Een volstrekt willekeurige doordeweekse dag, ideaal om mijn geluk eens te beproeven op het gebied van de ornithologie. Het is lekker koud dus wellicht kans op baardmannetjes in het riet. Riet en baardmannetjes, de kans is het grootst om die te zien in de Rietputten, een stukje natuurgebied tussen Vlaardingen en Maassluis, met aan één kant het strookje oeverbos aan de nieuwe waterweg en aan de andere kant de spoorlijn naar Hoek van Holland.
Voor de leek: het baardmannetje is een vogeltje en dit vogeltje eet 's zomers insecten en in de winter de zaden van riet, een ingenieus vogeltje dus. Of gewoon lui, geen zin om helemaal naar het zuiden te vliegen. Enfin, het is een klein vogeltje dat 's winters in het riet is waar te nemen en een soort tekening van een zwarte baard heeft, zelf vind ik het meer een snor. De snor is overigens ook een vogeltje, ook in het riet te vinden. Het baardmannetje heeft verder een mooie lichtbruine, wat zeg ik, bijna zalmroze kleur en een mooi grijs kopje. Bijgevoegd een foto van het beestje, helaas niet zelf gemaakt maar gekopieerd uit een Tweet van Martijn van Schie
Aangekomen merk ik dat ik niet de enige ben. Bij de ingang zijn twee mannen bezig met een apparaat om bodemonderzoek te doen, maar in het gebied zelf, slechts een aantal voetbalvelden groot, zijn ook diverse mensen en dat op een doordeweekse dag. En wat voor mensen; de één met een nog grotere camera dan de ander en veelal hebben ze zich in tweetallen opgesteld op een plek aan of tussen het riet. Het bevreemd mij altijd een beetje dat er meer mensen zijn die overdag tijd hebben om dit soort dingen te doen. Zijn deze mensen, net als ik, werkzoekend? Of wellicht pro's? Of aan het rentenieren? Aan de grootte van hun apparatuur te zien zijn zij wellicht eerder van de laatste twee soorten.
Met mijn bescheiden camera, een lens waar vooral de kleine vogeltjes mij om uitlachen en een veel te lomp statief, ontwijk ik stilletjes de andere camera's. Tijdens mijn ronde ben ik geen enkel baardmannetje tegengekomen. Wel heb ik per ongeluk tot drie keer toe een watersnip opgejaagd. Zij hebben de neiging zo lang mogelijk te blijven zitten om vervolgens vlak voor je uit het niets omhoog te schieten. Alleen al door de schrik is het onmogelijk om snel genoeg te zijn voor een foto. De watersnip herken je overigens van zijn soortgenoten vanwege zijn welhaast geïrriteerde / mopperende geroep tijdens zijn "vlucht".
Niet echt een succesvolle vogeldag voor mij, ik heb maar wat foto's van riet gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten