Kip (2005 - 2013)

Kip is niet meer. Vanmorgen wilde ze niet meer eten. Ze had haar oogjes dicht en haar hele lichaam bewoog als ze ademde, en dat deed ze nog, maar dat was ook zo'n beetje het enige. Zelfs haar veertjes zagen er lodderig uit. Ik ben net nog even wezen kijken maar ook het ademhalen is nu gestopt.

Kip heette kip omdat ze naar geen enkele naam luisterde. Aanvankelijk had ze twee vriendinnen en was dit de grootste schijtlijster, maar ze bleef alleen over. Dat deed haar goed. Een schijtlijster was ze nog steeds maar wel mijn eigenwijze schijtlijster. Dol op croissants en ander voer dat eigenlijk niet zo goed voor haar was. Schrikkerig en eenkennig, maar wat was het een tof beest.

Kip is niet meer, ik zal haar missen.

De vogelshow

Guilty pleasure? Tja misschien behoort dit wel tot die categorie, de lokale vogelshow. Guilty want wat is het zielig een vogel in een kooitje, maar ook een pleasure want wat is het een genot om die nietige beestjes die altijd veel te ver van je af gaan zitten, al helemaal niet stil willen zitten binnen bereik van je telelens, van dichtbij te zien! Alleen aaien lukt nog net niet, al zou ik dat ook heel graag doen. Mijn ervaring is echter bij vogels, maar ook veel andere dieren, dat ze dat niet leuk vinden en dat snap ik echt niet.

Ik zag het artikel met de aankondiging in het lokale suffertje en heb deze er meteen uitgescheurd. Vervlogen (heel toepasselijk) tijden herleven. Ik kan me nog herinneren dat ik me vroeger in de Ijsselhallen in Zwolle heb vergaapt aan eindeloze rijen kooien met de meest prachtig gekleurde vogeltjes. Ook herinner ik me nog dat ik met een jeugdvriend op de fiets naar de zaterdagse vlooienmarkt in een nabijgelegen dorp ging waar hij, ja hij wel, zebravinkjes kocht. Ik vroeg hem nog of dat wel mocht van zijn ouders. Ik wist het antwoord maar hij antwoordde het tegenovergestelde. Jaloers was ik, op de vogeltjes, niet op de reactie van zijn moeder. De vogeltjes hebben overigens nog lang bij zijn ouders in de kamer gestaan, ik geloof dat moeders ze uiteindelijk ook wel leuk vond.

Maar goed, terug naar de lokale vogelshow. Ik had het adres opgezocht en de veredelde keet waarvan ik het onmogelijk achtte een vogelshow te huisvesten bleek toch wat groter dan verwacht. Buiten stond een sandwichbord in de regen dat de toegang gratis was. Bij binnenkomst, de eerste deur, stonden er een aantal mannen met bier en rookwaar die mij verwelkomden. Op mijn vraag of ik hier goed was voor de vogelshow verwezen ze me naar de deur rechts. Ik kwam in een soort kantine met gelijk links een bar met aansluitend een aantal tafeltjes, ideaal voor bingo lijkt mij. Rechts stonden twee rijen met kooitjes, drie of vier hoog, dat weet ik eigenlijk niet meer. Erachter was nog een apart gedeelte, wederom vol met kooitjes.

Het aanwezige publiek, ik denk leden van de vogelvereniging, deden mij ook aan vroeger denken. Vroeger was ik lid van de lokale kleindiervereniging alwaar ik op de jaarlijkse tentoonstelling zelfs eens een prijs heb gewonnen met een haan, voorzien van het predikaat "zeer goed". Hetzelfde beest deed het op de jaarlijkse kraai wedstrijd overigens minder goed. De leden van "mijn" vereniging waren uitsluitend autochtoon, dat was ik niet helemaal, maar de aanwezigen op deze tentoonstelling hier behoorden tot dezelfde categorie. Is het houden van vogeltjes wellicht iets oer Hollands?

Een vogel in een kooitje, dat is wel een ding. Onnatuurlijk en zielig. Deze tentoonstellingkooitjes zijn dan ook wel heel klein en ik koester mij de gedachte dat ze bij de eigenaar thuis in riante volières gehuisvest zijn. Als natuurliefhebber moet je die kooitjes natuurlijk verachten, vogels horen in de vrije natuur. Geldt dat echter niet voor alle dieren? Koeien, varkens, kippen en ander eetbaar gedierte zit over het algemeen ook opgesloten in een stal of hok en met een beetje mazzel de luxe van een wei, uitloop of ren. Voor deze nutdieren hanteren we andere maatstaven. De nutteloze vogeltjes zijn zielig in een kooitje, dat is algemeen geaccepteerd, ook door mij. Eventjes mogen ze van mij wel in zo'n klein kooitje, als ze daarna maar weer de volledige vrijheid krijgen.

Enfin, de vogeltjes. In de eerste kooien zaten meteen de pronkstukken, de van de meest prachtige kleuren voorziene amadines. Gevolgd door kanaries, waarvan sommige met een heel grappig, aan New Kids denkend, bloempot coiffure. Daarna roze kanaries, althans het stond er niet bij maar volgens mij waren het ook kanaries. Ik durfde niet zo goed foto's te maken maar hier stond ik even alleen:

Kanaries, seisjes, zebravinkjes, amadines, allen in diverse kleurslagen, maar toen. Tot mijn grote schrik zag ik in de volgende rij kooien opeens een aantal goudvinken! Prachtig, dat wel, maar zijn dat geen wilde vogels? De oplettende lezer weet dat ik er onlangs één in Oslo heb gezien en hier gewoon in een kooitje! Maar dat was nog niet alles. In de kooitjes naast de goudvinken zaten baardmannetjes! Nee echt! Is dat niet verboden?! Prachtige vogeltjes en super om ze is van dichtbij te zien, maar in een kooitje! Terwijl ze een kilometer of wat verderop in het wild horen te vliegen! Ja, en dan waren we er nog niet, want tegenover dit gevogelte waren kooitjes met puttertjes! puttertjes! In een kooitje! Nu weet ik dat die in de tijd van Fabritius ook al in gevangenschap werden gehouden, maar deze beestjes horen buiten, in de natuur! Maar wat een mooie vogeltjes van dichtbij!

Om weer bij het begin te beginnen, er is hier zeker sprake van een guilty pleasure. Guilty want vogels horen niet in een kooitje. En ook de vogels die je hier niet in het wild tegenkomt horen niet in een kooitje want die komen elders op aarde wel weer ergens in het wild voor. En pleasure want ja, wat zijn vogeltjes toch mooi en wat gaaf om ze van dichtbij te zien. Het was bovendien een vrolijk getsjilp, gefluit en gezang, ze maakten geen ongelukkige indruk, maar toch, zo'n klein kooitje, ik vind er wat van, ik weet alleen niet zo goed wat.

De vondst

Soms heb je zo'n dag, zo'n dag waarop je je draai niet zo kunt vinden. Zo'n dag dacht ik vandaag te hebben. Na de wekker uitgezet te hebben weer als een blok in slaap gevallen, laat wakker worden (voor mijn doen) en daar een beetje een waardeloos gevoel over hebben en dan bedenken wat je die dag gaat doen. Aan m'n auto klussen? Wellicht handig vanwege naderende APK maar omdat ik hem nog nodig heb woensdag misschien niet zo handig om er nu aan te beginnen. Bovendien is er toch geen plek in de werkplaats. Het weer is goed dus in ieder geval naar buiten.

Op m'n fiets ben ik toch maar naar de werkplaats gegaan. Het was daar gezellig want de halve straat bleek daar zo ongeveer te vertoeven. Ook daar had ik niet echt zin om m'n handen uit de mouwen te steken en ben dan ook na een tijdje weer naar huis gegaan. Ik had toch trek dus dat kwam goed uit. De trek gestild, de boodschappen gedaan, tijd om nog even lekker naar buiten te gaan. Sowieso wilde ik graag naar het bos want naar verluidt was daar een ijsvogel te zien. Mijn vorige rondje was tevergeefs, maar misschien had ik vandaag meer geluk.

