Vetklep

Het gaat al jaren slecht met de wilde eend. Een mysterie volgens de plaatselijke kooiker annex boswachter en jager. Wellicht een vreemde ziekte, maar men weet het niet, het aantal neemt al jaren af. Elke winter treft de kooiker er minder aan op de plas.

Nu heb ik er verder geen onderzoek naar gedaan, maar ik heb wel een mogelijke verklaring. Misschien is de wilde eend niet zo wild meer. Ik bedoel, wellicht moet men het zoeken in een demografische verklaring. Misschien is het romantische beeld dat wij hebben van deze deels trekvogel die in de wintermaanden graag hier vertoefd, overdag slaapt in het water en op de kant en 's avonds de groene weiden foerageert, niet meer reëel. Want eenden zijn er nog steeds, maar waarom elk jaar die verhuizing? Waarom 's nachts eten? Waarom vluchten voor mensen?

Nee ik denk dat de wilde eend afneemt omdat de eend steeds minder wild is. En waarom zou je ook als eend. De mens is meestal geen gevaar, sterker nog die voorziet je van eten. Als eend kun je dan ook beter in de stad wonen. In de stad geen wilde roofdieren, hooguit een aangelijnde hond of zo'n groot gevaarte met vier wielen maar met een beetje geluk rijdt die nog om je heen ook. Kortom de eend heeft de stad ontdekt. Niet dat geploeter in het donker maar meeleven met het stadse ritme, in de rij voor de gebakkraam.

Als het slecht gaat met de wilde eend, dan is dat vast vanwege het nieuwe dieet; vet. Op bovenstaande foto zie je een paartje eenden met op de achtergrond wat stadsduiven, ook een soort dat het de laatste jaren moet afleggen. Misschien moeten we het stadse wild gaan bejagen, wegjagen uit de stad, de natuur in, daar waar het beest oorspronkelijk vandaan komt.

Sorry zus

Mijn vorige stukje was gericht aan mijn trouwe volger Stephanie. Al plaats ik nog zelden wat, ik krijg altijd een leuke reactie! Maar ik had het mis, zij is niet mijn enige trouwe volger, ik heb er namelijk nog tenminste één! Mijn eigen zusje! Dus deze is voor jou zus!

En nu kan ik het wel proberen goed te maken, maar met de cannelés is dat nog niet helemaal gelukt. Ik heb echt steeds meer respect voor heel Holland bakt. Wat is dat mixen, kneden en bakken toch een nauwkeurig proces! Ik ben meer van het smaken bij elkaar flikkeren, maar dat werkt gewoon niet met bakken, dan gaat het echt niet lukken. Hierbij een plaatje van mijn cannelés van gisteren. Let vooral op de zwartgeblakerde randjes en de scheve vormen.

Ik zag pas last minute dat het deeg/beslag een dag in de koelkast had moeten staan. Ook moet ik niet blindstaren op de temperatuur in het recept in combinatie met die van mijn oven. Zie hier de aangebrande mislukkelingen van deze eigenwijze koekenbakker, cannelé-bakker in dit geval. En het had zo mooi kunnen zijn.

Voor Stephanie

Al verwaarloos ik mijn blog nogal het afgelopen jaar, valt er weinig meer te lezen, maar als ik dan toch nog een niemendalletje op dit medium plaats, dan is er in ieder geval altijd Stephanie nog die het leest. Dit schrijfsel is dan ook speciaal voor jou Steef.

Julie en haar Peugeot, afbeelding "gevonden" op internet

Ik wil niet beginnen te zeggen dat ik TV verslaafd ben, maar er zijn toch een aantal dingen die ik niet graag oversla. DWDD, Vroege Vogels of Downton Abbey kan ik eventueel missen, maar programma's van Ilja Gort, Wouter Klootwijk kan ik zeker niet missen. Kootwijk is momenteel niet op de buis, maar ik heb een nieuw program ontdekt! "Les Carnets de Julie", elke vrijdag op TV5 Monde, Nederlands ondertiteld. Ik heb nog een guilty pleasure, Countryfile, elke zondagavond een gezellig program over de Engelse plattelandscultuur, maar daar gaat het hier verder niet over.

Julie, oh Julie. Ik werd op haar geattendeerd via een annonce op radio 1, over een Nederlands ondertiteld programma over Franse streekgerechten. Nou en dat is het! Nederlands ondertiteld, al blijkt dat flink lastig te zijn vanuit het Frans, ik vind het bijna storend.
De ingrediënten zijn als volgt: de mooie Julie Andrieu rijdt in een kleine rode Peugeot 204 het ganse Franse land af en per regio bezoekt ze mensen die streekproducten en gerechten maken. Aan het eind van een aflevering komen alle mensen uit betreffende aflevering bij elkaar en gaan ze samen eten. En flink door elkaar praten met allemaal elkaar aanvullende superlatieven waarbij ik geheel kwijt raak waar ze over gaan, de ondertiteling heeft er ook veel moeite mee. En dan helemaal aan het eind staat Julie op van de tafel en loopt naar de camera voor nog een gezellig afsluitend praatje. Tot zover niet echt ingrediënten voor een stukje visueel vuurwerk, maar....

Julie is geweldig! Ze is niet alleen een plaatje om te zien, ze snijdt zelf ook nog eens een sjalotje, pakt een garde uit handen, stopt haar handen in het deeg of braad een gezellig konijntje aan. Mooi en ze kan ook nog wat, wat wil je nog meer. Maar mijn betoog voor haar programma gaat verder (ik zal je niet vermoeien met lofzang voor deze presentatrice Steef). Julie komt bij echte mensen, Fransen, die in hun eigen omgeving een lokaal gerecht bereiden, niks geënsceneerd, gewoon in de meest mooie maar ook vreselijk lelijke keukens in Frankrijk, waar de man of vrouw des huizes z'n kunstje doet. Maar wat voor kunstjes! Echte Franse streekgerechten, niks haute cuisine, geen mooi opgemaakte bordjes maar authentieke recepten met mooie ingrediënten. Het programma is misschien niet zo mooi gemaakt als mijn eerder genoemde Nederlandse favorieten, ook niet zo mooi als de BBC serie "A French Odyssee" van Rick Stein, maar de authenticiteit, ja misschien zelfs wel een beetje de knulligheid, maken het tot een, voor mij, bijzonder mooie serie. Voorzien van leuke "internationale" muziekjes ook trouwens.

Ik neem de serie op, maar als ik thuis ben kijk ik ook tegelijkertijd. Een aantal weken geleden was ze in mijn favoriete streek, de Vaucluse, en daar bezocht ze onder andere een wijnhuis in Beaumes de Venise waar mijn favoriete witte wijn (voor weinig) vandaan komt! De chagrijnige, stille jongen met het baardje die ons elk jaar helpt was ook in beeld! wederom met een bruin poloshirt maar ditmaal in de wijngaard en niet in de cave. Er was zowaar een sprankje enthousiasme in hem te ontwaren op TV! niet dat mij dat wat uitmaakt, hij mag mij ook chagrijnig zijn heerlijke wijn verkopen, misschien is hij daarom wel zo betaalbaar. Zijn moeder bakte vervolgens een taart met daarin olijfolie en Muscat, ga het ook een keer proberen. In dezelfde aflevering was er een man die duifjes grilde aan het spit boven een vuur en na het grillen bedroop met spekvet dat hij in een speciaal soort trechtertje aan een pook deed die hij in het vuur had liggen. Het gesmolten vet spatte er onderuit op de duifjes die daardoor extra smaak kregen. Dat wil ik ook!

Ik ben fan, fan van Julie, maar zeker ook van haar Carnets. Het eerste receptenboek heb ik van Sinterklaas gekregen, de tweede heb ik zojuist bij de Fnac besteld, in Nederland niet te krijgen. Ik kan niet wachten tot ik weer eens tijd heb om op het gemakje te kokkerellen.

Ik denk dat jij het ook geweldig zou vinden Stephanie.

Kapsalon

In dit blog poch ik veel over zelfgemaakte, eventueel zelfs zelf geplukte, lekkernijen, maar eerlijkheidshalve dien ik te melden dat er ook genoeg dagen zijn dat ik niet zelf in de keuken sta. Eten bij vrienden, uit eten of wat afhalen of laten bezorgen staat ook op mijn repertoire, eventueel een combinatie van genoemde. Zo ben ik laatst met een vriend een snelle, goedkope hap gaan eten in een zeer eenvoudig restaurantje in Delft. Draadjesvlees met gekookte aardappelen en rode kool voor acht euro vijftig.

Voor dat geld mag je niet zoveel verwachten en het geserveerde overtrof de verwachtingen dan ook niet.
Een compleet gerecht voor vijf euro zal dan wel helemaal niks kunnen zijn, maar daar kun je je toch behoorlijk in vergissen! In de avondwinkel annex snackbar op nog geen vijf minuten lopen van mijn huis kun je terecht voor snacks, shoarma, "Turks"- en "Italiaans" pizza en dat alles voor maximaal vijf euro per gerecht. Verder verkoopt de uit Noord Irak afkomstige Koerdische eigenaar allerlei waar, ijsjes, baklava, rookwaar, bier, J.P. Chenet en andere duistere wijn, snoep, chips, scheermesjes etc. De zaak is verfraaid met wild knipperende kleurige LED lampjes en goed verlicht met TL licht. Mediterrane gezelligheid. Op de ruiten grote reclames van telefoonaanbieders gespecialiseerd in het bellen naar overzeese doelgroepen. De Koerdische meneer, ik schat hem begin veertig, heeft een enigszins nors en macho uiterlijk en spreekt bijzonder slecht Nederlands. Toch zit hij er al weer een paar jaar en doet het daarmee dan ook beter dan zijn voorgangers. Ik kom er regelmatig en hij herkent mij inmiddels. "Buurman" noemt hij mij, en ik ging er vanuit dat hij dat had opgemaakt uit het feit dat ik regelmatig kom en altijd te voet. Maar ik ben er achtergekomen dat hij iedereen die hij herkent "buurman" noemt en volgens mij hoef je voor die titel niet eens echt in de buurt te wonen. Ik vermoed dat hij de term "buurman" is gaan gebruiken doordat hij door de erboven en ernaast wonende studenten altijd "buurman" wordt genoemd. Goed, buurman dus, en eigenlijk klinkt het best vriendelijk. Ayan is tegen "buurman" inmiddels best aardig, maar als je nog niet tot de "buurmannen" behoort kan hij behoorlijk horkerig overkomen, helemaal als je geen Nederlands spreekt. Engelstaligen snauwt hij behoorlijk af en hij krijgt het soms zelfs voor elkaar om "lokalen" de les te lezen over hun bestelling die ze in zijn ogen niet goed hebben doorgegeven als de klant aangeeft dat er wat niet helemaal goed is gegaan. Nee, echt klantvriendelijk is hij niet. Hij vergeet daarbij ook nog even dat zijn Nederlands uitermate slecht is, maar dat is hem vergeven, want hij bakt als de beste. Zijn specialiteit is toch wel de inmiddels geheel ingeburgerde maaltijdsnack "kapsalon".  Toen ik hier enkele jaren geleden van hoorde gruwelde ik bij de gedachte, maar inmiddels is dit mijn favoriet. Je verzint het niet, een bakje knapperig gebakken friet met daarop shoarmavlees, kaas die nog even gesmolten wordt, vervolgens knoflooksaus en sambalsaus, verse ijsbergsla, tomaat, komkommer, ui en als je helemaal mazzel hebt nog een kwakje van een soort eigengemaakte uiensalsa. Dit klinkt als bij elkaar gegooide kliekjes en zo is het "gerecht" waarschijnlijk ook ontstaan.
Bekende Franse klassiekers zoals bijvoorbeeld de cassoulet zijn op eenzelfde wijze ooit ontstaan. De kapsalon, een aanstaande klassieker uit de multi culti Nederlandse keuken!

