Slecht zicht

De regen kwam met bakken uit de lucht hedenmorgen. Ik had een afspraak in Rotterdam en had bedacht dat het naar en van het station verplaatsen in beide steden een aanzienlijk nattere bezigheid was dan met de auto gaan. Het autootje is dan wellicht niet helemaal waterdicht en (dus) wasem gevoelig, maar bespaart me in ieder geval een nat pak.

Het bezitten en rijden van een oud autootje, die van mij is slechts één jaar jonger dan ik en kan dus een oldtimer genoemd worden, is tegelijkertijd een voorrecht en een straf. Een voorrecht omdat het zo'n prachtig ding is, lekker stuurt en een heerlijk pak lawaai maakt. Dat ie niet helemaal waterdicht is, dat het verhelpen van het éne probleem automatisch een (onafhankelijk) ander probleem aankondigt, dat de zijraampjes niet open kunnen, de koppeling slijtagesporen vertoont, de synchromes van de tweede versnelling naar z'n gootje is, de auto erg trilt boven de 100 km/h, af en toe wat moeilijk start en er rondom volop roest aanwezig is, dat is de straf. De straf van het kopen met je hart. Eigen schuld. Praktisch is ie ook al niet, de achterbank is rudimentair, geen gordels en beenruimte achter en de kofferbak is slechts twee turfjes hoog. Toch brengt ie me tot nu toe nog steeds van A naar B. Soms via C, maar mijn bestemming bereik ik er mee.

Zo ook vanmorgen, in de stortregen op de A13 naar Rotterdam. Ik had de laatste tijd al wat problemen met de ruitenwissers en midden op de A13 speelde het euvel helaas weer op. De ruitenwissertjes raakten verstrikt in elkaar. Soort handjes over elkaar maar dan op de voorruit. En uit protest niks meer doen. Het ziet er op zich grappig uit, maar handig is het niet. Voorzichtig ben ik maar doorgereden naar Rotterdam. Je ziet op zich wel objecten voor je, maar de afstand inschatten is een stuk lastiger. Als je langzamer rijdt wordt het erger trouwens. In Rotterdam heb ik de auto even aan de kant gezet om de wissertjes uit elkaar te halen. Driehonderd meter later zaten ze weer in elkaar. 

Toen ik mijn bestemming verliet heb ik het bovenste wissertje getracht een beetje bij te buigen zodat ie niet weer met z'n broertje zou gaan klooien. Met iets te veel kracht vrees ik, want wissertje bewoog opeens heel makkelijk. Hmmm... Gelukkig was het de wisser aan de passagierszijde en ben ik met één dapper wapperend wissertje terug gereden, gelijk naar de werkplaats en daar met de nodige hulp en capriolen de wissers weer gerepareerd. What's next?