Nog maar net in het bos aangekomen stuitte ik op een tak met daarop deze zwammen:

Zoals je ziet heb ik er een foto van gemaakt en naar mijn paddenstoelenvriend gestuurd. Met mijn Iphone paddenstoelen-app kwam ik op één of andere Russula, maar dat was het zeker niet. Gelukkig was mijn paddenstoelenvriend online en bevestigde mijn vermoeden:

"Prachtig, oesterzwammen toch?"

Ik: "Kom er niet uit met m'n app, misschien moet ik ze uit voorzorg gewoon plukken ;-)"

"Je kan dat boekje wel ophalen"

Ik: "Ik pluk ze wel eerst"

Ik was tenslotte in het bos en je weet maar nooit of daar nog meer kenners komen vandaag. Ik citeer hier uit onze whatsapp, ik denk dat de paddenstoelenvriend het niet erg vindt mits ik zijn naam maar niet noem.

Ik: "Heb m'n zakken gevuld"

Ik had verder niks bij me, behalve mijn jasje en heb beide zakken gevuld met de grote oesterzwammen, het jasje kan toch in de was. Altijd wel even spannend, wil altijd voorkomen dat ik betrapt wordt.

Met de buit ben ik snel naar huis gefietst. Mijn paddenstoelenvriend suggereert er een lekker soepje van te maken. Thuis gekomen met de veldgids erbij wordt het al snel duidelijk.

"En?"

Ik: "Ja hoor! Zal ik dat stammetje morgen maar gaan halen?"

Zo'n vondst moet je natuurlijk veilig stellen. Bovendien, als je zorgvuldig met het stammetje omgaat en deze tegen andere stammetjes aanlegt kun je wellicht oesterzwammen kweken! Het bos kan die éne tak ook best missen.

"Leuk"

Ik: "Ben haast van plan het nu nog te gaan halen maar het wordt zo donker, weet 'm wel te liggen nog, is gewoon een grote tak"

"Doen"

Ik: "Nu?"

"Ja toch"

Ik riskeer natuurlijk dat het stammetje morgen weg is, aan de andere kant ben ik misschien mijn parkeerplek kwijt als ik terug kom (jaja, grote stad perikelen).

Ik: "Okay ga ik doen ;-)"

Een klein kwartiertje later:

Ik: "Ben nu op parkeerterrein bij het bos. De politiehelikopter die er cirkelde toen ik ze plukte is gelukkig weg, nu nog even wachten tot de kust veilig is".

Er waren namelijk nog wat mensen met een hond maar die stapten in hun auto en reden weg. Ik ben uitgestapt en heb de klep alvast op een kiertje open gedaan. Met kloppend hart en vooral ook goed om mij heen kijkend ben ik snel naar de bewuste plek gelopen. De tak was niet groot, maar wel veel te lang voor mijn kofferbak. Gelukkig brak hij heel makkelijk (rot) en snel, de omgeving afspiedend, naar de auto terug gelopen. Niemand op het parkeerterrein. Snel de kofferbak gevuld, missie gelukt!

Ik: "Yes! Heb 'm! In vier delen en er zit nog judasoor op ook!"

"Gaaf"

De stammetjes liggen nu in mijn tuin op een geschikte plek, ik hoop dat ik binnenkort weer kan oogsten. Het ijsvogeltje wederom niet gezien overigens, ik meen hem wel te hebben gehoord maar ook dat is gissen.

