Kip (2005 - 2013)

Kip is niet meer. Vanmorgen wilde ze niet meer eten. Ze had haar oogjes dicht en haar hele lichaam bewoog als ze ademde, en dat deed ze nog, maar dat was ook zo'n beetje het enige. Zelfs haar veertjes zagen er lodderig uit. Ik ben net nog even wezen kijken maar ook het ademhalen is nu gestopt.

Kip heette kip omdat ze naar geen enkele naam luisterde. Aanvankelijk had ze twee vriendinnen en was dit de grootste schijtlijster, maar ze bleef alleen over. Dat deed haar goed. Een schijtlijster was ze nog steeds maar wel mijn eigenwijze schijtlijster. Dol op croissants en ander voer dat eigenlijk niet zo goed voor haar was. Schrikkerig en eenkennig, maar wat was het een tof beest.

Kip is niet meer, ik zal haar missen.

De vogelshow

Guilty pleasure? Tja misschien behoort dit wel tot die categorie, de lokale vogelshow. Guilty want wat is het zielig een vogel in een kooitje, maar ook een pleasure want wat is het een genot om die nietige beestjes die altijd veel te ver van je af gaan zitten, al helemaal niet stil willen zitten binnen bereik van je telelens, van dichtbij te zien! Alleen aaien lukt nog net niet, al zou ik dat ook heel graag doen. Mijn ervaring is echter bij vogels, maar ook veel andere dieren, dat ze dat niet leuk vinden en dat snap ik echt niet.

Ik zag het artikel met de aankondiging in het lokale suffertje en heb deze er meteen uitgescheurd. Vervlogen (heel toepasselijk) tijden herleven. Ik kan me nog herinneren dat ik me vroeger in de Ijsselhallen in Zwolle heb vergaapt aan eindeloze rijen kooien met de meest prachtig gekleurde vogeltjes. Ook herinner ik me nog dat ik met een jeugdvriend op de fiets naar de zaterdagse vlooienmarkt in een nabijgelegen dorp ging waar hij, ja hij wel, zebravinkjes kocht. Ik vroeg hem nog of dat wel mocht van zijn ouders. Ik wist het antwoord maar hij antwoordde het tegenovergestelde. Jaloers was ik, op de vogeltjes, niet op de reactie van zijn moeder. De vogeltjes hebben overigens nog lang bij zijn ouders in de kamer gestaan, ik geloof dat moeders ze uiteindelijk ook wel leuk vond.

Maar goed, terug naar de lokale vogelshow. Ik had het adres opgezocht en de veredelde keet waarvan ik het onmogelijk achtte een vogelshow te huisvesten bleek toch wat groter dan verwacht. Buiten stond een sandwichbord in de regen dat de toegang gratis was. Bij binnenkomst, de eerste deur, stonden er een aantal mannen met bier en rookwaar die mij verwelkomden. Op mijn vraag of ik hier goed was voor de vogelshow verwezen ze me naar de deur rechts. Ik kwam in een soort kantine met gelijk links een bar met aansluitend een aantal tafeltjes, ideaal voor bingo lijkt mij. Rechts stonden twee rijen met kooitjes, drie of vier hoog, dat weet ik eigenlijk niet meer. Erachter was nog een apart gedeelte, wederom vol met kooitjes.

Het aanwezige publiek, ik denk leden van de vogelvereniging, deden mij ook aan vroeger denken. Vroeger was ik lid van de lokale kleindiervereniging alwaar ik op de jaarlijkse tentoonstelling zelfs eens een prijs heb gewonnen met een haan, voorzien van het predikaat "zeer goed". Hetzelfde beest deed het op de jaarlijkse kraai wedstrijd overigens minder goed. De leden van "mijn" vereniging waren uitsluitend autochtoon, dat was ik niet helemaal, maar de aanwezigen op deze tentoonstelling hier behoorden tot dezelfde categorie. Is het houden van vogeltjes wellicht iets oer Hollands?