De gevaren van het zuiden

Zuid-Frankrijk is zo ontzettend mooi! Maar de gevaren liggen op de loer dus faites attention! 

Zo is er bijvoorbeeld de zon. Oh zo fijn, maar oh zo gevaarlijk, goed smeren dus en probeer altijd je auto in de schaduw te zetten.

Dan de natuur, ook die kent vele gevaren. Zo zijn er natuurlijk de stijle rotsen, maar pas ook op voor de vegetatie. Zo waren Joost en ik zondag in Saumane de Vaucluse waar Joost een ruïne zag waar een mooie cactus uit groeide. Die cactus vond ik wel interessant. Zo'n geval met gladde groene huid, plat, bijna 2D, en dan met gegroepeerde stekels. Aan de bovenkant zaten, denk ik, cactusvijgen. Het kunnen ook jonge vertakkingen zijn, maar eens proberen te plukken dus om eens nader te bekijken. Gelukkig hebben de kleine "vijgen" niet de grote stekels, maar kleine gegroepeerde bosjes haartjes. Nou, die haartjes blijken dus allemaal minuscule stekeltjes te zijn! Als je er langs aait no problem, maar ze blijven in je huid hangen en laten maar lastig los. Ik zat dus met allemaal minuscule stekels in mijnvingers. Met een zachte, maar voldoende ruwe steen hen ik het merendeel gelukkig van mijn handen kunnen vegen maar voel nog steeds af en toe wat prikken. Niet zo handig dus.

Nog een gevaar uit de natuur zat in mijn kamer. Ik hoorde 's nachts een ritselend geluidje en ging op onderzoek uit. Onder een rieten mand vandaan kwam het onderstaande beestje op me afgerend! Gelukkig was mijn slipper sneller!

Het vervolg

Eens even kijken hoor, waar waren we gebleven. Champagne! Juist ja, maar dat lijkt al weer heel lang geleden.

Het hotel in Montmort was niet echt een aanradertje, zeker niet als je weet wat we daarna nog bezocht hebben. Zowel de eigenaren, als het hotel, annex bar annex restaurant annex tabac, zelf straalden een soort Gestapo-gezelligheid uit. De man des hotels zat het liefst de hele dag in zijn versleten lederen bureaustoel voor de tv die hij overigens zo had ingesteld dat iedereen er dik en gedrongen uitzag en de zijkanten van het scherm buiten beeld vielen. Hij leek er geen problemen mee te hebben. Tja, een troosteloos hotel, wel lekker eten maar voor de rest kun je dit prima missen.

De volgende dag was Meursault de bestemming. In dit dorp in de Bourgogne dat bekend staat om zijn fameuze gelijknamige witte wijn, draait alles om de wijntoerist. Eigenlijk zijn wij dat ook wel een beetje, al hebben we de locaties gekozen vanwege de rijafstanden. Dit, eveneens, logis-de-france hotel oogde een stuk vriendelijker, aardig personeel en wederom heerlijk eten.

De volgende dag na het ontbijt hebben we onze reis vervolgd, na eerst nog even chateau de Meursault aan te hebben gedaan. Op de oprijlaan zagen we een hop, voor Joost de eerste keer van zijn leven, voor mij niet veel vaker. Wat een fantastische vogel! Hij zat te ver weg voor een foto helaas. 

We hebben een stuk van de autoroute genomen, maar waren helaas niet de enige. Na Lyon hebben we de snelweg snel weer verlaten. En laat dat nou in de buurt zijn van de plek waar we vorig jaar, toen ook vanwege de drukte op de autoroute, gelunched hebben! De omgeving is weinig inspirerend, redelijk industrieel zoals grote delen van de Rhône oevers, maar dit éne verscholen plekje, je moet echt verdwalen wil je het tegenkomen, is een omweg waard. Bij dit restaurantje, "le fils d'eau" in St. Rambert d'Albon kun je fantastisch driegangen lunchen voor een mooie prijs.

Volgevreten vervolgden we de nog lange weg naar Chateauneuf-du-pape, wederom een wijndorp, maar dat was echt omdat ik in de wijde omgeving niks meer kon vinden dat nog beschikbaar was.... En dat bleek dit hotel ook niet te zijn. Eveneens geboekt via logis-de-france, bevestiging uitgeprint mee, maar eigenaar deed alsof zijn neus bloedde. Na wat rondbellen hadden ze wat anders voor ons gevonden en gelukkig bleek dat prima te zijn. Weliswaar zonder restaurant, maar wel veel goedkoper! En een leuke gastheer ook nog eens. In het dorp wederom heerlijk gegeten:

En gedronken natuurlijk. Witte chateauneuf-du-pape, heerlijk. En inmiddels, vergeten te vermelden, heerlijk weer! Zodra je Lyon ruim achter je hebt gelaten is de kans op goed weer een stuk groter! Na twee dagen vertoeven in dit dorpje met nog een uitstapje naar de antiekmarkt in Isle-sur-la-sorgue, zijn we inmiddels aangekomen in onze Gite in Seguret. Ik heb nog niet eerder in een zo smaakvol ingericht vakantieverblijf vertoefd! Echt prachtig! En de douche ook, wat een ding! Het duurde even dat ik doorhad waar de drie knoppen voor waren, maar wat is goed sanitaire toch lekker. We kijken uit op de dentelles de Montmirail

En het uitzicht vanaf de wc is als volgt

De rest van de week zitten we hier, vanaf nu weer zelf koken, maar dat is hier ook geen straf.