Mis

Vanavond ben ik naar een mis geweest, volgens mij voor het eerst van mijn leven. Neen, ik ben niet bekeerd, van het pad af of de wanhoop nabij, mijn bezoek had een minder desperate reden. De reden was mijn ontzettend fijne buurvrouw. Mijn buurvrouw is van huis uit protestants maar gelooft tegenwoordig in alles, als het maar van de goedheid van de mens uitgaat. Buurvrouw heeft een cursus iconografie gevolgd en een heus icoon van de engel Gabriel gemaakt, op speciaal hout, met zelf gemengde pigmenten (vermengd met onder andere eigeel) en met heus bladgoud. Heel bewerkelijk en best wel knap. En vanavond werd dit kunstwerk samen met nog 3 anderen ingewijd tijdens de mis, met onder andere genodigden van de buurvrouw.

Ik had haar eerder deze week geholpen met het maken van haakjes op de achterkant van het werkje en tevens een gat in de muur gemaakt om deze te voorzien van plug en haak. Een belangrijke rol dus werd ook ik uitgenodigd. Nu heb ik zelf een lichte aversie tegen de kerk in zijn algemeenheid, maar ik bezit toch ook enige nieuwsgierigheid, ik ben dan ook op de uitnodiging ingegaan.

De mis vond plaats in een kapel grenzend aan de kerk. In de kerk zelf was een avond georganiseerd voor de lokale dak- en thuislozen. De kapel zag er heel wat soberder uit. Witte muren, een tafel met een kleedje en een nis met een beeld en nepbloemen rond de sokkel, maar de nis zelf wel mooi blauw geschilderd. Toen ik het dichterbij zag bleek er glas voor te zitten. De vier iconen stonden klaar op een tweetal lessenaars.

Het zaaltje vulde zich met publiek en zat uiteindelijk bomvol. Ik had plaats genomen op het eind van een van de houten banken. Naast mij kwam een klein oud mannetje met Aziatisch uiterlijk zitten, vergezeld van een eveneens klein grijs dametje. Voor mij zat een jong stel, zij een beetje zouteloos met een iets te moderne bril, hij lang, beetje bonkig en een vroom kalend hoofd. Misschien waren ze heel aardig.

Om stipt kwart over zeven kwam er door een glazen deur, grenzend aan de kerk een priester (heet dat zo in de katholieke kerk?) met gewaad, paars meen ik met daaroverheen weer een ander gewaad met zilver. Hij werd op de voet gevolgd door een enge man. De man nam naast hem plaats en leek wel een soort bodyguard. Misschien is dat tegenwoordig wel nodig in de kerk. De enge man, hij had ook zo uit een rehab kunnen komen, was gekleed in het zwart, maar niet echt stijlvol, eerder macaber. Dat paste goed bij zijn uiterlijk. Hij was lang, kaal of bijna kaal en had zwaar ingevallen gitzwarte ogen en een verstarde blik. De man was een soort guardian angel die je niet graag 's avonds op straat zou tegenkomen. Maar misschien was hij heel aardig. De priester, of zo noem ik hem maar even, was een grijzige man met bril en kon wel leuk vertellen, al was ik hem al snel kwijt over het verhaal van de engel Gabriël. Ik weet eigenlijk niet eens meer of het wel een engel was, maar aan de vleugeltjes te zien zal het wel.

