Afgelopen vrijdag ben ik met een goede vriend naar de Veluwe geweest. Ons plan, of beter gezegd misschien de wens, was om wild te spotten. In alle vroegte, kwart over zes, vertrokken we met de auto richting Veluwe en kwamen anderhalf uur later aan in de buurt van de Woeste Hoeve. Na de auto geparkeerd te hebben, rugzak met camera en proviand, evenals uitgeprinte routebeschrijving bij de hand, gingen we door het hek, het Deelerwoud in. Wat is dat spannend! We hadden van te voren afgesproken dat we alleen mochten fluisteren, en hebben dit heel serieus genomen. Fluisteren en gebaren, behalve de A50 hoorde je verder niets! Het was nog schemerig en binnen vijf minuten spotten we reeds het eerste hert in de mist tussen de bomen. Een half uur later was het aantal herten al niet meer te tellen, al is het wel goed kijken en stil zijn wil je ze spotten. Opvallend, en eerlijk gezegd vond ik het ook een beetje tegenvallend, was hoe snel het schemer voorbij is. De mist bleef echter hangen en dat levert toch sprookjesachtige beelden op. De herten waren soms hele vage contouren en nauwelijks te zien, maar wellicht zagen ze daardoor ons ook niet. We hadden ons beiden trouwens aan de dress code gehouden en waren in stemmig donkergroen, wel zo netjes tegenover de hertjes.
Na een paar uur, wederom twee herten rechts van het pad, en deze keer gingen ze met elkaar op de vuist. Ze maakten daarbij zoveel herrie dat wij ze makkelijk konden besluipen en op een gegeven moment op zo'n 20 meter afstand zaten. Ze kwamen zelfs enigszins onze kant op gelopen. Een prachtige tafereel, het lawaai van het tegen elkaar kletteren van de geweien, het hijgen gepaard met dampwolken in de toch al mistige omgeving, en de geur, hoewel stank een beter woord is, van de urinerende mannetjes. Op de knietjes, met de camera in de hand, heb ik geprobeerd foto's te maken, maar er zit wel heel veel beweging in de opnames. Niet zozeer van de beesten als van een opgewonden fotograaf, zonder statief. Enkele minuten later hadden ze ons door en vertrokken op een drafje verder het woud in.
De route voerde ons verder langs heidevelden afgewisseld met mooie stukken loof- en naaldwoud. Onderweg deden we ons tegoed aan het meegebrachte brood, de zelfgemaakte walnotenlikeur, worst en water. We plukten eekhoorntjesbrood en andere paddestoelen (alleen voor eigen gebruik hoor), raapten tamme kastanjes en al doende vliegen de herten je bijna om de oren, prachtig! Na zestien kilometer kwamen we tegen het middaguur weer terug bij de auto. De kilometers al goed voelbaar in de benen, maar nog lang niet genoeg van de Veluwe.
Dezelfde auteur van de route die ochtend had nog een route vanuit Hoenderloo in petto. Vanuit het dorpje begonnen we, toch wel wat overmoedig, aan de volgende tocht, die achtien kilometer bleek te zijn. Een heel ander soort bos, andere, meer dichte vegetatie en veel heuveltjes en dat hebben we geweten. Wild hebben we nauwelijks gezien. Staatsbosbeheer, één van de beheerders van dit bos, had op een gegeven moment een wildkijkplaats gemaakt, een muur van balken met kijkgaten wat ik aanvankelijk aanzag voor een kinderspeelplek. En jawel, helemaal achter op de open plek stonden drie herten. Dat was ook gelijk het enige wild van die middag. De tocht was zwaar, met af en toe steile klimmetjes. Een ware beproeving maar we wilden ons niet laten kennen. Wel merk je dat bij beiden de vermoeidheid z'n intrede deed. Ik vroeg af en toe geïrriteerd of we nog wel goed liepen en op mijn beurt moest ik niet zo sloffen want ik liep als een olifant door het bos. De beloofde kiosk halverwege was zo welkom! Even de vocht en suikerreserves aanvullen, maar niet te lang blijven zitten. Gelukkig was de terugweg, een fantastische route, maar zonder wild, met minder obstakels.
Een heerlijke dag, lekker in de natuur, veel, heel veel (bijna achtendertig kilometer) lichaamsbeweging, nauwelijks blaren (dat geldt voor mij dan), een mooie oogst, kortom een fijne dag om op terug te kijken. De knokkende herten als ultieme toegift, de volgende keer graag wat zwijnen.