Een vogel in een kooitje, dat is wel een ding. Onnatuurlijk en zielig. Deze tentoonstellingkooitjes zijn dan ook wel heel klein en ik koester mij de gedachte dat ze bij de eigenaar thuis in riante volières gehuisvest zijn. Als natuurliefhebber moet je die kooitjes natuurlijk verachten, vogels horen in de vrije natuur. Geldt dat echter niet voor alle dieren? Koeien, varkens, kippen en ander eetbaar gedierte zit over het algemeen ook opgesloten in een stal of hok en met een beetje mazzel de luxe van een wei, uitloop of ren. Voor deze nutdieren hanteren we andere maatstaven. De nutteloze vogeltjes zijn zielig in een kooitje, dat is algemeen geaccepteerd, ook door mij. Eventjes mogen ze van mij wel in zo'n klein kooitje, als ze daarna maar weer de volledige vrijheid krijgen.

Enfin, de vogeltjes. In de eerste kooien zaten meteen de pronkstukken, de van de meest prachtige kleuren voorziene amadines. Gevolgd door kanaries, waarvan sommige met een heel grappig, aan New Kids denkend, bloempot coiffure. Daarna roze kanaries, althans het stond er niet bij maar volgens mij waren het ook kanaries. Ik durfde niet zo goed foto's te maken maar hier stond ik even alleen:

Kanaries, seisjes, zebravinkjes, amadines, allen in diverse kleurslagen, maar toen. Tot mijn grote schrik zag ik in de volgende rij kooien opeens een aantal goudvinken! Prachtig, dat wel, maar zijn dat geen wilde vogels? De oplettende lezer weet dat ik er onlangs één in Oslo heb gezien en hier gewoon in een kooitje! Maar dat was nog niet alles. In de kooitjes naast de goudvinken zaten baardmannetjes! Nee echt! Is dat niet verboden?! Prachtige vogeltjes en super om ze is van dichtbij te zien, maar in een kooitje! Terwijl ze een kilometer of wat verderop in het wild horen te vliegen! Ja, en dan waren we er nog niet, want tegenover dit gevogelte waren kooitjes met puttertjes! puttertjes! In een kooitje! Nu weet ik dat die in de tijd van Fabritius ook al in gevangenschap werden gehouden, maar deze beestjes horen buiten, in de natuur! Maar wat een mooie vogeltjes van dichtbij!

Om weer bij het begin te beginnen, er is hier zeker sprake van een guilty pleasure. Guilty want vogels horen niet in een kooitje. En ook de vogels die je hier niet in het wild tegenkomt horen niet in een kooitje want die komen elders op aarde wel weer ergens in het wild voor. En pleasure want ja, wat zijn vogeltjes toch mooi en wat gaaf om ze van dichtbij te zien. Het was bovendien een vrolijk getsjilp, gefluit en gezang, ze maakten geen ongelukkige indruk, maar toch, zo'n klein kooitje, ik vind er wat van, ik weet alleen niet zo goed wat.

De vondst

Soms heb je zo'n dag, zo'n dag waarop je je draai niet zo kunt vinden. Zo'n dag dacht ik vandaag te hebben. Na de wekker uitgezet te hebben weer als een blok in slaap gevallen, laat wakker worden (voor mijn doen) en daar een beetje een waardeloos gevoel over hebben en dan bedenken wat je die dag gaat doen. Aan m'n auto klussen? Wellicht handig vanwege naderende APK maar omdat ik hem nog nodig heb woensdag misschien niet zo handig om er nu aan te beginnen. Bovendien is er toch geen plek in de werkplaats. Het weer is goed dus in ieder geval naar buiten.

Op m'n fiets ben ik toch maar naar de werkplaats gegaan. Het was daar gezellig want de halve straat bleek daar zo ongeveer te vertoeven. Ook daar had ik niet echt zin om m'n handen uit de mouwen te steken en ben dan ook na een tijdje weer naar huis gegaan. Ik had toch trek dus dat kwam goed uit. De trek gestild, de boodschappen gedaan, tijd om nog even lekker naar buiten te gaan. Sowieso wilde ik graag naar het bos want naar verluidt was daar een ijsvogel te zien. Mijn vorige rondje was tevergeefs, maar misschien had ik vandaag meer geluk.