Ik probeerde goed te luisteren, maar werd afgeleid door de omgeving. Op de achtergrond klonken kerstliedjes uit de kerk en er druppelde zo af en toe nog iemand binnen. De aanwezigen bleken niet alleen genodigden te zijn, de inwijding was onderdeel van een reguliere mis. De verhalen van de priester werden af en toe onderbroken door gebeden. De ervaren misgangers wisten precies wat ze moesten doen. Ze knielden op het voetenplankje en leunden met hun ellebogen op de bank ervoor. Ik probeerde mee te doen maar doordat ik mijn voeten op het plankje had gezet zat ik klem met mijn knieën tegen de bank ervoor. Ik probeerde ook een beetje mee te brabbelen met de anderen, ik zat echt midden tussen fanatiekelingen, maar heb het toch maar snel opgegeven. Ik zat er niet helemaal op mijn gemak. Ik voelde blikken van het Aziatische mannetje en diens vrouw maar durfde niet terug te kijken. Opeens stond de bonkige jongeman voor mij op, maakte een buiging naar de priester en mocht toen ook een verhaaltje voorlezen. Hij deed dat vol overgave, ik denk dat hij er schik in had. Het duurde niet lang, hij gaf het boekje weer terug aan de priester, maakte weer een buiging en ging gelukzalig weer voor mij zitten. Zijn vriendin knikte goedkeurend naar hem. Na nog wat andere gebeden stond iedereen op en ging elkaar een hand geven en iets met Jezus toewensen, ze keken er heel blij bij, ik werd ook de hand geschut en kon niet meer terug stamelen dan "goedenavond". God wat voelde ik me onbeholpen, maar gelukkig ging iedereen weer zitten en ging de vriendelijke priester verder met zijn verhaal. Oja en de priester ging natuurlijk die iconen nog inwijden. Hij was zo vriendelijk om de werkjes niet nat te sprenkelen (ze waren nog niet van vernis voorzien) maar bevochtigde heel voorzichtig met een vinger de achterkant. Aan het eind volgde nog een ritueel met koekjes die een brood voor moesten stellen en de priester dronk uit een gouden beker waar hij later ook nog kruimels van een schaaltje in deed en wederom een slok nam. Ik vraag me af of er wel echt iets in zat, ik kon het niet zien. Hij ging de beker ook nog fanatiek droogpoetsen, beetje zinloos ritueel. De gelovigen konden allemaal bij hem langs komen en dan kregen ze ook iets. Ik ben maar blijven zitten, dat was denk ik voor die beker, maar weet de chronologie nu al niet meer. Na het ritueel verdween de macabere man met de gouden beker weer door de glazen deur naar de kerk.

En toen was het klaar, toch wel een opluchting voor mij. Ik heb het geprobeerd nu, maar de kerk is toch niks voor mij. Het gebouw zelf was wel prachtig trouwens, leuke lokatie voor een borrel of gala. Het was nu tijd voor de ongelovigen om de kapel te verlaten zodat de gelovigen nog even verder hun ding konden doen. De buurvrouw had thuis koffie met lekkers en gluhwein. De icoon hangt nu in de kamer op een stenen pilaar, boven een stoel. Om de hoek aan dezelfde pilaar hangt het hoofd van Boeddha, en daaronder staat een houten giraffe. Voor iedereen wat.

Land van sprookjes

Ik ben inmiddels al weer een week terug, een week waarin veel gebeurd is, maar ik denk graag nog terug aan mijn verblijf in en om Oslo. Zo was daar op vrijdagavond (praktischer voor de kids) het bezoek van Sinterklaas:

De zak had ook voor mij vele verrassingen, erg blij mee! De dag erop, inmiddels nog weer een stukje kouder, was er na de tropische warmte van het zwembad voor de zwemlessen van mijn neefje, een heuse kerstmarkt in het volksmuseum, erg leuk maar wat was het koud! Erg mooi zonlicht wederom:

geen trollen, wel kabouters

En na een nachtje slapen was daar opeens een dik pak sneeuw! en een treintje met kerstmannen! Het duurde overigens even om daar te komen. Er waren meer mensen op het ludieke idee gekomen om met de kids naar dit schattige treintje in Lommedalen te gaan. Het weggetje er naartoe was volledig verstopt. Ik ben uitgestapt om te kijken wat er loos was (gewoon druk) en op de terugweg werd ik driemaal door Noren aangesproken, waarschijnlijk om te vragen wat er aan de hand was. Geen probleem, het enige Noors dat ik vrij goed kan uitspreken is dat ik geen Noors spreek. Ik zal maar niet melden hoe lang we op het treintje hebben moeten wachten, maar het was een leuke belevenis.

