Het Rijks

Als je goed kijkt zie je links van de roze meneer in de verte de Nachtwacht

Afgelopen zondag ben ik samen met een vriend naar het Rijks geweest, want zo wordt het Rijksmuseum tegenwoordig graag genoemd. De laatste keer dat ik er was is heel lang geleden en kan ik me niet meer zo goed herinneren. Weet wel dat één van ons steeds naar de wc moest, ik was het niet. Volgens mij herinner ik me ook nog de nachtwacht, maar dat kan ik me verbeelden. Zondag is overigens niet een dag die ik je kan aanraden. Er stond weliswaar nauwelijks een rij bij de ingang, maar binnen was het erg druk.

Petje af voor de dames en heren verbouwers, het museum is prachtig geworden! Wel met als kanttekening dat ik de geschilderde stenen op de muren kitsch vind, maar dat schijnt in het oorspronkelijk ontwerp te hebben gezeten. De entree in het sous sol, prachtig groots en licht, doet me denken aan het Louvre waar ik overigens nog nooit in ben geweest. Let ook op de vaas met prachtige bloemen temidden van het informatiepunt, het begint al met een klein hoogtepuntje. De eregalerij vind ik zeer geslaagd met de lei-grijze muren en heel subtiel aangelichte schilderijen, echt te gek! En wat voor werken hangen er! Natuurlijk de nachtwacht en het joodse bruidje, maar ook het melkmeisje en straatje van Vermeer, dat doet mij deugd als Delfenaar.

Als liefhebber van het impressionisme kwam ik ook goed aan mijn trekken; heel wat Breitners en Mauves, zelfs van Goghs heb ik gezien. Veel schilderijen met dieren, met bloemstillevens, landschappen en prachtige portretten en zelfs schilderijen met eten. Wij hebben de snelle tour gedaan (koptelefoontje voor je iphone meenemen is wel handig), maar als het minder druk is lijkt het me zeker de moeite om hier een dag te vertoeven. Maar neem geen brownie, die zijn er zo zwaar, ik kwam nauwelijks te trap meer op.

Het Rijksmuseum, met gratis Wifi, echt een aanrader!

De kool en de kokosnoot

 


In het "kistje vol smaak" van afgelopen week zat o.a. een rode kool en een kokosnoot. Wellicht is de combinatie rode kool met kokosnoot best lekker, maar ik heb dit niet geprobeerd. Waarom dan dit bericht over de kool en de kokosnoot?

Nou, er zijn best wel gelijkenissen. Beiden bolvormig en beiden echt basterds om te bereiden. Beiden ook lekker maar da's persoonlijk. Om de kokosnoot te lijf te gaan heb je toch echt een hamer of anderszins grof geschut nodig, en de rode kool geeft zich, als je hem kookt, pas na een uur een beetje gewonnen en vraagt dan om buitengewoon veel andere ingrediënten om op smaak te komen, maar dan heb je ook wat. Rauw eten kan volgens mij ook, dan hoef je er minder externe energie in te steken.

Beiden, zowel de kool als de noot, de één kaal, de andere harig, hebben een interessant innerlijk. De kool geeft bij het doorklieven prachtig gemarmerde doorsneden, de noot heet binnenin z'n harde schaal maagdelijk wit vruchtvlees.

Wat mij bij de kool opvalt is dat als je de kool in reepjes snijdt/schaaft, het lijkt alsof je meer materiaal overhoudt dan je aanvankelijk had. Ik heb dan ook nog een halve rode kool. Bij de noot is dit niet het geval. Eerst laat je het sap eruit lopen en vangt dit op (lekker) en daarna ga je met hamer of zaag of wat dan ook de noot te lijf. Het vruchtvlees geeft zich overigens ook niet echt makkelijk gewonnen en vind ik wat flauw van smaak.

Het sap van de kokosnoot is overigens geen kokosmelk. Ik heb dit wel eens verward en een blikje kokosmelk opgedronken en dat is geen aanrader. Kokosmelk is een dikkig sap dat uit het vruchtvlees wordt geperst, het sap is datgene dat vrij komt als je de noot opent.