Nog maar net in het bos aangekomen stuitte ik op een tak met daarop deze zwammen:

Zoals je ziet heb ik er een foto van gemaakt en naar mijn paddenstoelenvriend gestuurd. Met mijn Iphone paddenstoelen-app kwam ik op één of andere Russula, maar dat was het zeker niet. Gelukkig was mijn paddenstoelenvriend online en bevestigde mijn vermoeden:

"Prachtig, oesterzwammen toch?"

Ik: "Kom er niet uit met m'n app, misschien moet ik ze uit voorzorg gewoon plukken ;-)"

"Je kan dat boekje wel ophalen"

Ik: "Ik pluk ze wel eerst"

Ik was tenslotte in het bos en je weet maar nooit of daar nog meer kenners komen vandaag. Ik citeer hier uit onze whatsapp, ik denk dat de paddenstoelenvriend het niet erg vindt mits ik zijn naam maar niet noem.

Ik: "Heb m'n zakken gevuld"

Ik had verder niks bij me, behalve mijn jasje en heb beide zakken gevuld met de grote oesterzwammen, het jasje kan toch in de was. Altijd wel even spannend, wil altijd voorkomen dat ik betrapt wordt.

Met de buit ben ik snel naar huis gefietst. Mijn paddenstoelenvriend suggereert er een lekker soepje van te maken. Thuis gekomen met de veldgids erbij wordt het al snel duidelijk.

"En?"

Ik: "Ja hoor! Zal ik dat stammetje morgen maar gaan halen?"

Zo'n vondst moet je natuurlijk veilig stellen. Bovendien, als je zorgvuldig met het stammetje omgaat en deze tegen andere stammetjes aanlegt kun je wellicht oesterzwammen kweken! Het bos kan die éne tak ook best missen.

"Leuk"

Ik: "Ben haast van plan het nu nog te gaan halen maar het wordt zo donker, weet 'm wel te liggen nog, is gewoon een grote tak"

"Doen"

Ik: "Nu?"

"Ja toch"

Ik riskeer natuurlijk dat het stammetje morgen weg is, aan de andere kant ben ik misschien mijn parkeerplek kwijt als ik terug kom (jaja, grote stad perikelen).

Ik: "Okay ga ik doen ;-)"

Een klein kwartiertje later:

Ik: "Ben nu op parkeerterrein bij het bos. De politiehelikopter die er cirkelde toen ik ze plukte is gelukkig weg, nu nog even wachten tot de kust veilig is".

Er waren namelijk nog wat mensen met een hond maar die stapten in hun auto en reden weg. Ik ben uitgestapt en heb de klep alvast op een kiertje open gedaan. Met kloppend hart en vooral ook goed om mij heen kijkend ben ik snel naar de bewuste plek gelopen. De tak was niet groot, maar wel veel te lang voor mijn kofferbak. Gelukkig brak hij heel makkelijk (rot) en snel, de omgeving afspiedend, naar de auto terug gelopen. Niemand op het parkeerterrein. Snel de kofferbak gevuld, missie gelukt!

Ik: "Yes! Heb 'm! In vier delen en er zit nog judasoor op ook!"

"Gaaf"

De stammetjes liggen nu in mijn tuin op een geschikte plek, ik hoop dat ik binnenkort weer kan oogsten. Het ijsvogeltje wederom niet gezien overigens, ik meen hem wel te hebben gehoord maar ook dat is gissen.