Oja en met Tinderen hebben we nog niet zo'n succes. Tot die tijd moeten we het doen met ander vrouwelijk schoon

Gehaktstaaf en champagne

Het is vakantie! Heerlijk! Samen met Joost en route in het voor mijn ego net wat te kleine autootje van mijn werk. En een vakantie is geen vakantie zonder lekker eten. En tinder natuurlijk.

De eerste stop vandaag was het pittoreske Hazeldonk-West, tja ons Hollanders moeten toch nog even de tank afvullen met de nationale tankpas. De laatste jaren is het de traditie dat als we samen naar het buitenland gaan, en dat gaan we, er minstens een vieze snack genuttigd moet worden. Zo hadden we enkele jaren onderweg naar de Ardennen een sitostick gescoord bij een tankstation, bij Hazeldonk trakteerden we ons op een fantastische gehaktstaaf, met saus, om pak en beet 11 uur 's ochtends... Maar we kregen hem wel weg hoor!

De rit voerde vervolgens eindeloos door België, echt vervelend dat je daar eerst doorheen moet voordat je het beloofde, ik had Joost beloofd er naartoe te gaan, land Frankrijk te bereiken. Ik wilde geen voet op Belgische bodem zetten, maar dat principe hield ik nauwelijks vol. Het eerste de beste bos over de grens werd de eerstvolgende sanitaire stop.

Bestemming van vandaag: Champagne. Ik heb daar een vast adresje waar je voor een kleine prijs een grootse, doch onbekende, brut kunt kopen. Afgelopen weekend had ik Odille al even gemaild of het schikte om vanmiddag na drieën even langs te komen. En dat schikte. Het is een adresje dat je echt in je navigatie moet invoeren, anders vind je het dorpje nooit meer terug. Er is werkelijk niks te doen in het dorp met omvang van drie straten. Desondanks wist Odille ons te vertellen dat ook hier 14 juli wordt gevierd. De enige passanten die zij kennen zijn mensen die verdwaald zijn, of  door het dorp heenrijden om bij een nabijgelegen dorp te komen. Ach dat deert allemaal niks, de campagne is heerlijk. Odille is blij met onze komst, de hond ook en elke keer komt weer op de proppen dat ze wel eens in Nederland zijn geweest, namelijk in Kadier-en-Keer.

Nu zitten we in ons hotelletje, zo één uit het boekje. Ik heb nog nooit zulk fout behang en tegeltjes gezien. En de muren in de gang zijn toiletblokroze. Nouja het ruikt er een beetje naar toiletblok. Zojuist hebben we geprobeerd of Tinder in dit godvergeten oord ook werkt, en ja hoor! Traag maar de dames zijn er niet minder om. Nu maar hopen dat ook wij geliked worden.

Genoeg voor nu, we gaan naar de bar en daarna dineren, en dat wordt geen driegangen gehaktstaaf!

Koolmezen

Mijn vader heeft mij op mijn verjaardag een nieuw nestkastje gegeven, zelf gemaakt. Dit stond ook op mijn wensenlijstje, zijn vorige bouwsel was door de tand des tijds, maar vooral ook door het weer, zo goed als onbewoonbaar. Ik kreeg het oude exemplaar echter niet van de muur dus heb ik de nieuwe er maar naast gehangen, kunnen ze kiezen de vogels. De oude heb ik tevens voorzien van een nieuw dakje dus is weer te bewonen.

Toch hebben ze voor de nieuwe gekozen, het echtpaar koolmees. Ik ben even gaan kijken en er zaten maarliefst zeven jonge koolmeesjes in. De ouders vliegen af en aan met voer, binnenkort zullen ze wel uitvliegen. Ik hoop dat de katten even binnen blijven.

Asperges

Het is weer asperge-seizoen, lekker! Hoewel, eigenlijk ben ik blij dat het een seizoensproduct is, na een paar keer eten heb ik weer genoeg gehad voor een jaar. Hierboven op de foto zie je de asperges nauwelijks, maar ze zijn er wel. Gekookte asperges, bijna klassiek, maar de gekookte piepers heb ik vervangen door een heerlijke aardappelpuree en de ham heeft plaatsgemaakt voor gerookte zalm. Lekker met gesmolten boter (met een klein scheutje witte wijn), peper en zout, en de gekookte eitjes (van eigen kippen). Van de kontjes van de asperges heb ik soep gemaakt.

Groen ei

Groot was mijn verbazing eerder deze week toen ik naast het kunststof ei nog drie eieren vond waarvan één nogal afwijkend. Zacht grijsgroen en wat langwerpig. Erg vreemd! Een speling der natuur? Of is er één van de drie die nog niet eerder gelegd heeft?

