Mis

Vanavond ben ik naar een mis geweest, volgens mij voor het eerst van mijn leven. Neen, ik ben niet bekeerd, van het pad af of de wanhoop nabij, mijn bezoek had een minder desperate reden. De reden was mijn ontzettend fijne buurvrouw. Mijn buurvrouw is van huis uit protestants maar gelooft tegenwoordig in alles, als het maar van de goedheid van de mens uitgaat. Buurvrouw heeft een cursus iconografie gevolgd en een heus icoon van de engel Gabriel gemaakt, op speciaal hout, met zelf gemengde pigmenten (vermengd met onder andere eigeel) en met heus bladgoud. Heel bewerkelijk en best wel knap. En vanavond werd dit kunstwerk samen met nog 3 anderen ingewijd tijdens de mis, met onder andere genodigden van de buurvrouw.

Ik had haar eerder deze week geholpen met het maken van haakjes op de achterkant van het werkje en tevens een gat in de muur gemaakt om deze te voorzien van plug en haak. Een belangrijke rol dus werd ook ik uitgenodigd. Nu heb ik zelf een lichte aversie tegen de kerk in zijn algemeenheid, maar ik bezit toch ook enige nieuwsgierigheid, ik ben dan ook op de uitnodiging ingegaan.

De mis vond plaats in een kapel grenzend aan de kerk. In de kerk zelf was een avond georganiseerd voor de lokale dak- en thuislozen. De kapel zag er heel wat soberder uit. Witte muren, een tafel met een kleedje en een nis met een beeld en nepbloemen rond de sokkel, maar de nis zelf wel mooi blauw geschilderd. Toen ik het dichterbij zag bleek er glas voor te zitten. De vier iconen stonden klaar op een tweetal lessenaars.

Het zaaltje vulde zich met publiek en zat uiteindelijk bomvol. Ik had plaats genomen op het eind van een van de houten banken. Naast mij kwam een klein oud mannetje met Aziatisch uiterlijk zitten, vergezeld van een eveneens klein grijs dametje. Voor mij zat een jong stel, zij een beetje zouteloos met een iets te moderne bril, hij lang, beetje bonkig en een vroom kalend hoofd. Misschien waren ze heel aardig.

Om stipt kwart over zeven kwam er door een glazen deur, grenzend aan de kerk een priester (heet dat zo in de katholieke kerk?) met gewaad, paars meen ik met daaroverheen weer een ander gewaad met zilver. Hij werd op de voet gevolgd door een enge man. De man nam naast hem plaats en leek wel een soort bodyguard. Misschien is dat tegenwoordig wel nodig in de kerk. De enge man, hij had ook zo uit een rehab kunnen komen, was gekleed in het zwart, maar niet echt stijlvol, eerder macaber. Dat paste goed bij zijn uiterlijk. Hij was lang, kaal of bijna kaal en had zwaar ingevallen gitzwarte ogen en een verstarde blik. De man was een soort guardian angel die je niet graag 's avonds op straat zou tegenkomen. Maar misschien was hij heel aardig. De priester, of zo noem ik hem maar even, was een grijzige man met bril en kon wel leuk vertellen, al was ik hem al snel kwijt over het verhaal van de engel Gabriël. Ik weet eigenlijk niet eens meer of het wel een engel was, maar aan de vleugeltjes te zien zal het wel.

Ik probeerde goed te luisteren, maar werd afgeleid door de omgeving. Op de achtergrond klonken kerstliedjes uit de kerk en er druppelde zo af en toe nog iemand binnen. De aanwezigen bleken niet alleen genodigden te zijn, de inwijding was onderdeel van een reguliere mis. De verhalen van de priester werden af en toe onderbroken door gebeden. De ervaren misgangers wisten precies wat ze moesten doen. Ze knielden op het voetenplankje en leunden met hun ellebogen op de bank ervoor. Ik probeerde mee te doen maar doordat ik mijn voeten op het plankje had gezet zat ik klem met mijn knieën tegen de bank ervoor. Ik probeerde ook een beetje mee te brabbelen met de anderen, ik zat echt midden tussen fanatiekelingen, maar heb het toch maar snel opgegeven. Ik zat er niet helemaal op mijn gemak. Ik voelde blikken van het Aziatische mannetje en diens vrouw maar durfde niet terug te kijken. Opeens stond de bonkige jongeman voor mij op, maakte een buiging naar de priester en mocht toen ook een verhaaltje voorlezen. Hij deed dat vol overgave, ik denk dat hij er schik in had. Het duurde niet lang, hij gaf het boekje weer terug aan de priester, maakte weer een buiging en ging gelukzalig weer voor mij zitten. Zijn vriendin knikte goedkeurend naar hem. Na nog wat andere gebeden stond iedereen op en ging elkaar een hand geven en iets met Jezus toewensen, ze keken er heel blij bij, ik werd ook de hand geschut en kon niet meer terug stamelen dan "goedenavond". God wat voelde ik me onbeholpen, maar gelukkig ging iedereen weer zitten en ging de vriendelijke priester verder met zijn verhaal. Oja en de priester ging natuurlijk die iconen nog inwijden. Hij was zo vriendelijk om de werkjes niet nat te sprenkelen (ze waren nog niet van vernis voorzien) maar bevochtigde heel voorzichtig met een vinger de achterkant. Aan het eind volgde nog een ritueel met koekjes die een brood voor moesten stellen en de priester dronk uit een gouden beker waar hij later ook nog kruimels van een schaaltje in deed en wederom een slok nam. Ik vraag me af of er wel echt iets in zat, ik kon het niet zien. Hij ging de beker ook nog fanatiek droogpoetsen, beetje zinloos ritueel. De gelovigen konden allemaal bij hem langs komen en dan kregen ze ook iets. Ik ben maar blijven zitten, dat was denk ik voor die beker, maar weet de chronologie nu al niet meer. Na het ritueel verdween de macabere man met de gouden beker weer door de glazen deur naar de kerk.

En toen was het klaar, toch wel een opluchting voor mij. Ik heb het geprobeerd nu, maar de kerk is toch niks voor mij. Het gebouw zelf was wel prachtig trouwens, leuke lokatie voor een borrel of gala. Het was nu tijd voor de ongelovigen om de kapel te verlaten zodat de gelovigen nog even verder hun ding konden doen. De buurvrouw had thuis koffie met lekkers en gluhwein. De icoon hangt nu in de kamer op een stenen pilaar, boven een stoel. Om de hoek aan dezelfde pilaar hangt het hoofd van Boeddha, en daaronder staat een houten giraffe. Voor iedereen wat.