Mis

Vanavond ben ik naar een mis geweest, volgens mij voor het eerst van mijn leven. Neen, ik ben niet bekeerd, van het pad af of de wanhoop nabij, mijn bezoek had een minder desperate reden. De reden was mijn ontzettend fijne buurvrouw. Mijn buurvrouw is van huis uit protestants maar gelooft tegenwoordig in alles, als het maar van de goedheid van de mens uitgaat. Buurvrouw heeft een cursus iconografie gevolgd en een heus icoon van de engel Gabriel gemaakt, op speciaal hout, met zelf gemengde pigmenten (vermengd met onder andere eigeel) en met heus bladgoud. Heel bewerkelijk en best wel knap. En vanavond werd dit kunstwerk samen met nog 3 anderen ingewijd tijdens de mis, met onder andere genodigden van de buurvrouw.

Ik had haar eerder deze week geholpen met het maken van haakjes op de achterkant van het werkje en tevens een gat in de muur gemaakt om deze te voorzien van plug en haak. Een belangrijke rol dus werd ook ik uitgenodigd. Nu heb ik zelf een lichte aversie tegen de kerk in zijn algemeenheid, maar ik bezit toch ook enige nieuwsgierigheid, ik ben dan ook op de uitnodiging ingegaan.

De mis vond plaats in een kapel grenzend aan de kerk. In de kerk zelf was een avond georganiseerd voor de lokale dak- en thuislozen. De kapel zag er heel wat soberder uit. Witte muren, een tafel met een kleedje en een nis met een beeld en nepbloemen rond de sokkel, maar de nis zelf wel mooi blauw geschilderd. Toen ik het dichterbij zag bleek er glas voor te zitten. De vier iconen stonden klaar op een tweetal lessenaars.

Het zaaltje vulde zich met publiek en zat uiteindelijk bomvol. Ik had plaats genomen op het eind van een van de houten banken. Naast mij kwam een klein oud mannetje met Aziatisch uiterlijk zitten, vergezeld van een eveneens klein grijs dametje. Voor mij zat een jong stel, zij een beetje zouteloos met een iets te moderne bril, hij lang, beetje bonkig en een vroom kalend hoofd. Misschien waren ze heel aardig.

Om stipt kwart over zeven kwam er door een glazen deur, grenzend aan de kerk een priester (heet dat zo in de katholieke kerk?) met gewaad, paars meen ik met daaroverheen weer een ander gewaad met zilver. Hij werd op de voet gevolgd door een enge man. De man nam naast hem plaats en leek wel een soort bodyguard. Misschien is dat tegenwoordig wel nodig in de kerk. De enge man, hij had ook zo uit een rehab kunnen komen, was gekleed in het zwart, maar niet echt stijlvol, eerder macaber. Dat paste goed bij zijn uiterlijk. Hij was lang, kaal of bijna kaal en had zwaar ingevallen gitzwarte ogen en een verstarde blik. De man was een soort guardian angel die je niet graag 's avonds op straat zou tegenkomen. Maar misschien was hij heel aardig. De priester, of zo noem ik hem maar even, was een grijzige man met bril en kon wel leuk vertellen, al was ik hem al snel kwijt over het verhaal van de engel Gabriël. Ik weet eigenlijk niet eens meer of het wel een engel was, maar aan de vleugeltjes te zien zal het wel.

