Witvis, pesto en bloemenboter

Het was weer heerlijk weer vandaag. Stevige wind, maar net warm genoeg om in korte mouwen te fietsen. In de zon op een beschutte plek was het zelfs heel goed toeven. Als het even kan ga ik met mooi weer naar het bos. Omdat het daar mooi is, maar er is vaak ook wat eetbaars te vinden.
Vanmiddag zag ik in het bos, in het water in het bos om precies te zijn, een witte vis zwemmen, net onder het wateroppervlak. Zou het een albino zijn? of een ontsnapte of uitgezette Koi karper?

Maar daar kwam ik niet voor. Wel voor de bloemetjes dit keer. Niet voor op een vaasje, maar om te eten. Dat kan helaas niet met alle bloemen, ik heb heel wat mooie exemplaren moeten laten staan, zoals de nog altijd giftige boterbloem en de koekoeksbloem durf ik ook niet te eten. Gelukkig was er meer, al waren de paardenbloemen niet heel talrijk. Misschien is het hun jaar niet, of staan ze verscholen in het hoge gras. Ook vond ik rode klaver en hondsdraf. Ik heb van de plantjes alleen de bloemetjes gebruikt voor bloemenboter. Uiteraard boter, wat zeezout en bieslook uit de tuin en roeren maar.

 

En als je dan toch in de keuken staat, een pesto van zevenblad is zo gemaakt: zevenblad, parmezaan, pijnboompitten, olijfolie en knoflook. Alles bij elkaar in de keukenmachine en klaar is kees.

 

Bon appetit!

Rode lijst

Vandaag heb ik weer een ontdekking gedaan, twee rode lijst planten in bloei net buiten de stad. Van hun aanwezigheid in deze contreien was ik op de hoogte, maar zo dicht bij het pad had ik ze nog niet eerder gezien. Het gaat hier om de brede orchis (wilde orchidee) en het moeraskartelblad. Beiden groeiend op relatief voedselarme drassige grond. De plek zo dicht bij de bewoonde wereld waar ik deze exemplaren spotte is weliswaar gelegen dichtbij een klein, niet te betreden natuurgebiedje louter bestaande uit trilveen waar het moeraskartelblad in grote getale groeit, maar in dit smalle strookje vlak naast een druk befietst en belopen pad, daar had ik het nog niet eerder gezien, evenals z'n rode lijst broertje, de brede orchis. Beide bloeien momenteel prachtig paars. Mocht u ze herkennen aan de hand van onderstaande foto's, pluk ze niet, rode lijst en beiden wettelijk beschermd. De drassige ondergrond is hopelijk voldoende bescherming tegen onwetende of kwaadwillende plukkers.

brede orchis

moeraskartelblad

Rabarber

Tja, rabarber, ik houd er niet van. Er zat een stengel van deze weeïg zure groente,  familie van de eveneens bij mij minder favoriete zuring, of andersom, in het wekelijkse groente- en fruitpakket. Weggooien leek een interessante optie, maar dat is te makkelijk. Bovendien is het elke week weer een sport om nieuwe dingen te maken.

Zo is het voor mij nog enigszins te doen met toevoeging van wat andere in huis aanwezige ingrediënten:

• stengel rabarber in kleine stukjes
• 2 perssinaasappelen
• scheutje (aardbeien-) azijn
• wat suiker naar smaak
• snufje zwarte peper
• snufje kardemom

Koken bij elkaar voegen en koken totdat de rabarber zacht is, laten afkoelen en vervolgens is het eetbaar.

Slecht zicht

De regen kwam met bakken uit de lucht hedenmorgen. Ik had een afspraak in Rotterdam en had bedacht dat het naar en van het station verplaatsen in beide steden een aanzienlijk nattere bezigheid was dan met de auto gaan. Het autootje is dan wellicht niet helemaal waterdicht en (dus) wasem gevoelig, maar bespaart me in ieder geval een nat pak.

Het bezitten en rijden van een oud autootje, die van mij is slechts één jaar jonger dan ik en kan dus een oldtimer genoemd worden, is tegelijkertijd een voorrecht en een straf. Een voorrecht omdat het zo'n prachtig ding is, lekker stuurt en een heerlijk pak lawaai maakt. Dat ie niet helemaal waterdicht is, dat het verhelpen van het éne probleem automatisch een (onafhankelijk) ander probleem aankondigt, dat de zijraampjes niet open kunnen, de koppeling slijtagesporen vertoont, de synchromes van de tweede versnelling naar z'n gootje is, de auto erg trilt boven de 100 km/h, af en toe wat moeilijk start en er rondom volop roest aanwezig is, dat is de straf. De straf van het kopen met je hart. Eigen schuld. Praktisch is ie ook al niet, de achterbank is rudimentair, geen gordels en beenruimte achter en de kofferbak is slechts twee turfjes hoog. Toch brengt ie me tot nu toe nog steeds van A naar B. Soms via C, maar mijn bestemming bereik ik er mee.

