Rendez-vous

Het ziet er misschien niet heel smakelijk uit, maar als het goed is, is dat het wel. En het zit nu in mijn vriezer, een ree in stukjes. De ree was mij al lang beloofd, maar het kwam er maar niet van. Het beestje lag in een vriezer in Oost-Drenthe en dat is natuurlijk ook niet helemaal naast de deur. Maar zondag was er het verlossende berichtje: of mijn alfa en ik 's avonds tijd hadden om naar Schiphol te gaan om de ree op te halen. Nou dat had ik wel! Het berichtje was van een bevriende buurman, wellicht eerder over gemeld in een stukje over één van de dinertjes, en zijn vriendin is weer een collega / compagnon van de jager.

De vriendin van de bevriende buurman moest op Schiphol nog wat overdragen aan de collega en wilde graag eens met mijn oude alfa mee, de bevriende buurman ook. Beiden erg lang, maar buurman vouwde zich lenig op de achterbank (zonder beenruimte tussen bank en stoelen). Ik wist niet dat het kon, comfortabel is anders. Op Schiphol aangekomen gingen wij op zoek naar twee bonkige kerels. Nadat we één van hen al twee keer gepasseerd hadden tikte ik de vriendin maar eens op haar schouder of dat 'm niet was. Niet dat ik hem kende maar gezien de omvang van zijn torso kon het best eens één van de te treffen heren zijn. En jawel hoor, het was de collega van de collega van de vriendin van mijn buurman ;-) Even later kwam de collega van etcetera, ik ga de riedel niet meer herhalen, eraan. Ook niet te missen gezien zijn postuur. Ja, ik pik ze er wel uit, het is een wonder dat ik nooit in het politiële wezen ben beland. De tweede man bleek de jager te zijn. Hij had even wat bandjes gehaald want "de koffer zat los" (Dat is Drents voor dat de koffer niet helemaal goed sloot). Ik kreeg een schattig koeltasje overhandigd, had iets anders verwacht bij een jager, een stoere stalen koffer of iets dergerlijks, maar het was een vrolijk tasje met overigens een behoorlijk gewicht erin. We hebben snel even de inhoud geïnspecteerd, je weet het maar nooit met die jongens, maar ook niet te opzichtig want er loopt veel douane rond.

Omdat er van onze kant uit (ik doe nu net of ik er bij hoor) ook nog iets overgedragen moest worden maar dan op laptops, zijn we even koffie gaan drinken. De jager een biertje. Nadat ik verteld had dat ik ook van het platteland kom, de ree gewoon in de pan gaat en ik er geen andere gekke bedoelingen mee heb, ontdooide de jager snel en vertelde honderduit over de jacht. De jager had deze ree waarschijnlijk in Duitsland geschoten, maar dat wist hij niet meer zeker. Hij kon boeiend vertellen, over de jacht, de jagersstoel of hut, drijfjachten, wilde zwijnen (hij noemde het varkens) van 140 kilo, enorme herten in Polen, het schieten, ontwijden, slachten, villen, noem maar op. Ook over de te behalen cursussen, aktes en vergunningen, ik geloof niet dat ik er aan begin. Ik zat aandachtig te luisteren, zittende op een lange bank met de buit veilig tussen de buurman en mijzelf in, met mijn hand het hengsel van de tas vasthoudende. De buit moest goed bewaakt worden en dit bleek terecht. Opeens voelde ik iets achter mijn rug, langs mijn arm, richting de tas gaan. Onmiddellijk dacht ik aan een zakkenroller, een tasjesdief of andersoortige overvaller die het op mijn pas verworven buit had gemunt. Een domme weliswaar, want met twee van die types in het gezelschap had ik het wel uit m'n hoofd gelaten. Ik draaide mij snel maar voorzichtig om, hield de tas stevig vast en kwam tot de ontdekking dat de vermeende arm een chichuahua was die voorzichtig achter mij langs was gekropen, en eventjes aan de tas snuffelde. De jager merkte lachend op dat er toch nog wat jachtinstinct zat in het zwaar gedomesticeerde beestje. De man van het quasi deftige echtpaar dat naast ons zat (hij leek een beetje op Horst Tappert, met zo'n foute bril), trok het beestje aan zijn riempje terug waarop het een bakje brokjes op het tafeltje geserveerd kreeg.

Goed, nu ligt er een kilootje of acht ree in mijn vriezer, genoeg voor meerdere dinertjes. Mijn buurman en zijn vriendin zijn natuurlijk eerst aan de beurt.