Het zijn beiden producten die ik niet zo snel zelf koop en ik vind het daarom toch leuk dat die in het kistje zitten, ben benieuwd naar die van komende week.

Hier de kool met spruitjes, entrecote en aardappelpuree

2000

De teller staat vandaag op 2000. 2000 pageviews op mijn blog. Dat lijkt misschien heel veel, maar daarin moet ik wel wat nuances aanbrengen. Mijn eigen pageviews telt hij niet mee, anders waren het er misschien wel 2x zoveel geweest. Niet dat ik zo groos ben op mijn eigen producties, maar ik kijk altijd even of de foto's wel goed staan, dat wil nog wel eens wat problemen opleveren namelijk. Maar dan nog, die 2000 bestaat tevens uit bezoeken vanuit vreemde contreien. Nu kan ik de Noorse en USA pageviews denk ik wel verklaren, maar die uit Rusland, de Oekraïne, Vietnam, Reunion, Frankrijk en Duitsland toch wat minder. Het grootste deel van de views is overigens vanuit Nederland, van viewers die mijn blog in ieder geval kunnen lezen.

Veel van de verwijzingen naar mijn blog komen via duistere sites en dat schijnt heel normaal te zijn. Dat vertroebelt natuurlijk wel een beetje de kwaliteit van de views, maar gelukkig is Google nog steeds de grootste verwijzer. Aangezien ik nog wel eens een Frans of Engels woord gebruik, zou je de lijst met vreemde landen misschien wel kunnen verklaren, ik google zelf ook nog wel eens op recepten met een Franse naam bijvoorbeeld. Maar de statistieken wijzen anders uit: verreweg de meeste zoekwoorden bestaan uit, soms een gedeelte, van de naam van mijn blog. Slechts 1x komt het woord meringues voor in de zoekwoorden, maar dan nog voorzien van de toevoeging van het Nederlandse "maken". Ook iemand die gezocht heeft naar de geschiedenis van Pont Neuf heeft mijn blog bezocht.

Conclusie: de pageviews uit verre oorden zijn zeer waarschijnlijk gegenereerd door de duistere verwijzingssites met namen als Vampirestat, Filmhill en Blogsrating.pw. Ga hier vooral niet op zoeken en klikken, op verschillende fora wordt dat ten zeerste afgeraden. Maar voor het overige deel wordt er vooral gezocht naar mijn blog, en dat kan dan niet anders zijn dan door familie, vrienden, bekenden. De Duitse views komen vast van het automerk met de ster, die houden mij vast een beetje in de gaten na mijn blog over hun fantastische commercial.

Dank dus aan jullie allen, lezers van mijn blog. Mochten jullie op- of aanmerkingen hebben, louter positief natuurlijk, mail mij dan gerust. Wellicht is het jullie opgevallen dat er een kleine advertentie aan de rechterkant staat. Ik hoop hiermee nog een centje bij te verdienen, al kan ik daar tot nu toe nog geen croissant van kopen, maar wie weet. De advertentie is, als het goed is, gebaseerd op de cookies die je her en der accepteert en dus voor iedereen verschillend. Heb ik zelf bijvoorbeeld op internet gekeken naar schoenen, en zoals nu blijkt ook horloges, dan verschijnt er bij mij een advertentie van betreffende artikelen. Door een advertentie te tonen verdien ik een minuscuul klein (= dubbelop maar verduidelijkt de zaak) beetje en als er op geklikt wordt gaat het opeens wat sneller, maar dat doet (haast) niemand (bedankt zus!). Zelf ben ik uitgesloten van het advertentieklikken, anders zat ik de hele dag niet anders te doen natuurlijk. Kortom, een heel lulverhaal over dat kleine vlakje aan de zijkant waarvan ik de aanwezigheid hiermee hoop te hebben goedgepraat.

Fijn weekend allen! Ik ga naar de bakker

Vogelaars

Een volstrekt willekeurige doordeweekse dag, ideaal om mijn geluk eens te beproeven op het gebied van de ornithologie. Het is lekker koud dus wellicht kans op baardmannetjes in het riet. Riet en baardmannetjes, de kans is het grootst om die te zien in de Rietputten, een stukje natuurgebied tussen Vlaardingen en Maassluis, met aan één kant het strookje oeverbos aan de nieuwe waterweg en aan de andere kant de spoorlijn naar Hoek van Holland.