Zo ook vanmorgen, in de stortregen op de A13 naar Rotterdam. Ik had de laatste tijd al wat problemen met de ruitenwissers en midden op de A13 speelde het euvel helaas weer op. De ruitenwissertjes raakten verstrikt in elkaar. Soort handjes over elkaar maar dan op de voorruit. En uit protest niks meer doen. Het ziet er op zich grappig uit, maar handig is het niet. Voorzichtig ben ik maar doorgereden naar Rotterdam. Je ziet op zich wel objecten voor je, maar de afstand inschatten is een stuk lastiger. Als je langzamer rijdt wordt het erger trouwens. In Rotterdam heb ik de auto even aan de kant gezet om de wissertjes uit elkaar te halen. Driehonderd meter later zaten ze weer in elkaar. 

Toen ik mijn bestemming verliet heb ik het bovenste wissertje getracht een beetje bij te buigen zodat ie niet weer met z'n broertje zou gaan klooien. Met iets te veel kracht vrees ik, want wissertje bewoog opeens heel makkelijk. Hmmm... Gelukkig was het de wisser aan de passagierszijde en ben ik met één dapper wapperend wissertje terug gereden, gelijk naar de werkplaats en daar met de nodige hulp en capriolen de wissers weer gerepareerd. What's next?

Chocobom

Oh my god! Holy sh*t! Heb ik al genoten van de weeïg zoetzoute coquilles met de pittige salsa, het zojuist verorberde toetje bespeelt echt al je smaakpapillen!

Recept komt van de site Treehugger.com dus niks zelf verzonnen, wel zelf gemaakt. Chocolade mousse. Zout van jawel, het zout, versterkt door de gebrande hazelnootjes on top. Tropisch zoet van de honing en kokosmelk. Scherp vanwege de gember en spicy vanwege de kardemom. Bitter door de pure chocola. Wow! 

Had de foto natuurlijk vooraf moeten maken, maar ja, te verleidelijk. En dat terwijl ik niet eens zo'n chocofan ben.

En nu uitbuiken maar want oh zo zwaar. Oh ja, er staan er nog 2 in de koelkast, dus...

Coquilles

Vanavond mezelf verwend met coquilles vergezeld van restjes uit de koelkast:

Biologische veldsla melange, gegrilde coquilles en tomatensalsa.

Bosui of iets dat er op lijkt fruiten in wat olijfolie, tomaat in stukjes erbij, scheutje witte wijn, slokje pastis, snufje saffraan, draaitje peper, likje zout, snuifje suiker en pruttelen maar. Drapeer de sla nonchalant op een bord en gril de drooggedepte coquilles kort aan beide kanten in een grilpan. Coquilles op de sla, wat schepjes salsa er over en smullen maar!

Knots

Ik denk dat ze ooit ontstaan zijn vanwege de behoefte aan de uitlopers, wilgentenen. Ik heb het hier over knotwilgen. Van de wilgentenen werden vroeger veel producten gemaakt zoals schermen, manden, korven, etcetera. Met de komst van de handige plastic opbergbox, de draagtas en ander alledaagse handigheden is een groot deel van de functies inmiddels vervallen.

Toch staan ze er nog steeds en zijn ze bovendien onlosmakelijk verbonden met het Hollandse landschap. Het Zuid Hollands Landschap heeft de knotwilg zelfs als logo. Je komt ze vooral, of misschien zelfs wel alleen maar, langs waterkanten tegen. Waarom dat is weet ik eigenlijk niet, misschien groeit de wilg daar het best. Naast de functie als basismateriaal zijn er ook allerlei dieren blij met de knotwilg. Door het jaren lang snoeien van de wilg bij de knot vormen zich hier ideale schuilplekken voor vogels, vleermuizen en soms kleine knagers. Maar ook kom je er planten tegen die normaal naast de boom op de grond groeien. Zo kwam ik deze week de volgende exemplaren tegen:

