Rendez-vous

Het ziet er misschien niet heel smakelijk uit, maar als het goed is, is dat het wel. En het zit nu in mijn vriezer, een ree in stukjes. De ree was mij al lang beloofd, maar het kwam er maar niet van. Het beestje lag in een vriezer in Oost-Drenthe en dat is natuurlijk ook niet helemaal naast de deur. Maar zondag was er het verlossende berichtje: of mijn alfa en ik 's avonds tijd hadden om naar Schiphol te gaan om de ree op te halen. Nou dat had ik wel! Het berichtje was van een bevriende buurman, wellicht eerder over gemeld in een stukje over één van de dinertjes, en zijn vriendin is weer een collega / compagnon van de jager.

De vriendin van de bevriende buurman moest op Schiphol nog wat overdragen aan de collega en wilde graag eens met mijn oude alfa mee, de bevriende buurman ook. Beiden erg lang, maar buurman vouwde zich lenig op de achterbank (zonder beenruimte tussen bank en stoelen). Ik wist niet dat het kon, comfortabel is anders. Op Schiphol aangekomen gingen wij op zoek naar twee bonkige kerels. Nadat we één van hen al twee keer gepasseerd hadden tikte ik de vriendin maar eens op haar schouder of dat 'm niet was. Niet dat ik hem kende maar gezien de omvang van zijn torso kon het best eens één van de te treffen heren zijn. En jawel hoor, het was de collega van de collega van de vriendin van mijn buurman ;-) Even later kwam de collega van etcetera, ik ga de riedel niet meer herhalen, eraan. Ook niet te missen gezien zijn postuur. Ja, ik pik ze er wel uit, het is een wonder dat ik nooit in het politiële wezen ben beland. De tweede man bleek de jager te zijn. Hij had even wat bandjes gehaald want "de koffer zat los" (Dat is Drents voor dat de koffer niet helemaal goed sloot). Ik kreeg een schattig koeltasje overhandigd, had iets anders verwacht bij een jager, een stoere stalen koffer of iets dergerlijks, maar het was een vrolijk tasje met overigens een behoorlijk gewicht erin. We hebben snel even de inhoud geïnspecteerd, je weet het maar nooit met die jongens, maar ook niet te opzichtig want er loopt veel douane rond.

Omdat er van onze kant uit (ik doe nu net of ik er bij hoor) ook nog iets overgedragen moest worden maar dan op laptops, zijn we even koffie gaan drinken. De jager een biertje. Nadat ik verteld had dat ik ook van het platteland kom, de ree gewoon in de pan gaat en ik er geen andere gekke bedoelingen mee heb, ontdooide de jager snel en vertelde honderduit over de jacht. De jager had deze ree waarschijnlijk in Duitsland geschoten, maar dat wist hij niet meer zeker. Hij kon boeiend vertellen, over de jacht, de jagersstoel of hut, drijfjachten, wilde zwijnen (hij noemde het varkens) van 140 kilo, enorme herten in Polen, het schieten, ontwijden, slachten, villen, noem maar op. Ook over de te behalen cursussen, aktes en vergunningen, ik geloof niet dat ik er aan begin. Ik zat aandachtig te luisteren, zittende op een lange bank met de buit veilig tussen de buurman en mijzelf in, met mijn hand het hengsel van de tas vasthoudende. De buit moest goed bewaakt worden en dit bleek terecht. Opeens voelde ik iets achter mijn rug, langs mijn arm, richting de tas gaan. Onmiddellijk dacht ik aan een zakkenroller, een tasjesdief of andersoortige overvaller die het op mijn pas verworven buit had gemunt. Een domme weliswaar, want met twee van die types in het gezelschap had ik het wel uit m'n hoofd gelaten. Ik draaide mij snel maar voorzichtig om, hield de tas stevig vast en kwam tot de ontdekking dat de vermeende arm een chichuahua was die voorzichtig achter mij langs was gekropen, en eventjes aan de tas snuffelde. De jager merkte lachend op dat er toch nog wat jachtinstinct zat in het zwaar gedomesticeerde beestje. De man van het quasi deftige echtpaar dat naast ons zat (hij leek een beetje op Horst Tappert, met zo'n foute bril), trok het beestje aan zijn riempje terug waarop het een bakje brokjes op het tafeltje geserveerd kreeg.