Ik probeerde goed te luisteren, maar werd afgeleid door de omgeving. Op de achtergrond klonken kerstliedjes uit de kerk en er druppelde zo af en toe nog iemand binnen. De aanwezigen bleken niet alleen genodigden te zijn, de inwijding was onderdeel van een reguliere mis. De verhalen van de priester werden af en toe onderbroken door gebeden. De ervaren misgangers wisten precies wat ze moesten doen. Ze knielden op het voetenplankje en leunden met hun ellebogen op de bank ervoor. Ik probeerde mee te doen maar doordat ik mijn voeten op het plankje had gezet zat ik klem met mijn knieën tegen de bank ervoor. Ik probeerde ook een beetje mee te brabbelen met de anderen, ik zat echt midden tussen fanatiekelingen, maar heb het toch maar snel opgegeven. Ik zat er niet helemaal op mijn gemak. Ik voelde blikken van het Aziatische mannetje en diens vrouw maar durfde niet terug te kijken. Opeens stond de bonkige jongeman voor mij op, maakte een buiging naar de priester en mocht toen ook een verhaaltje voorlezen. Hij deed dat vol overgave, ik denk dat hij er schik in had. Het duurde niet lang, hij gaf het boekje weer terug aan de priester, maakte weer een buiging en ging gelukzalig weer voor mij zitten. Zijn vriendin knikte goedkeurend naar hem. Na nog wat andere gebeden stond iedereen op en ging elkaar een hand geven en iets met Jezus toewensen, ze keken er heel blij bij, ik werd ook de hand geschut en kon niet meer terug stamelen dan "goedenavond". God wat voelde ik me onbeholpen, maar gelukkig ging iedereen weer zitten en ging de vriendelijke priester verder met zijn verhaal. Oja en de priester ging natuurlijk die iconen nog inwijden. Hij was zo vriendelijk om de werkjes niet nat te sprenkelen (ze waren nog niet van vernis voorzien) maar bevochtigde heel voorzichtig met een vinger de achterkant. Aan het eind volgde nog een ritueel met koekjes die een brood voor moesten stellen en de priester dronk uit een gouden beker waar hij later ook nog kruimels van een schaaltje in deed en wederom een slok nam. Ik vraag me af of er wel echt iets in zat, ik kon het niet zien. Hij ging de beker ook nog fanatiek droogpoetsen, beetje zinloos ritueel. De gelovigen konden allemaal bij hem langs komen en dan kregen ze ook iets. Ik ben maar blijven zitten, dat was denk ik voor die beker, maar weet de chronologie nu al niet meer. Na het ritueel verdween de macabere man met de gouden beker weer door de glazen deur naar de kerk.

En toen was het klaar, toch wel een opluchting voor mij. Ik heb het geprobeerd nu, maar de kerk is toch niks voor mij. Het gebouw zelf was wel prachtig trouwens, leuke lokatie voor een borrel of gala. Het was nu tijd voor de ongelovigen om de kapel te verlaten zodat de gelovigen nog even verder hun ding konden doen. De buurvrouw had thuis koffie met lekkers en gluhwein. De icoon hangt nu in de kamer op een stenen pilaar, boven een stoel. Om de hoek aan dezelfde pilaar hangt het hoofd van Boeddha, en daaronder staat een houten giraffe. Voor iedereen wat.

Land van sprookjes

Ik ben inmiddels al weer een week terug, een week waarin veel gebeurd is, maar ik denk graag nog terug aan mijn verblijf in en om Oslo. Zo was daar op vrijdagavond (praktischer voor de kids) het bezoek van Sinterklaas:

De zak had ook voor mij vele verrassingen, erg blij mee! De dag erop, inmiddels nog weer een stukje kouder, was er na de tropische warmte van het zwembad voor de zwemlessen van mijn neefje, een heuse kerstmarkt in het volksmuseum, erg leuk maar wat was het koud! Erg mooi zonlicht wederom:

geen trollen, wel kabouters

En na een nachtje slapen was daar opeens een dik pak sneeuw! en een treintje met kerstmannen! Het duurde overigens even om daar te komen. Er waren meer mensen op het ludieke idee gekomen om met de kids naar dit schattige treintje in Lommedalen te gaan. Het weggetje er naartoe was volledig verstopt. Ik ben uitgestapt om te kijken wat er loos was (gewoon druk) en op de terugweg werd ik driemaal door Noren aangesproken, waarschijnlijk om te vragen wat er aan de hand was. Geen probleem, het enige Noors dat ik vrij goed kan uitspreken is dat ik geen Noors spreek. Ik zal maar niet melden hoe lang we op het treintje hebben moeten wachten, maar het was een leuke belevenis.