Voor de leek: het baardmannetje is een vogeltje en dit vogeltje eet 's zomers insecten en in de winter de zaden van riet, een ingenieus vogeltje dus. Of gewoon lui, geen zin om helemaal naar het zuiden te vliegen. Enfin, het is een klein vogeltje dat 's winters in het riet is waar te nemen en een soort tekening van een zwarte baard heeft, zelf vind ik het meer een snor. De snor is overigens ook een vogeltje, ook in het riet te vinden. Het baardmannetje heeft verder een mooie lichtbruine, wat zeg ik, bijna zalmroze kleur en een mooi grijs kopje. Bijgevoegd een foto van het beestje, helaas niet zelf gemaakt maar gekopieerd uit een Tweet van Martijn van Schie

Aangekomen merk ik dat ik niet de enige ben. Bij de ingang zijn twee mannen bezig met een apparaat om bodemonderzoek te doen, maar in het gebied zelf, slechts een aantal voetbalvelden groot, zijn ook diverse mensen en dat op een doordeweekse dag. En wat voor mensen; de één met een nog grotere camera dan de ander en veelal hebben ze zich in tweetallen opgesteld op een plek aan of tussen het riet. Het bevreemd mij altijd een beetje dat er meer mensen zijn die overdag tijd hebben om dit soort dingen te doen. Zijn deze mensen, net als ik, werkzoekend? Of wellicht pro's? Of aan het rentenieren? Aan de grootte van hun apparatuur te zien zijn zij wellicht eerder van de laatste twee soorten.

Met mijn bescheiden camera, een lens waar vooral de kleine vogeltjes mij om uitlachen en een veel te lomp statief, ontwijk ik stilletjes de andere camera's. Tijdens mijn ronde ben ik geen enkel baardmannetje tegengekomen. Wel heb ik per ongeluk tot drie keer toe een watersnip opgejaagd. Zij hebben de neiging zo lang mogelijk te blijven zitten om vervolgens vlak voor je uit het niets omhoog te schieten. Alleen al door de schrik is het onmogelijk om snel genoeg te zijn voor een foto. De watersnip herken je overigens van zijn soortgenoten vanwege zijn welhaast geïrriteerde / mopperende geroep tijdens zijn "vlucht".

Niet echt een succesvolle vogeldag voor mij, ik heb maar wat foto's van riet gemaakt.

Gelukt

Daar had ik hem nu voor bedoeld en daarom heb ik hem ook opgeknapt. De roest komt er wel weer een beetje doorheen, maar hij werkt! Ik heb het hier over het kacheltje in de tuin, of wellicht is kachel in tuintje een betere benaming. De kastanjes waren natuurlijk al het bewijs, maar het ging mij vooral om het buiten kunnen bereiden van stinkende baksels. Vanavond roodbaars buiten op het kacheltje gebakken, dus geen meur binnenshuis. Heerlijk! Voorzien van gebakken komkommer, een eitje en wat basmati rijst. Missie geslaagd, kacheltje mag blijven.

Bloemen in boterhamzakje

Serieus, de bloemen, en dan heb ik het echt over de bloem zelf, die ik vandaag heb gekocht zijn voorzien van een boterhamzakje. Compleet met sluitclip, allemaal apart verpakt.

Misschien is het goed ter behoud van de bloem, die gaat immers eerder rotten als er water op komt, maar echt milieuvriendelijk ziet dit er niet uit. Dan had ik ze misschien ook niet moeten kopen, en wellicht is bloemen kopen bij een reguliere bloemenverkoper sowieso fout (rozen uit Tanzania etc), maar ik houd van bloemen en ik heb ze thuis snel bevrijd uit de zakjes. De bloemenverkoper is overigens ook heel aardig, dus ook een reden om de bloemen wel te kopen. Ik kocht ze vroeger al bij zijn ouders op de markt, die waren ook heel aardig.