Juist ja, vandaag weet ik het zeker, één van de hennen legt groene eieren.... Niks mahoniebruin, niks Marans krielen, we hebben hier te maken met een heuse Araucana hen! Knap staaltje opgelicht, en erg grappig dat alle drie de hennen heel verschillend zijn maar wel dezelfde kleur hebben. Er is er één behoorlijk lichter van gewicht dan de andere twee, wellicht is dit de Araucana. 

Ree

Gisteren was het zo ver, het ree-diner. Best spannend, ben niet zo ervaren met ree. De dag ervoor een stuk uit de vriezer gehaald, geen idee welk lichaamsdeel eigenlijk, leek in ieder geval niet op een biefstukje en dat bleek het ook zeker niet te zijn.

Maar alleen ree is ook zo wat, moest mijn gasten toch minimaal paar gangen voorschotelen (altijd handig voor als er wat mislukt of minder lekker is). Als eerste een soep van restjes bieten van Kistje vol Smaak met nog een verdwaalde pastinaak uit de groentenla. Koken in bouillon en dan lekker blenders met wat balsamico en crème fraiche, kreeg daardoor hele koele roze-rode kleur. Serveren met wat gebakken oesterzwammen, Hollandse garnaaltjes en een gekookt eitje voor het oog.

Daarna een salade met gerookte eendenborst, peer, wederom wat gebakken oesterzwammen en de andere helft van het gekookte eitje. Dressing met bramensap, olijfolie, beetje azijn, een zoetje en fijngesneden bosuitje.

En toen het ree, de ree. Een behoorlijke homp vlees. Aangebraden en daarna laten sudderen met rode wijn, tijm en marmelade. Iets te lang gegaard maar desondanks erg lekker. Welk stuk ree het nou was weet ik niet, behoorlijk "dicht" vlees, maar wel smaakvol en een lichte wildsmaak.

Daarna nog een bescheiden kaasplankje en dessert (toen al teveel op om er aan te denken om nog een foto te maken)

Uhm...

...kip is broeds. Maar ik heb helemaal geen haan! En dit is nog wel de kip die af en toe denkt dat ze een haan is met d'r achterlijke mislukte kukeltje. Gisteren liep ze nog gewoon als een bange kip door de ren, vandaag vond ik haar op het legnest, op een plastic ei (dat had ik er in gelegd om de kippen aan te moedigen). En als je haar met je hand nadert zet ze haar veren op en pikt ze naar je hand. Heb het nep-ei maar weggehaald maar nu zit weer op het nest, een leeg nest nu.

Rendez-vous

Het ziet er misschien niet heel smakelijk uit, maar als het goed is, is dat het wel. En het zit nu in mijn vriezer, een ree in stukjes. De ree was mij al lang beloofd, maar het kwam er maar niet van. Het beestje lag in een vriezer in Oost-Drenthe en dat is natuurlijk ook niet helemaal naast de deur. Maar zondag was er het verlossende berichtje: of mijn alfa en ik 's avonds tijd hadden om naar Schiphol te gaan om de ree op te halen. Nou dat had ik wel! Het berichtje was van een bevriende buurman, wellicht eerder over gemeld in een stukje over één van de dinertjes, en zijn vriendin is weer een collega / compagnon van de jager.

De vriendin van de bevriende buurman moest op Schiphol nog wat overdragen aan de collega en wilde graag eens met mijn oude alfa mee, de bevriende buurman ook. Beiden erg lang, maar buurman vouwde zich lenig op de achterbank (zonder beenruimte tussen bank en stoelen). Ik wist niet dat het kon, comfortabel is anders. Op Schiphol aangekomen gingen wij op zoek naar twee bonkige kerels. Nadat we één van hen al twee keer gepasseerd hadden tikte ik de vriendin maar eens op haar schouder of dat 'm niet was. Niet dat ik hem kende maar gezien de omvang van zijn torso kon het best eens één van de te treffen heren zijn. En jawel hoor, het was de collega van de collega van de vriendin van mijn buurman ;-) Even later kwam de collega van etcetera, ik ga de riedel niet meer herhalen, eraan. Ook niet te missen gezien zijn postuur. Ja, ik pik ze er wel uit, het is een wonder dat ik nooit in het politiële wezen ben beland. De tweede man bleek de jager te zijn. Hij had even wat bandjes gehaald want "de koffer zat los" (Dat is Drents voor dat de koffer niet helemaal goed sloot). Ik kreeg een schattig koeltasje overhandigd, had iets anders verwacht bij een jager, een stoere stalen koffer of iets dergerlijks, maar het was een vrolijk tasje met overigens een behoorlijk gewicht erin. We hebben snel even de inhoud geïnspecteerd, je weet het maar nooit met die jongens, maar ook niet te opzichtig want er loopt veel douane rond.

Omdat er van onze kant uit (ik doe nu net of ik er bij hoor) ook nog iets overgedragen moest worden maar dan op laptops, zijn we even koffie gaan drinken. De jager een biertje. Nadat ik verteld had dat ik ook van het platteland kom, de ree gewoon in de pan gaat en ik er geen andere gekke bedoelingen mee heb, ontdooide de jager snel en vertelde honderduit over de jacht. De jager had deze ree waarschijnlijk in Duitsland geschoten, maar dat wist hij niet meer zeker. Hij kon boeiend vertellen, over de jacht, de jagersstoel of hut, drijfjachten, wilde zwijnen (hij noemde het varkens) van 140 kilo, enorme herten in Polen, het schieten, ontwijden, slachten, villen, noem maar op. Ook over de te behalen cursussen, aktes en vergunningen, ik geloof niet dat ik er aan begin. Ik zat aandachtig te luisteren, zittende op een lange bank met de buit veilig tussen de buurman en mijzelf in, met mijn hand het hengsel van de tas vasthoudende. De buit moest goed bewaakt worden en dit bleek terecht. Opeens voelde ik iets achter mijn rug, langs mijn arm, richting de tas gaan. Onmiddellijk dacht ik aan een zakkenroller, een tasjesdief of andersoortige overvaller die het op mijn pas verworven buit had gemunt. Een domme weliswaar, want met twee van die types in het gezelschap had ik het wel uit m'n hoofd gelaten. Ik draaide mij snel maar voorzichtig om, hield de tas stevig vast en kwam tot de ontdekking dat de vermeende arm een chichuahua was die voorzichtig achter mij langs was gekropen, en eventjes aan de tas snuffelde. De jager merkte lachend op dat er toch nog wat jachtinstinct zat in het zwaar gedomesticeerde beestje. De man van het quasi deftige echtpaar dat naast ons zat (hij leek een beetje op Horst Tappert, met zo'n foute bril), trok het beestje aan zijn riempje terug waarop het een bakje brokjes op het tafeltje geserveerd kreeg.