Goed, nu ligt er een kilootje of acht ree in mijn vriezer, genoeg voor meerdere dinertjes. Mijn buurman en zijn vriendin zijn natuurlijk eerst aan de beurt.

Nieuw regime

Even kijken naar de andere berichten hoor, ja, ik mag wel weer over mijn kippen schrijven, in de voorgaande stukjes zit vaak wel een link met kippen, maar ze zijn al een paar berichten lang niet expliciet vermeld. Ik wil namelijk niet doen voorkomen dat de kippen een alternatief zijn voor het hebben van een baby / kinderen waarvan alles leuk, schattig en vermeldenswaardig is of wordt geacht te zijn. Zo, dat je het even weet.

Maar ik wil wel mijn nieuwe kip ervaring / vinding met je delen. En dat zit zo. De kippen krijgen twee soorten voer, afgezien van groenvoer en restjes, gemengd graan en legkorrel. De legkorrel zou eigenlijk het basisvoer moeten zijn maar de kippen lieten het links liggen, het graan daarentegen ging er in als zoete koek. Niet de bedoeling dus. Maar hoe krijg je ze nu aan de korrel? Na wat speuren op internet heb ik de korrel samen met wat gemengd graan (en naar eigen smaak wat knoflook) in de blender gegooid en in de voorraad voerbak gedaan. Dat hielp eigenlijk niet. Een andere tip was volhouden: zet ze het (al dan niet geblenderde) legvoer voor en geef ze eventueel 's avonds pas een handje graan. En dat werkt! tenminste, ze eten nog steeds niet veel van het voer, maar ze weten wel inmiddels dat ze 's ochtends geen graan meer krijgen. En dat heeft nog een bijkomend voordeel heb ik vandaag gemerkt! Ik was namelijk wat laat thuis en lag dan ook wat langer in bed. Maar terwijl ik langer in bed lag heb ik geen kip gehoord! geen gewek meer door irritante ongeduldige kippen die graan willen, nee, ze lijken nu te weten dat ze dat 's avonds pas krijgen, ideaal! Ik hoop wel dat deze constatering juist is, maar dat merk ik morgen wel. De eierproductie heeft overigens niet te lijden onder het nieuwe regime.

Karamel

Vanavond heb ik met vrienden bij vrienden gegeten en mij was verzocht om voor het dessert te zorgen. Bij gebrek aan inspiratie had ik me er weer wat luizig vanaf gemaakt, ik heb weer eens een simpel karamel puddinkje gemaakt. Geen mousse dus geen rauw ei, dat leek me niet zo verstandig bij een jonge moeder met borstvoeding en dergelijke.

De puddinkjes, redelijk snel gemaakt vanochtend, de koelkast heeft het meeste werk, zagen er alleen een beetje armetierig uit. Heel licht karamelkleurig met een wit laagje er bovenop (de slagroom heeft de neiging te gaan drijven), niet veel aan dus. En er waren ook kinderen bij (die hebben de toetjes uiteindelijk niet gegeten) dus om het wat aantrekkelijker te maken moest ik toch nog wat verzinnen (en het liefst iets waarvoor ik niet het huis uit zou moeten).

Ik bedacht om een sjabloontje te knippen en met cacao een afbeelding op het toetje te maken. Bij het oud papier heb ik een lokale verkiezingsflyer van een man met een grote snor verknipt tot een kip, ja wat moet je anders, en zie hier het resultaat. De poten zijn een beetje mislukt, maar voor de rest lijkt het best wel toch?