Dit zijn chrysanten overigens, van die grote dubbele. Mijn moeder hield niet van chrysanten en vaak was ik het roerend met haar eens, maar niet op dit vlak. Ik houd overigens vooral van die grote protserige exemplaren en ik vind ze nog lekker ruiken ook. Een bijkomend voordeel, vooral in deze crisis tijden, is dat ze lang mooi blijven. Een dahlia houdt het nog geen vijf dagen vol, deze staan gerust drie weken, en dat maakt het voor de portemonnaie ook weer aantrekkelijk. Vandaag dus weer verse chrysanten, lekker!

let vooral op de witte sluitclip

Tengels

Het is inmiddels november en naarmate de maand vordert is de kans steeds groter dat er volk op het dak loopt. Tot vijf december, daarna zie je ze niet meer.

Ook op mijn dak is volk te vinden, tenminste, als het droog is, en dat is het vandaag niet. Gisteren was het goed weer en toen waren er zowaar twee dakhazen op mijn dak te ontwaren. Ach dat klinkt misschien wat onaardig, deze acrobaten zijn vader en zoon aannemer, geheel bonafide bezig om mijn dak te vernieuwen en te behoeden tegen lekkages, want een beetje lek is immers voldoende om de boel te kunnen laten rotten.

Ik vind het leuk om ze, waar mogelijk, een beetje te helpen, al kom ik op hen waarschijnlijk over als een hopeloze prutser. Dat komt ook een beetje omdat ik hun taal niet spreek. Dat begon al met het opbouwen van de steigers, ja dom sjouwen, als het maar niet te efficiënt hoeft, dat kan ik wel. Ik begaf mij op de begane grond, want op hoogtes heb ik het niet zo, en gaf hen de benodigde onderdelen aan. Dit ging wel met enige moeite want de benamingen waren mij geheel vreemd. Helaas heb ik ze niet onthouden, ik had er achteraf graag een lijstje van gemaakt. Wat ik me nog wel herinner is de taal die gebezigd werd bij het waterpas stellen der steigerdelen. "Nog een half slagje op", "nee nu een klein slagje terug". In de aannemerij natuurlijk glashelder wat er bedoeld wordt, maar ik ben nog steeds aan het uitvogelen wat dat slagje nou is. Een "tikkie" is duidelijk, maar een slagje, zou dat ook gewoon een "tikkie" zijn of betreft het daadwerkelijk een soort omwenteling?

Gisteren was het droog en tijd om de oude pannen te verwijderen, ook hierbij was mijn inzet welkom. De mannen op het dak, en ik mocht van beneden het liftje bedienen en de oude pannen in de aanhanger doen. Dat scheelde ze toch behoorlijk wat werk en zij konden flink doorwerken op het dak.   Ook bij het bedienen van de lift ontwaarde ik een mogelijk taalprobleem: op mijn vraag of het bakje weer naar beneden moest werd steevast geantwoord "zakken maar", op zich ook duidelijk maar een simpel ja of nee zou toch ook hebben moeten volstaan op mijn vraag? De pannen werden verwijderd en daartoe werden eerst de "dakvorsten" verwijderd omdat die gemetseld waren. "Dakvorsten", wat een heerlijk woord voor de andersoortige pannen op de nok van het dak. Behalve pannen en de oude panlatten (panlat, ook dit vind ik op de een of andere manier een prachtig woord, terwijl dit dan wel weer gewoon aangeeft wat het betreft) kwam er ruim honderd jaar troep en stof onder de pannen vandaan. Ze hebben zelfs het dak gestofzuigd! Daarna hebben ze folie aangebracht en deze vastgezet met, jawel, "tengels"! Wat een prachtig woord wederom! Dit woord kende ik wel maar in een andere betekenis. En wat is het in deze context? een simpel dun latje dat met de helling van het dak meeloopt. Hierop worden later de panlatten horizontaal bevestigd en vervolgens zullen de pannen volgen. Dit laat echter nog even op zich wachten want het is nu te nat om het dak op te gaan. Als het droog is komen ze weer. Ik kijk er naar uit!

Kip commercial

Nee, dit is geen reclame, of eigenlijk wel natuurlijk, maar ik vind het meer een ode aan de kip. Net nu, in de tijd dat mijn eigen kip absoluut geen control meer heeft over haar body en ik elke ochtend vrees dat ik haar levenloos aantref, is er een geweldige commercial van jawel, ik moet het bekennen....Mercedes.