Goed, nu ligt er een kilootje of acht ree in mijn vriezer, genoeg voor meerdere dinertjes. Mijn buurman en zijn vriendin zijn natuurlijk eerst aan de beurt.

Nieuw regime

Even kijken naar de andere berichten hoor, ja, ik mag wel weer over mijn kippen schrijven, in de voorgaande stukjes zit vaak wel een link met kippen, maar ze zijn al een paar berichten lang niet expliciet vermeld. Ik wil namelijk niet doen voorkomen dat de kippen een alternatief zijn voor het hebben van een baby / kinderen waarvan alles leuk, schattig en vermeldenswaardig is of wordt geacht te zijn. Zo, dat je het even weet.

Maar ik wil wel mijn nieuwe kip ervaring / vinding met je delen. En dat zit zo. De kippen krijgen twee soorten voer, afgezien van groenvoer en restjes, gemengd graan en legkorrel. De legkorrel zou eigenlijk het basisvoer moeten zijn maar de kippen lieten het links liggen, het graan daarentegen ging er in als zoete koek. Niet de bedoeling dus. Maar hoe krijg je ze nu aan de korrel? Na wat speuren op internet heb ik de korrel samen met wat gemengd graan (en naar eigen smaak wat knoflook) in de blender gegooid en in de voorraad voerbak gedaan. Dat hielp eigenlijk niet. Een andere tip was volhouden: zet ze het (al dan niet geblenderde) legvoer voor en geef ze eventueel 's avonds pas een handje graan. En dat werkt! tenminste, ze eten nog steeds niet veel van het voer, maar ze weten wel inmiddels dat ze 's ochtends geen graan meer krijgen. En dat heeft nog een bijkomend voordeel heb ik vandaag gemerkt! Ik was namelijk wat laat thuis en lag dan ook wat langer in bed. Maar terwijl ik langer in bed lag heb ik geen kip gehoord! geen gewek meer door irritante ongeduldige kippen die graan willen, nee, ze lijken nu te weten dat ze dat 's avonds pas krijgen, ideaal! Ik hoop wel dat deze constatering juist is, maar dat merk ik morgen wel. De eierproductie heeft overigens niet te lijden onder het nieuwe regime.

Karamel

Vanavond heb ik met vrienden bij vrienden gegeten en mij was verzocht om voor het dessert te zorgen. Bij gebrek aan inspiratie had ik me er weer wat luizig vanaf gemaakt, ik heb weer eens een simpel karamel puddinkje gemaakt. Geen mousse dus geen rauw ei, dat leek me niet zo verstandig bij een jonge moeder met borstvoeding en dergelijke.

De puddinkjes, redelijk snel gemaakt vanochtend, de koelkast heeft het meeste werk, zagen er alleen een beetje armetierig uit. Heel licht karamelkleurig met een wit laagje er bovenop (de slagroom heeft de neiging te gaan drijven), niet veel aan dus. En er waren ook kinderen bij (die hebben de toetjes uiteindelijk niet gegeten) dus om het wat aantrekkelijker te maken moest ik toch nog wat verzinnen (en het liefst iets waarvoor ik niet het huis uit zou moeten).

Ik bedacht om een sjabloontje te knippen en met cacao een afbeelding op het toetje te maken. Bij het oud papier heb ik een lokale verkiezingsflyer van een man met een grote snor verknipt tot een kip, ja wat moet je anders, en zie hier het resultaat. De poten zijn een beetje mislukt, maar voor de rest lijkt het best wel toch?

Veluwe, again

dit is geen zwart-wit foto

Vanmorgen in alle vroegte, en om precies te zijn was dat om 5:30 uur, zijn we weer richting de Veluwe vertrokken. We, dat zijn mijn Veluwe-vriend die deze titel overigens veel te karig vindt, en ik. Die titel is ook wel wat beknopt, maar als ik alles moet gaan noemen wat we gemeen hebben dan wordt het een heel-lang-woord-vriend. Enfin, het was mistig, erg mistig, bestemming dit keer was het Veluwse Loenen, een dorp met vreselijke jaren 80 nieuwbouw al merk je daar met de mist weinig van. Om vijf voor zeven arriveerden we ter plekke, in het dorp was het al flink druk, maar eenmaal de paden op was er al snel niemand meer te zien. Dat zou overigens door de mist kunnen komen. Die mist belemmerd flink het uitzicht maar heeft ook wel iets heel moois. Die lelijke bebouwing was in nevelen verhuld dus daar zag je op de heenweg niks van en het is soms ook gokken of je iets ziet. De mist verhuld veel, maar maakt ook dingen zichtbaar, zoals de talloze spinnenwebben die je anders niet ziet. Vooral in de heide en de in bladknop staande bosbes zie je heel veel webben, maar soms ook gewoon op de grond.