Veluwe, again

dit is geen zwart-wit foto

Vanmorgen in alle vroegte, en om precies te zijn was dat om 5:30 uur, zijn we weer richting de Veluwe vertrokken. We, dat zijn mijn Veluwe-vriend die deze titel overigens veel te karig vindt, en ik. Die titel is ook wel wat beknopt, maar als ik alles moet gaan noemen wat we gemeen hebben dan wordt het een heel-lang-woord-vriend. Enfin, het was mistig, erg mistig, bestemming dit keer was het Veluwse Loenen, een dorp met vreselijke jaren 80 nieuwbouw al merk je daar met de mist weinig van. Om vijf voor zeven arriveerden we ter plekke, in het dorp was het al flink druk, maar eenmaal de paden op was er al snel niemand meer te zien. Dat zou overigens door de mist kunnen komen. Die mist belemmerd flink het uitzicht maar heeft ook wel iets heel moois. Die lelijke bebouwing was in nevelen verhuld dus daar zag je op de heenweg niks van en het is soms ook gokken of je iets ziet. De mist verhuld veel, maar maakt ook dingen zichtbaar, zoals de talloze spinnenwebben die je anders niet ziet. Vooral in de heide en de in bladknop staande bosbes zie je heel veel webben, maar soms ook gewoon op de grond.

Of in je wenkbrauwen en je haar, zijn haar.

De mist maakte het moeilijk om wild te zien, maar het begon al snel met een haas, een wit konijn bij een huis, diverse spechten en op een gegeven moment drie witte kontjes die in het struweel weg huppelden. Dat klinkt eigenlijk vrij erotisch als je het zo schrijft, maar het waren gewoon wegrennende wilde dieren, waarschijnlijk herten en anders reeën, niet te zien door de nevel. 

Het was wederom een mooie tocht, ruim 17 km lang en divers en ook geaccidenteerd terrein. Doordat je zicht beperkt is door de mist vallen de andere zintuigen meer op. Tenminste dat is mijn redenering, het zou ook kunnen dat je door het vochtigheidsgehalte in de lucht meer ruikt. En misschien is het ook wel beide, maar wat ik eigenlijk wil zeggen is dat de geur van het natte zand me bijzonder is opgevallen, mijn Veluwe-maar-ook-van-vele-andere-gelegenheden-bekende-vriend kan dit beamen. Ook heel fijn is dat we de eerste drie uur helemaal niemand zijn tegengekomen en dat geeft een heel bijzonder gevoel, dat je alleen bent in de natuur, nouja samen alleen in de natuur dan. Halverwege hebben we samen op een bankje bij een heideveld gepauzeerd, een zelfgemaakte neut en een ouderwets lekkere boterham met kaas gegeten, gezellig is dat.

Die 17 km klinkt misschien niet ver, maar in het zand en met een net even te zware rugtas op is het toch een behoorlijk eind. In het begin is het nog spannend of je wat ziet en ben je beiden heel stil en allert, maar op een gegeven moment verandert de sfeer, laat de één een scheet waar de ander dan weer om gniffelt, dat doen we natuurlijk alleen als er geen dames bij zijn, en lachen we om elkaars slechte grappen. Nog weer verder worden we minder spraakzaam en begint het fitten op elkaar, hoewel dat vandaag eigenlijk wel mee viel. Ik werd maar één keer stampertje genoemd geloof ik en het gevloek mijnerzijds was puur op mezelf gericht als ik weer eens door het spieden naar wild niet op het pad lette en over een boomstronk struikelde. Mijn Veluwe-vriend corrigeerde me dat het boomwortels waren, maar op het moment zelf sta je niet zo open voor commentaar, of hij nou gelijk had of niet. De laatste fase is de fase van het naderende einde, je ruikt de stal zeg maar, in dit geval letterlijk.

Tevens weet je dat het pijnigen van je poten en je rug niet lang meer zal duren en je straks heerlijk kunt relaxen. Een heerlijk dagje buiten, fysieke inspanning, een bijna afgetraind lichaam, wat wil je nog meer. Bedankt Veluwe-vriend, tot de volgende keer.