Hierbij de link naar het YouTube filmpje, body control, echt even kijken, zo gaaf!

Dat de kip gewoon über cool is weet ik al jaren, maar dat dit nu eindelijk ook in de reclamewereld doordringt vind ik terecht. De link tussen het pluimvee en betreffend automerk is voor mij niet verrassend. Ik herinner mij van vroeger dat de veehandelaren in ons dorp (onverzorgd uiterlijk, stofjas, klompen en onlosmakelijke sigaar (zelfs tijdens het praten in de mondhoek geklemd)) uitsluitend in glimmende bolides van dit merk reden. Zelf ben ik absoluut geen fan van dit merk, sterker nog, als ik er één zou krijgen zou ik hem gelijk proberen in te ruilen, hoewel na deze campagne, een G, misschien een leuk kipje erbij...

Kippen bij het bos, hadden zo figurant kunnen zijn

Kruidkoek

Vanmorgen heb ik vlug kruidkoek gebakken, naar Staphorst's recept. Één van de twee kruidkoeken heb ik meegenomen naar de koffie afspraak met een vriendin. De koek was lekker, maar de geur in huis bij thuiskomst, dat is het bakken meer dan waard!

Het borrelt van binnen

Ik heb dit voorjaar flink wat vlierbloesemsiroop gemaakt. Dat is altijd wel een ding, want heb ik wel genoeg flessen, of heb ik wel genoeg voor het aantal flessen, en hoe lang doe ik met die flessen. Maar, dit jaar had ik meer dan ooit tevoren. Eerdere jaren had ik vaak te weinig, dan was aan het eind van de zomer de vlierbloesemsiroop al op, op één fles na. Ik heb altijd de neiging om wat te bewaren, je weet maar nooit. Maar goed, dit jaar heb ik zoveel gemaakt dat ik er ook gerust mee kan experimenteren.

Door water, gist en gistvoeding toe te voegen aan de siroop kun je er een alcoholische drank van maken. Een proces waarbij suikers worden omgezet in alcohol. Bij dit proces komt er gas vrij, en doe je dit op fles (met beugeldop), zorg dan dat je elke dag gas laat ontsnappen, want als de fles dat zelf gaat doen zijn de gevolgen niet te overzien. Het flesje "vlierbloesemwijn" smaakte goed. Ik heb het aangedurft om nu een grotere hoeveelheid te maken. Het was een aanslag op de voorraad, maar er staat nu een fles met waterslot te bubbelen. Ik heb er een filmpje van gemaakt, wellicht dat ik die aan dit bericht kan koppelen. Excuus, het zou moeten kunnen maar krijg een melding van blogger dat het hun spijt dat het niet gelukt is.

Buiten koken (het vervolg) (don't try this at home!)

Mijn eerdere poging om het opgeknapte kacheltje aan de praat te krijgen, en vooral ook aan de praat te houden, had nog niet bepaald het beoogde resultaat. Afgelopen zondag heb ik het nogmaals geprobeerd. Op zolder had ik nog een wijnkistje, zonder wijn uiteraard, die was al lang op, met daarin van dat houtachtige stroo. Lekker droog en tezamen met de plankjes van het kistje heb ik een vuurtje aangemaakt. En dat lukte! Alleen of dat stroo zo'n goed idee was weet ik niet, het zorgde in ieder geval voor enorme, witte rookontwikkeling. Ik ben blij dat geen van de buren gealarmeerd de brandweer heeft gebeld.

Nadat de rook was weggetrokken heb ik nog meer hout op het vuur gegooid en vervolgens de gietijzeren pan erop (zonder kookplaat). Van mijn tocht op de Veluwe (tevens in dit bulletin te belezen) had ik nog wat tamme kastanjes, het leek mij een goed idee om die te poffen. Een heel klein beetje olie in de pan en vervolgens de kastanjes (helaas enkelen al in staat van ontbinding) in de pan en deksel erop. Het duurde even maar toen begon het geknal. Ik had er eigenlijk een filmpje van moeten maken, maar heb in plaats daarvan mijn zusje gebeld om het spektakel via de beeldtelefoon te laten zien. Echt enorme knallen die het zware gietijzeren deksel zelfs deden optillen, bloedlink. Het klonk veelbelovend, maar die knallen bleken toch niet helemaal wenselijk. Toen ik de pan van het vuur haalde zat het deksel onder de geëxplodeerde kastanjeprut. De overige kastanjes, afgezien van wat rotte, waren best lekker!

