms ook gewoon geen zin.

Minder talrijk, maar laten we hopen dat dit de kwaliteit dan weer ten goede komt, al heb ik daar nu reeds enige twijfels over. Op zich biedt mijn nieuwe baan genoeg inspiratie, maar het is, ook al is het anoniem, niet kies om daar over te schrijven, verboden zelfs en dat doe ik dan ook maar niet. Dus voor de spaarzame trouwe volgers moet ik het toch putten uit hetgeen ik in mijn vrije tijd meemaak. En vrije tijd heb ik! Vier dagen werken betekent toch nog drie dagen vrij. Dat is weliswaar nog niet de helft van de weekdagen, maar toch bijna drieënveertig procent, heel wat beter de gewone stervelingen die het met de twee dagen weekend (29 procent van de week) moeten doen.

Afgelopen weekend ben ik weer naar de Veluwe geweest. Ik was met mijn Veluwe-vriend, zijn gezin en een fijne vriendin. Betreffende vriend en vriendin lezen beiden dit blog en hen houd ik ook anoniem. Al kreeg ik van de Veluwe-vriend naar aanleiding van een eerder schrijven wel wat opmerkingen, ik geloof dat hij de titel ietwat karig vond. Sorry, die anonimiteit is ook verdraaid ingewikkeld. Enfin, de Veluwe, een heel weekend in een huisje in het bos, hoe leuk is dát. Op vrijdagmiddag, tja, standaard vrij nu, samen met bovenbeschreven vriendin richting de Veluwe. Ik werd gereden, na vermoeiende week heel fijn, en gezellig bovendien. Vervolgens de aankomst van iedereen, de kamerindeling, uitpakken (alsof het een volwaardige vakantie was), er achter komen dat je toch weer dingen vergeten bent, vervolgens lekker de kachel aan en met wijn gezellig borrelen. Een goed begin van het weekend.

De volgende dag vroeg op en met een beperkte delegatie het bos in. Bestemming was ditmaal de echoput, in de buurt van Apeldoorn. Prachtig bos, afwisselend en lekker open zodat je de dieren beter ziet. Als ze er zijn dan tenminste, want het duurde best even voordat de eerste herten werden gespot. Even later nog drie herten, waarschijnlijk dezelfde. En na nog een tijd spotte ik iets dat eruit zag als een hert die naar ons keek, maar na een paar seconden besefte ik dat het ook echt een hert was. Het bleken er drie te zijn. Ben benieuwd wat de opticien op de komende halfjaarlijkse controle over mijn zicht te melden heeft. Voor de rest waren er bar weinig dieren en wederom geen zwijn. Wel heel veel sporen, maar die beesten zelf schitteren door afwezigheid.

's Middags verwoede pogingen gedaan om de dutchtub aan te steken en met een aanmaakblokje en het laatste stukje papier dat er te vinden was is dat nog gelukt ook. Het schuurtje lag weliswaar vol hout, maar dit was behoorlijk vochtig en was lastig aan te steken, maar als ie het dan eenmaal doet, dan doet ie het ook goed. Het duurde overigens best lang voordat het bad lekker warm was, het was inmiddels al pikkedonker. Maar wat gaaf en wat lekker! Met een borreltje en zeer aangenaam gezelschap in de hottub! Dat wil ik later ook!

Na zo'n heerlijk buitenbad slaap je ook heel lekker en de volgende ochtend weer vroeg op, om ditmaal met nog kleinere delegatie, alleen de Veluwe-vriend ;-) en ik, weer een nieuwe route te proberen, ditmaal in Laag Soeren. Het was nog schemerig toen we het lange smalle weggetje afreden naar het startpunt toen ik opeens links van de weg een wild zwijn spotte! De eerste! Snel gestopt en uitgestapt, het beest holde uiteraard weg. Waar die indianenverhalen vandaan komen dat je het beste in bomen kunt klimmen als je zo'n beest tegenkomt snap ik echt niet want hij/zij vertrok in galop. De wandeling was mooi, wederom een prachtig stuk bos en de route leidde tevens langs een paar schattige boerderijtjes. Geen beest gezien verder trouwens, maar het zwijn op de heenweg pakken ze ons niet meer af. Helaas geen bewijs in de vorm van een foto, maar wel een getuigenis van mijn reisgenoot.

Een heerlijk weekend, bedankt lieve vrienden!