Knotwilg met distel

Knotwilg met veldzuring

Knotwilg met eigen uitlopers

Knotwilg met o.a. dagkoekoeksbloem

De eendenkooi

Er zijn er nog een aantal in Nederland, niet meer allemaal in werking, maar toch, ze zijn er nog. Ik heb het over eendenkooien, een zeer oude jachtmethode om wilde eend te vangen. In die zin misschien omstreden in de huidige maatschappij waarbij de jacht en of slacht van alles wat lief en aaibaar oogt weerzin opwekt, maar in mijn ogen een redelijk humane manier om een lekker, eerlijk en vooral ongeschonden stukje vlees op je bord te krijgen. Overigens worden de meeste eenden gevangen om geringd te worden en volgens mij houden ze daar niet echt een trauma aan over. Naast een vangfunctie dient een eendenkooi, en de omliggende omgeving, ook als rust en broedplaats voor de wilde eend en andere vogels. Voor mij mogen er dan ook gewoon nieuwe eendenkooien gebouwd mogen worden.

Eend broedt in holle boom

Veel eendenkooien zijn een goed bewaard geheim. Van buitenaf zie je er niet zoveel aan, gewoon een bosje in een landelijk, waterrijk landschap. Maar dat bosje verhult een plas met trechtervormige zijkanalen die eindigen in een vangkooi. Er zijn nog veel verschillende typen eendenkooien ook, dus een nauwkeurige omschrijving laat ik gemakshalve achterwege. De plas is afgeschermd met schermen van wilgentenen en daarachter staan weer bomen ter beschutting. Soms staat er nog een kooikerhuisje waar de kooiker vroeger in woonde.

Echtpaar holenduif

Deze nietsvermoedende bosjes in het landschap zijn echt kleine walhalla's! Het wemelt er van de, soms bijzondere, planten, vogeltjes, insecten, paddestoelen, noem maar op. Ik kom nog wel eens in een eendenkooi bij mij in de buurt om daar als vrijwilliger klusjes te doen. Deze kooi is niet meer als eendenkooi in werking, maar wordt door de eigenaar in stand gehouden als cultureel erfgoed. De kooi ligt dicht bij een snelweg, dat wel een beetje charme weghaalt, maar als je het geluid van het verkeer wegdenkt is het een prachtig paradijsje, compleet met kooikerhuisje en oude boomgaard. Op de plas hooguit een verdwaalde eend, maar in de bomen en struiken rondom des te meer vogels, onder andere een ransuil die overdag verpoost in een flinke meidoorn struik. Ook wemelt het er van de puttertjes en tal van fluiters, (staart-) mezen en meer. Een heerlijke plek.

Broedende zwaan

Vandaag was ik in een echte eendenkooi, een zeer grote die bovendien nog in werking is. De kooi ligt prachtig langs een slingerend dijkje in het groen. De kooiker is de broer van een goede kennis en zo kwam het ook dat de kennis en ik een privé rondleiding kregen. Wat een overweldigende belevenis! Zo veel moois, zo veel groen, bloeiende kastanjes, eeuwenoude populieren en wilgen, bloeiend fluitenkruid, daslook, hyacint, smeerwortel, etc. etc.. Voor mij een soort zevende hemel, zelfs met al de muggen. Voor het eerst van mijn leven heb ik ook een purperreiger gezien, helaas te snel voor mijn fotocamera. Ook het oranjetipje was te snel voor mij. Maar wat was het er mooi, wat vind ik dat mooi. Ik heb echt mijn roeping gemist, wat moet het heerlijk zijn om hier dag in, dag uit te vertoeven.

Nieuw bos (2)

Schreef ik laatst nog over de gelijkenis tussen het boekje dat ik gelezen had over een herder die nieuw bos en daarmee nieuw leven had gecreëerd, en de Nederlander die in Afrika met een simpel maar vernuftig systeem nieuw leven schept, vorige week zag ik via FaceBook een link naar een site waarop stond vermeld dat er nog iemand is die een nieuw bos heeft geplant. Het gaat om een man uit Noord India, Jadav "Molai" Payeng die volgens de site Treehugger.com in zijn eentje in dertig jaar tijd een compleet nieuw oerwoud heeft gemaakt, door elke dag bomen te planten, 30 jaar lang, elke dag. Dit heeft hem, en de wereld, een 1360 hectare oerwoud met niet alleen bomen maar ook allemaal wilde dieren opgeleverd. Hij is nog niet klaar overigens, hij wil nog verder gaan planten, aldus het stuk.

Als je goed gaat zoeken op internet vind je overigens nog meer plantende wereldburgers en vele initiatieven zoals een bomenrij door de hele Sahara. Wellicht zijn al die initiatieven niet allemaal even zinvol, maar als je niks doet dan zal er ook geen nieuw bos verschijnen.