Vroeger poften we kastanjes thuis in de open haard, gewoon op roostertje boven het vuur. Ik heb het hier ook een keer geprobeerd in de open haard, al is dat al jaren geleden. Mijn zusje en een vriendin waren er toen bij en moesten met hun bordjes proberen de wegspringende kastanjes te vangen. Niet met je handen want ze zijn gloeiend heet natuurlijk. Een riskante bezigheid, dat kastanjes uit het vuur halen.

Het kacheltje werkte goed, maar het hout is wel snel opgebrand, wellicht kan ik er de volgende keer een briket in doen. Wordt vervolgd.

Hollandsche luchten

Ik ben vandaag een stukje (13 km) gaan wandelen. Het weer was uiterst wisselvallig, dus voor de zekerheid mijn weather proof outfit (groenbruin van kleur) aangetrokken. Ik moet zeggen dat dat er in de binnenstad (buitenwijken ook trouwens) best een beetje overdreven uit ziet, maar dat deert niet, ik kan gewoon met modder aan m'n poten weer thuis komen.

Gisteren heb ik genoten van een heerlijke, maar copieuze maaltijd bij vrienden, waarvan dat copieuze mede mijn schuld was aangezien ik verantwoordelijk was voor het dessert (zie: C'est toet). Een flinke wandeling was dan ook niet alleen broodnodig, maar ook erg lekker (met mijn boswachterspak maakt een beetje regen of wind niks uit). Veel mensen waren er overigens niet buiten, en dat voor een zondagmiddag. Gelukkig ben je snel buiten de stad en loop je het grootste gedeelte dan ook in de "natuur". Mijn vermomming als boswachter had tot twee maal toe effect: eerst een naderende dame die snel haar hond aan de lijn deed (waar dat overigens ook moet) en een half uur later hetzelfde tafereel, ditmaal was het een heer. Bij het passeren zie je mensen kijken, is het er nou een of niet, maar ze houden de hond binnen gezichtsveld (heb nog een paar keer streng omgekeken) toch maar aan de lijn.

Het was lekker buiten, af en toe wat regen, wat onweer in de verte, soms zelfs zon. Een straffe wind en aangename temperatuur. Het leverde spectaculair mooie luchten op, de foto's (niet bewerkt) zijn het bewijs. Onderweg nog eetbare zwammen gezien, helaas had ik niks bij me om ze in te doen.

C'est toet

C'est tout, dit is alles, het laatste der gangen, daar moet je het dan ook maar mee doen, het toetje. Nu ben ik in het algemeen meer van de hartige partij, maar het maken van desserts vind ik wel heel erg leuk. Zo ook bovenstaande, een café gourmand, koffie voorzien van diverse kleine zoete lekkernijen. De koffie zijn we alleen vergeten. Wel dronken we er goudkleurige zoete Monbazillac bij.

Het dessert bestond uit vier verschillende gerechtjes, en het mooie was, ik hoefde er niet eens de deur voor uit. In het borrelglaasje zit een mandarijnen-jelly met een toefje (werd een plasje) vanille yoghurt en wat cacao. In het porseleinen ieniemienie bakje je een bolletje chocolade-ijs met stukjes javaanse chocola en tevens peer en munt (daar zag en proefde je niks van terug). Dan een taartje met een bodem van speculaasjes en daarop geen kwark (had ik niet in huis) maar yoghurt met slagroom, gelatine, sinaasappel en gedroogde abrikoosjes. Als laatste is er dan nog de kruidige cake met appel. Lijkt heel wat, en zo voelt het ook na reeds twee gangen, maar allemaal vrij eenvoudig te maken en beter een dag van tevoren.