Ik geloof dat er in totaal 5 kerstmannen/vrouwen langs het spoorlijntje stonden

Erg leuk sfeertje en die sneeuw is erg mooi. Sinterklaas, kabouters, kerstmannen, kortom vele sprookjes in drie dagen. Maar dat was het nog niet, nee, op de terugweg kwamen we langs een oude ijzermijn waar tegenwoordig allemaal winkeltjes gehuisvest zijn, en tevens een kerstmarkt. En jawel hoor, altijd al eens willen zien en ik hoefde er niet eens voor naar lapland! een Saami vrouw met rendier! 4 stuks zelfs. Wat een fantastische beesten! Als ik in Noorwegen zou wonen zou ik rendieren gaan houden. Lieve koppen hebben ze, een prachtige vacht en ietwat grote poten en een harig gewei. Ze zagen er overigens niet allemaal even goed uit, wellicht hadden ze het te warm.

Ik ben echt een zomer type, lekker in de zon, in Frankrijk bijvoorbeeld, maar ik moet zeggen, een winter, maar dan ook een echte met kou en sneeuw in een sprookjesachtig Noorwegen, daar zeg ik ook geen nee tegen.

Goud

Vandaag was een dag met een gouden randje, al was het maar vanwege het feit dat Sint mij zelfs in Oslo heeft weten te vinden met zeer fijne kado's.

Ook het weer, snijdend koud weliswaar, gaf tijdens de spaarzame lichte uurtjes een welhaast letterlijke gouden gloed op het water, de rotsen en de bomen.

Ook hier stond het water hoger dan normaal en had allerlei jutterswaar aangespoeld.

Maar misschien wel het allermooiste van vandaag, op weg naar huis in de zon op een tak van een inmiddels kale berk, de ontmoeting met een goudvink! De eerste voor mij. Het schijnt een ook in Nederland vrij algemene verschijning te zijn maar ik had hem nog nimmer gezien. Mijn stem sloeg dan ook over van opwinding toen ik mijn zus er op attendeerde, waarbij ik haar hoofd met twee handen onzachtzinnig de juiste kant op probeerde te richten. Zij had de naam van het beestje wel gelijk goed moet ik beamen. Wat een beest! Die kleuren! Echt een bijna karmijnrode borst, veel mooier dan dat laffe roze op onderstaand plaatje uit mijn vogelapp, en mooi contrasterende zwarte, grijze en witte accenten op de rest van zijn (het was een mannetje) lijfje. Prachtige kleuren en contrast, maar dan niet zo Mondrianesk als een bonte specht. Ik ben hier nog een paar dagen dus wie weet wat ik nog ga zien, maar deze pakken ze me niet meer af.

Welkom in Oslo

Mijn komst naar Oslo is goed voorbereid. De verkeerslichten voor voetgangers zijn Holland proof gemaakt

en in het plaatselijke museum hebben ze speciaal voor mij een Delfts schilderijtje opgehangen, met de toren recht, dat wel.

Op een oranje muur zelfs. En als kers op de Hollandse taart probeert mijn zusje de Noorse kinders hier aan de Sinterklaas te krijgen.

Menu des voisins

Pamplemone is verkeerd, dat moet potiron zijn

Afgelopen zaterdag hebben twee buurmannen bij mij gegeten, voor het eerst. Ik heb veel meer buurmannen, ook enkele vrouwen, maar de één had mij laatst mee uit eten genomen en van de ander had ik een kookboek gekregen (over de Bazaar in Beverwijk waar we deze zomer samen naartoe zijn gegaan). Tijd dus om wat terug te doen. Ik had eigenlijk van elk gerecht een fotootje moeten maken, maar dat ben ik in de hectiek vergeten.

Voor zo'n eerste keer is dat dan toch wel spannend. De één gewend aan veelvuldig dineren in restaurants, de ander een echte Bourgondiër. Mijn tactiek is om zoveel mogelijk gerechten te serveren, mocht er dan iets mislukken dan kun je dat last minute nog schrappen, als je het tijdig ontdekt tenminste. Is er een gerecht dat wat minder in de smaak valt ten opzichte van de rest dan hoop ik dat de gemiddelde waardering toch nog meevalt.