Of in je wenkbrauwen en je haar, zijn haar.

De mist maakte het moeilijk om wild te zien, maar het begon al snel met een haas, een wit konijn bij een huis, diverse spechten en op een gegeven moment drie witte kontjes die in het struweel weg huppelden. Dat klinkt eigenlijk vrij erotisch als je het zo schrijft, maar het waren gewoon wegrennende wilde dieren, waarschijnlijk herten en anders reeën, niet te zien door de nevel. 

Het was wederom een mooie tocht, ruim 17 km lang en divers en ook geaccidenteerd terrein. Doordat je zicht beperkt is door de mist vallen de andere zintuigen meer op. Tenminste dat is mijn redenering, het zou ook kunnen dat je door het vochtigheidsgehalte in de lucht meer ruikt. En misschien is het ook wel beide, maar wat ik eigenlijk wil zeggen is dat de geur van het natte zand me bijzonder is opgevallen, mijn Veluwe-maar-ook-van-vele-andere-gelegenheden-bekende-vriend kan dit beamen. Ook heel fijn is dat we de eerste drie uur helemaal niemand zijn tegengekomen en dat geeft een heel bijzonder gevoel, dat je alleen bent in de natuur, nouja samen alleen in de natuur dan. Halverwege hebben we samen op een bankje bij een heideveld gepauzeerd, een zelfgemaakte neut en een ouderwets lekkere boterham met kaas gegeten, gezellig is dat.

Die 17 km klinkt misschien niet ver, maar in het zand en met een net even te zware rugtas op is het toch een behoorlijk eind. In het begin is het nog spannend of je wat ziet en ben je beiden heel stil en allert, maar op een gegeven moment verandert de sfeer, laat de één een scheet waar de ander dan weer om gniffelt, dat doen we natuurlijk alleen als er geen dames bij zijn, en lachen we om elkaars slechte grappen. Nog weer verder worden we minder spraakzaam en begint het fitten op elkaar, hoewel dat vandaag eigenlijk wel mee viel. Ik werd maar één keer stampertje genoemd geloof ik en het gevloek mijnerzijds was puur op mezelf gericht als ik weer eens door het spieden naar wild niet op het pad lette en over een boomstronk struikelde. Mijn Veluwe-vriend corrigeerde me dat het boomwortels waren, maar op het moment zelf sta je niet zo open voor commentaar, of hij nou gelijk had of niet. De laatste fase is de fase van het naderende einde, je ruikt de stal zeg maar, in dit geval letterlijk.

Tevens weet je dat het pijnigen van je poten en je rug niet lang meer zal duren en je straks heerlijk kunt relaxen. Een heerlijk dagje buiten, fysieke inspanning, een bijna afgetraind lichaam, wat wil je nog meer. Bedankt Veluwe-vriend, tot de volgende keer.

Zomaar

Het is een rare week tot nu toe. Het is niet alleen heel mooi lenteweer, er gebeuren ook rare dingen. Zo heeft de logeerhond van het gezin van een goede vriend de veertien jaar oude kip van zijn schoonouders gedood, kreeg ik maarliefst twee keer een aan mij geadresseerd exemplaar van het tijdschrift "leven in Frankrijk / en France", van twee verschillende bezorgfirma's, ging het Escher-bruggetje over de Vliet gisteren niet meer dicht en bleek het met mijn topografisch inzicht verrassend slecht gesteld te zijn. Toen ik overigens aan een buurman, die nog vroeger dezelfde route naar het Haagse fietst, vanmorgen een berichtje stuurde hoe het met het bruggetje gesteld was, antwoordde hij dat er voor de opbouw eerst nog wat in het laboratorium moest gebeuren, er weer een nieuwe afdruk was gemaakt en hij volgende week vrijdag in de herkansing kan. Het was nog vroeg, maar al redelijk snel had ik door dat het niet over het ophaalbruggetje over de vliet ging, die was namelijk nog niet gerepareerd. Nee de buurman had het over de brugbehandeling bij de tandarts, waarschijnlijk dacht hij dat ik bijzonder attent was. Afgelopen maandag hadden we met ons team (werk) een hilarische teamdag in een skybox in het stadion van Ado. Het stadion ligt in het noordoostelijke kwadrant van het knooppunt van de A12 met de A4. Vanuit het stadion heb je een bizar gezicht op het knooppunt (zie foto), het is net alsof er een stuk weg ontbreekt.

Het is ook de week waarin een vriendin vroeg of ik een bijbaantje had, ik begreep niks van haar bericht met foto:

Ik bestudeerde de titel, de naam van de auteur maar herkende mijzelf daar niet echt in. Na een berichtje terug: "hoezo?" en nog een keer kijken zag ik dat het de foto betrof die enige gelijkenis lijkt te treffen met mijn gelaat, maar wees eens eerlijk, ik heb toch niet zo'n oude kop?

Vroeg

Cool! dat is het nog wel buiten, maar met zonnetje erbij lijkt het net lente. Het is nog maar februari maar een ommetje in het bos en er groeit en bloeit al van alles!

Lekker! daslook!

Koolzaad

Bloeit normaal in mei, fluitenkruid

Klein hoefblad (is er altijd vroeg bij)

Paarse dovenetel (ook de witte zien bloeien)

Er waren zelfs vlierstruiken waar al mini blaadjes aan zaten, bizar vroeg, maar wel fijn! Weg met die winter! Welke winter?