Wat ik vooral interessant vind is het feit dat ik, na het schrijven van het stukje over nieuw bos, opeens die link op FaceBook zie. Is dit toeval? Of weet FaceBook misschien dat ik dat stukje heb geschreven? Het laatste zou mij niet verbazen, maar liever geloof ik in het eerste, het toeval. Het zou natuurlijk ook nog zo kunnen zijn dat er al vele boom-plantende individuen onbewust aan mijn revu zijn gepasseerd, maar dat deze door het lezen van een boekje mij opeens zijn gaan opvallen.

Bos brengt leven. Zie hieronder wat foto's van levend wild dat ik gisteren tegen kwam. Bij het ontdekken van de ransuil had ik zelf geen camera bij me, maar iemand anders gelukkig wel.

Ransuil

Gaai (voorheen Vlaamse Gaai)

C'est le ton qui fait la musique

Vanmiddag gebeurde het me weer eens. Het is overigens de eerste dag dat ik in korte broek in het zonnetje in de tuin kon zitten, niet heel erg belangrijk misschien, maar ik heb het nu eenmaal graag over het weer. Misschien doet het er toch een beetje toe. Ik zat in de zon met alleen korte broek en slippers aan en luisterde via oordopjes naar muziek. Ik zocht een nummer uit, het werd het nummer "If I Fell" van the Beatles. Een lekker lang nummer en het paste goed bij het weer.

Lekker lang nummer? Het nummer is slechts twee minuten en negentien seconden lang! Het duurde een tijdje voordat het me ging opvallen dat er wel heel veel herhaling in zat en, wetende dat ik slechts één nummer van het album heb, kwam ik erachter dat het nummer op repeat stond. Toen ik vervolgens het album van de Allah-Las opzette heb ik dan ook de repeat functie uitgezet zodat ik niet urenlang naar hetzelfde album zou gaan luisteren. Niet dat het erg is, maar misschien gaat het op den duur vervelen. En vervelen, daar houd ik niet van. Na het album stopte de muziek dan ook keurig en ben ik naar een volgend album, The Cave Singers, gaan luisteren, ook weer met een eind.

Misschien is het niet zo vreemd dat dit me overkomt, het is ook zeker niet voor het eerst. Ik luister namelijk niet naar de tekst, ongeacht welke taal. Ik hoor wel dat er iemand zingt, maar ik luister niet naar wat hij of zij zingt. Ik heb dan ook vaak geen flauw idee waar het nummer over gaat, en toch houd ik heel erg van muziek. Meezingen lukt overigens ook niet, simpelweg omdat ik de tekst niet onthoud, aangezien ik daar niet naar luister. Ik vermoed dat de wereld overigens ook heel goed zonder mijn meezingen kan. 

Muziek is voor mij mooi als de tonen mij bevallen. De Fransen hebben daar een mooie uitdrukking voor: "C'est le ton qui fait la musique" (het is de toon die de muziek maakt). Volgens mij is het zelfs een combinatie van de toon (melodie), het instrument en de stem van de zanger. Voor mij is dit voldoende om volledig in vervoering van een nummer te raken, hoe goed of slecht de tekst ook is.

Zo zat ik vorige week bij een concert van Julien Clerc in Carré en vroeg mijn buurvrouw, van wie de kennis van het Frans wat minder goed is dan dat van mij, waar het betreffende liedje over ging. Ik moest toen opeens mijn best gaan doen om naar de woorden te luisteren. Ondoenlijk. Ik probeer me te concentreren op de woorden, op de tekst, maar al snel voert de toon van de muziek mijn concentratie weg. Wat een stem heeft die man trouwens en erg goede muzikanten.

Met mijn oud huisgenoot heb ik vele discussies gehad over muziek. Ik vond veel muziek waar hij naar luisterde niks aan en hij kon dat van mij ook niet altijd bekoren. Bij hem gaat het bij een goed nummer vooral om de tekst en zo kan hij een, in mijn oren, zeiknummer geweldig vinden.

Waar het nummer van de Beatles dat ik vanmiddag beluisterde over ging weet ik niet. Ik vond het in ieder geval prachtig en raakte bij mij de juiste snaar. Ik zou het kunnen opzoeken maar wil ik het eigenlijk wel weten? Misschien paste het toch niet zo goed bij het weer als ik de tekst zou weten. Dus ik laat het zo. Zo is het mooi.