Vetklep

Het gaat al jaren slecht met de wilde eend. Een mysterie volgens de plaatselijke kooiker annex boswachter en jager. Wellicht een vreemde ziekte, maar men weet het niet, het aantal neemt al jaren af. Elke winter treft de kooiker er minder aan op de plas.

Nu heb ik er verder geen onderzoek naar gedaan, maar ik heb wel een mogelijke verklaring. Misschien is de wilde eend niet zo wild meer. Ik bedoel, wellicht moet men het zoeken in een demografische verklaring. Misschien is het romantische beeld dat wij hebben van deze deels trekvogel die in de wintermaanden graag hier vertoefd, overdag slaapt in het water en op de kant en 's avonds de groene weiden foerageert, niet meer reëel. Want eenden zijn er nog steeds, maar waarom elk jaar die verhuizing? Waarom 's nachts eten? Waarom vluchten voor mensen?

Nee ik denk dat de wilde eend afneemt omdat de eend steeds minder wild is. En waarom zou je ook als eend. De mens is meestal geen gevaar, sterker nog die voorziet je van eten. Als eend kun je dan ook beter in de stad wonen. In de stad geen wilde roofdieren, hooguit een aangelijnde hond of zo'n groot gevaarte met vier wielen maar met een beetje geluk rijdt die nog om je heen ook. Kortom de eend heeft de stad ontdekt. Niet dat geploeter in het donker maar meeleven met het stadse ritme, in de rij voor de gebakkraam.

Als het slecht gaat met de wilde eend, dan is dat vast vanwege het nieuwe dieet; vet. Op bovenstaande foto zie je een paartje eenden met op de achtergrond wat stadsduiven, ook een soort dat het de laatste jaren moet afleggen. Misschien moeten we het stadse wild gaan bejagen, wegjagen uit de stad, de natuur in, daar waar het beest oorspronkelijk vandaan komt.

Sorry zus

Mijn vorige stukje was gericht aan mijn trouwe volger Stephanie. Al plaats ik nog zelden wat, ik krijg altijd een leuke reactie! Maar ik had het mis, zij is niet mijn enige trouwe volger, ik heb er namelijk nog tenminste één! Mijn eigen zusje! Dus deze is voor jou zus!

En nu kan ik het wel proberen goed te maken, maar met de cannelés is dat nog niet helemaal gelukt. Ik heb echt steeds meer respect voor heel Holland bakt. Wat is dat mixen, kneden en bakken toch een nauwkeurig proces! Ik ben meer van het smaken bij elkaar flikkeren, maar dat werkt gewoon niet met bakken, dan gaat het echt niet lukken. Hierbij een plaatje van mijn cannelés van gisteren. Let vooral op de zwartgeblakerde randjes en de scheve vormen.

Ik zag pas last minute dat het deeg/beslag een dag in de koelkast had moeten staan. Ook moet ik niet blindstaren op de temperatuur in het recept in combinatie met die van mijn oven. Zie hier de aangebrande mislukkelingen van deze eigenwijze koekenbakker, cannelé-bakker in dit geval. En het had zo mooi kunnen zijn.

Voor Stephanie

Al verwaarloos ik mijn blog nogal het afgelopen jaar, valt er weinig meer te lezen, maar als ik dan toch nog een niemendalletje op dit medium plaats, dan is er in ieder geval altijd Stephanie nog die het leest. Dit schrijfsel is dan ook speciaal voor jou Steef.

Julie en haar Peugeot, afbeelding "gevonden" op internet

Ik wil niet beginnen te zeggen dat ik TV verslaafd ben, maar er zijn toch een aantal dingen die ik niet graag oversla. DWDD, Vroege Vogels of Downton Abbey kan ik eventueel missen, maar programma's van Ilja Gort, Wouter Klootwijk kan ik zeker niet missen. Kootwijk is momenteel niet op de buis, maar ik heb een nieuw program ontdekt! "Les Carnets de Julie", elke vrijdag op TV5 Monde, Nederlands ondertiteld. Ik heb nog een guilty pleasure, Countryfile, elke zondagavond een gezellig program over de Engelse plattelandscultuur, maar daar gaat het hier verder niet over.

Julie, oh Julie. Ik werd op haar geattendeerd via een annonce op radio 1, over een Nederlands ondertiteld programma over Franse streekgerechten. Nou en dat is het! Nederlands ondertiteld, al blijkt dat flink lastig te zijn vanuit het Frans, ik vind het bijna storend.
De ingrediënten zijn als volgt: de mooie Julie Andrieu rijdt in een kleine rode Peugeot 204 het ganse Franse land af en per regio bezoekt ze mensen die streekproducten en gerechten maken. Aan het eind van een aflevering komen alle mensen uit betreffende aflevering bij elkaar en gaan ze samen eten. En flink door elkaar praten met allemaal elkaar aanvullende superlatieven waarbij ik geheel kwijt raak waar ze over gaan, de ondertiteling heeft er ook veel moeite mee. En dan helemaal aan het eind staat Julie op van de tafel en loopt naar de camera voor nog een gezellig afsluitend praatje. Tot zover niet echt ingrediënten voor een stukje visueel vuurwerk, maar....

Julie is geweldig! Ze is niet alleen een plaatje om te zien, ze snijdt zelf ook nog eens een sjalotje, pakt een garde uit handen, stopt haar handen in het deeg of braad een gezellig konijntje aan. Mooi en ze kan ook nog wat, wat wil je nog meer. Maar mijn betoog voor haar programma gaat verder (ik zal je niet vermoeien met lofzang voor deze presentatrice Steef). Julie komt bij echte mensen, Fransen, die in hun eigen omgeving een lokaal gerecht bereiden, niks geënsceneerd, gewoon in de meest mooie maar ook vreselijk lelijke keukens in Frankrijk, waar de man of vrouw des huizes z'n kunstje doet. Maar wat voor kunstjes! Echte Franse streekgerechten, niks haute cuisine, geen mooi opgemaakte bordjes maar authentieke recepten met mooie ingrediënten. Het programma is misschien niet zo mooi gemaakt als mijn eerder genoemde Nederlandse favorieten, ook niet zo mooi als de BBC serie "A French Odyssee" van Rick Stein, maar de authenticiteit, ja misschien zelfs wel een beetje de knulligheid, maken het tot een, voor mij, bijzonder mooie serie. Voorzien van leuke "internationale" muziekjes ook trouwens.

Ik neem de serie op, maar als ik thuis ben kijk ik ook tegelijkertijd. Een aantal weken geleden was ze in mijn favoriete streek, de Vaucluse, en daar bezocht ze onder andere een wijnhuis in Beaumes de Venise waar mijn favoriete witte wijn (voor weinig) vandaan komt! De chagrijnige, stille jongen met het baardje die ons elk jaar helpt was ook in beeld! wederom met een bruin poloshirt maar ditmaal in de wijngaard en niet in de cave. Er was zowaar een sprankje enthousiasme in hem te ontwaren op TV! niet dat mij dat wat uitmaakt, hij mag mij ook chagrijnig zijn heerlijke wijn verkopen, misschien is hij daarom wel zo betaalbaar. Zijn moeder bakte vervolgens een taart met daarin olijfolie en Muscat, ga het ook een keer proberen. In dezelfde aflevering was er een man die duifjes grilde aan het spit boven een vuur en na het grillen bedroop met spekvet dat hij in een speciaal soort trechtertje aan een pook deed die hij in het vuur had liggen. Het gesmolten vet spatte er onderuit op de duifjes die daardoor extra smaak kregen. Dat wil ik ook!

Ik ben fan, fan van Julie, maar zeker ook van haar Carnets. Het eerste receptenboek heb ik van Sinterklaas gekregen, de tweede heb ik zojuist bij de Fnac besteld, in Nederland niet te krijgen. Ik kan niet wachten tot ik weer eens tijd heb om op het gemakje te kokkerellen.

Ik denk dat jij het ook geweldig zou vinden Stephanie.