Oh by the way, de kippen zijn aan de leg, althans één van de drie, volgens mij degene die probeert te kraaien. Afgelopen zondag de eerste, hetgeen gepaard ging met veel tumult, en dat op de vroege zondagochtend, de rustdag, nou niet voor mijn buren deze zondag. De van-plan-te-gaan-leggen kip probeerde haar draai te vinden in het legnest, dat duurde wel een tijdje en de andere twee hennen werden helemaal opgewonden en gingen gigantisch tekeer! Ik ben wel 20 keer naar buiten gehold om ze tot stilte te manen maar ze luisteren niet echt. Maar toen het ei gelegd was keerde de rust weder. Arme buren.

En de beloofde mahonie-bruine eieren, zo kenmerkend voor het Marans-ras, zijn het ook niet bepaald. Gevalletje opgelicht door kippenverkoper. Maar daar kunnen de arme misvormde hennen ook niks aan doen.

Geurton

Vandaag is mijn vrije dag en zo'n extra vrije dag is verrekt handig, maakt zo'n weekend net wat minder kort, want kort lijken de weekenden nog steeds. Vanmorgen ben ik weer voor mijn kippen op pad geweest. In mijn toch al kleine keuken (en bijkeuken inéén) staan nu twee grote 25 kg zakken kippenvoer, echt een sta-in-de-weg, maar wel goedkoper dan de kleine verpakkingen. Op marktplaats heb ik gezocht naar kunststof afsluitbare tonnen zodat ik het voer buiten droog en knaagdiervrij kan opslaan. En die heb ik gevonden, bij een zekere Jo uit Rotterdam. Ik had hem afgelopen zondag al een mailtje gestuurd maar geen reactie, dus vanmorgen maar eens gebeld. Jo was thuis en had een hele partij tonnen en ik kon gelijk komen.

Jo woonde op een heel mooi plekje, tussen Delft en Schiedam. Ik reed via een leuk weggetje langs de Schie, op een gegeven moment afbuigend via schattig gehucht kwam ik zelfs langs een heus miniatuur natuurgebied met een tiental ooievaars en een zilverreigers op een kluitje. Hondenweer was het, ik geloof dat de vogels er ook geen hol aan vonden, stonden er een beetje chagrijnig bij.

Niet ver van daar woonde Jo, ik moest bij het hek aanbellen. Achter het hek zag ik al twee tonnen klaar staan. Ik snap ook waarom. Voordat Jo arriveerde, kwam er een immens grote rottweiler naar het hek. Echt een enorm beest, met overigens een lieve meisjesnaam die me even ontschoten is, maar het beest stond klaar om mij te verslinden! Nu vind ik het doorgaans niet erg als dames mij wensen te verslinden, niet dat dat vaak voorkomt, maar de vergelijking met deze nietsontziende rottweiler gaat bepaald niet op. Gelukkig kwam Jo snel tevoorschijn en we gaven een handje over het hek, met zijn hand meer aan mijn kant, zodat die van mij buiten het bereik van de bek van de hond was. Jo gaf de tonnen aan over het hek en ik betaalde hem door het hek, wederom net buiten bereik van het gevaarlijke monster. Dat was het wat betreft de ontmoeting met Jo en zijn hond, snel naar huis.

Jo had verteld dat er Dreft in de tonnen had gezeten en inderdaad, ze ruiken lekker fris. Al weet ik niet of de kippen gecharmeerd zullen zijn van naar Dreft ruikende graantjes, of legkorrels. Van laatstgenoemde moeten ze sowieso al niet zoveel hebben. Die legkorrels ruiken ook niet echt lekker, ik geef ze niet helemaal ongelijk. Misschien dat de zeepgeur het juist aantrekkelijker voor ze maakt. Ik heb de tonnen nu een paar keer met heet water schoongemaakt, ze staan nu te drogen, de geur is gelukkig al wat minder. Ik ben benieuwd naar het effect van de overgebleven zeeplucht op het voer, en vervolgens op de kippen.

Provençaalse tomaat

Gisteren heb ik bij vrienden gegeten. Dat doe ik wel vaker en ook het vaakst bij betreffende vrienden. Ze wonen dichtbij, al heeft de bouw van de spoortunnel een flinke barrière opgeworpen. Deze vrienden houden ook van koken, sterker nog, dankzij hen ben ik gaan bloggen, en dankzij hen ken ik Rick Stein en zijn French Odyssee, het mooiste en meestgebruikte kookboek in mijn huis. De mooie, vaak simpele gerechten uit de mooiste streken van de wereld (uit Frankrijk dus). De ingrediënten zijn hier soms wel wat moeilijk te verkrijgen, maar daar kan Stein ook niks aan doen. Stein is een Brit overigens, kan ie ook niet helpen.

Het gerecht dat ik het vaakst bij deze vrienden heb gegeten is het bijgerecht Provençaalse tomaat, simpel maar oh zo lekker! En ik heb het thuis nog nooit gemaakt! Hierbij een samenvatting van het recept vanuit Rick Stein's boek.

Oven voorverwarmen op 200 graden Celsius, tomaten halveren en zoveel mogelijk de zaadjes verwijderen (uithollen). In kom of keukenmachine wat peterselie, gedroogde Provençaalse kruiden, ansjovisfilets, knoflook, olijfolie en broodkruim mengen en hier de tomaten mee vullen, waar je eerst overigens nog wat peper en beetje zout over doet. Over het mengsel nog wat olijfolie sprenkelen en 15 tot 20 minuten in de oven, smullen maar! Lekker met een groene salade, gebakken aardappeltjes en rosbief, maar je kunt er van alles bij verzinnen, gisteren waren het gamba's.