Dit klinkt allemaal heel berekenend, maar misschien nog wel belangrijker is dat ik het zelf ook leuk vindt om allerlei verschillende dingen te maken, gewoon omdat je ingrediënten in huis hebt, of dat je wat wilt experimenteren. En ik had leuke dingen in huis. Op mijn verjaardag had ik een assortiment exotische vruchten gekregen (sharon fruit, chayote, aardpeer) en in het kistje vol smaak zat onder andere pompoen. Leuk om hiermee aan de slag te gaan. Op een gegeven moment had ik zoveel gerechtjes in mijn hoofd dat ik ze maar even heb genoteerd (zie foto boven).

Chayote, frisse smaak en lekker knapperig. Smaak doet denken aan de Kaapse kruisbes.

Als eerste voorgerecht had ik wat plakjes Serrano ham met daarop een salade van geraspte knolselderij met een ansjovis-mosterd mayonaise en wat kappertjes (Dit had ik nog over van mijn verjaardag eerder die week).

Allereerste gang

Daarna een lekker pittig pompoensoepje (met visbouillon die gebruikt is in de volgende gang, crème fraîche, kerrie, chilipeper), geserveerd als cappuccino met schuim van melk/crème fraîche met wat zout en komijn en daarin wat rivierkreeftjes (altijd handig om in huis te hebben, is namelijk zo ontdooit).

Vervolgens filet van zeetong gepocheerd in visbouillon met wat knoflook met een saus van Noilly Prat, de bouillon en crème fraîche en een heel klein tikkeltje honing. Dit heb ik geserveerd op een bedje van roergebakken komkommer en chayote. De ervaren restaurantganger vond dit gerecht uiteindelijk de topper.

mijn grote vriend

En toen, dat was voor mij ook spannend want nog nooit gegeten, gebakken duif met madeirasaus, geserveerd met wat groene salade. Heerlijk, ik betreur toch dat ik de dit jaar gevangen houtduiven weer heb laten vliegen.

De voorgerechten deden het goed met de chardonnay van het domein Rieu Frais.

Hierna werd het wel eens tijd voor het hoofdgerecht en ondanks dat de portie klein was had dit gerecht met z'n vele ingrediënten het meest voeten in de aarde, mede vanwege de vele verschillende bereidingen. Het was bavette, van de barbecue en daarmee een lekkere rooksmaak, met daarbij gefrituurde aardappeltjes (friet), rode kool (restje van eerder die week), ingemaakte én gekarameliseerde ui, gegarneerd met wat blaadjes sla en eigen kweek radijskers. De aardappel is er pas later bijgekomen, ik wilde eerst een puree serveren van de aardpeer, maar dat werd een soort behanglijm en de smaak viel ook wat tegen. Ik heb nog geprobeerd om toefjes hiervan te frituren maar daar bleef niks van over, vandaar de zelfgemaakte frieten. Bij het hoofdgerecht dronken we een Côtes du Rhône (van de sympathieke biodynamische wijnmaker Francois Vallot.
De eerder getypeerde Bourgondische buurman gaf dit gerecht de meeste punten.

Het hoofdgerecht

Geheel op z'n Frans vervolgens een kaasplank met Stompwijkse geitenkaas met fenegriek, een Camembert Rustique en een Epoisse (in Marc de bourgogne gewassen pittig (ruikende) koemelk kaas), waarvan de laatste geheel op ging. Bij de kaas en het dessert een lekkere Monbazillac (zoete wijn met tonen van rabarber en overrijpe aardbeien)

Het dessert, en dat is wel een beetje jammer, was niet helemaal gelukt. Ik had crème brûlée gemaakt en aan tafel het gekarameliseerd met de brander, maar de substantie onder het laagje was te zacht, meer een soort vla. Waarschijnlijk te weinig eigeel of per ongeluk teveel melk/room toegevoegd.

De koffie met cognac tel ik niet als gang. Er is veel genuttigd, ook van de wijn erbij. Het is erg laat geworden, maar het was gezellig, en bovenal erg lekker. Er staan nog wat andere buren op het lijstje om eens uitgenodigd te worden, dat moet er nu ook maar eens van komen.