Ik geloof dat er in totaal 5 kerstmannen/vrouwen langs het spoorlijntje stonden

Erg leuk sfeertje en die sneeuw is erg mooi. Sinterklaas, kabouters, kerstmannen, kortom vele sprookjes in drie dagen. Maar dat was het nog niet, nee, op de terugweg kwamen we langs een oude ijzermijn waar tegenwoordig allemaal winkeltjes gehuisvest zijn, en tevens een kerstmarkt. En jawel hoor, altijd al eens willen zien en ik hoefde er niet eens voor naar lapland! een Saami vrouw met rendier! 4 stuks zelfs. Wat een fantastische beesten! Als ik in Noorwegen zou wonen zou ik rendieren gaan houden. Lieve koppen hebben ze, een prachtige vacht en ietwat grote poten en een harig gewei. Ze zagen er overigens niet allemaal even goed uit, wellicht hadden ze het te warm.

Ik ben echt een zomer type, lekker in de zon, in Frankrijk bijvoorbeeld, maar ik moet zeggen, een winter, maar dan ook een echte met kou en sneeuw in een sprookjesachtig Noorwegen, daar zeg ik ook geen nee tegen.

Goud

Vandaag was een dag met een gouden randje, al was het maar vanwege het feit dat Sint mij zelfs in Oslo heeft weten te vinden met zeer fijne kado's.

Ook het weer, snijdend koud weliswaar, gaf tijdens de spaarzame lichte uurtjes een welhaast letterlijke gouden gloed op het water, de rotsen en de bomen.

Ook hier stond het water hoger dan normaal en had allerlei jutterswaar aangespoeld.

Maar misschien wel het allermooiste van vandaag, op weg naar huis in de zon op een tak van een inmiddels kale berk, de ontmoeting met een goudvink! De eerste voor mij. Het schijnt een ook in Nederland vrij algemene verschijning te zijn maar ik had hem nog nimmer gezien. Mijn stem sloeg dan ook over van opwinding toen ik mijn zus er op attendeerde, waarbij ik haar hoofd met twee handen onzachtzinnig de juiste kant op probeerde te richten. Zij had de naam van het beestje wel gelijk goed moet ik beamen. Wat een beest! Die kleuren! Echt een bijna karmijnrode borst, veel mooier dan dat laffe roze op onderstaand plaatje uit mijn vogelapp, en mooi contrasterende zwarte, grijze en witte accenten op de rest van zijn (het was een mannetje) lijfje. Prachtige kleuren en contrast, maar dan niet zo Mondrianesk als een bonte specht. Ik ben hier nog een paar dagen dus wie weet wat ik nog ga zien, maar deze pakken ze me niet meer af.

Welkom in Oslo

Mijn komst naar Oslo is goed voorbereid. De verkeerslichten voor voetgangers zijn Holland proof gemaakt

en in het plaatselijke museum hebben ze speciaal voor mij een Delfts schilderijtje opgehangen, met de toren recht, dat wel.

Op een oranje muur zelfs. En als kers op de Hollandse taart probeert mijn zusje de Noorse kinders hier aan de Sinterklaas te krijgen.

Menu des voisins

Pamplemone is verkeerd, dat moet potiron zijn

Afgelopen zaterdag hebben twee buurmannen bij mij gegeten, voor het eerst. Ik heb veel meer buurmannen, ook enkele vrouwen, maar de één had mij laatst mee uit eten genomen en van de ander had ik een kookboek gekregen (over de Bazaar in Beverwijk waar we deze zomer samen naartoe zijn gegaan). Tijd dus om wat terug te doen. Ik had eigenlijk van elk gerecht een fotootje moeten maken, maar dat ben ik in de hectiek vergeten.

Voor zo'n eerste keer is dat dan toch wel spannend. De één gewend aan veelvuldig dineren in restaurants, de ander een echte Bourgondiër. Mijn tactiek is om zoveel mogelijk gerechten te serveren, mocht er dan iets mislukken dan kun je dat last minute nog schrappen, als je het tijdig ontdekt tenminste. Is er een gerecht dat wat minder in de smaak valt ten opzichte van de rest dan hoop ik dat de gemiddelde waardering toch nog meevalt.

Dit klinkt allemaal heel berekenend, maar misschien nog wel belangrijker is dat ik het zelf ook leuk vindt om allerlei verschillende dingen te maken, gewoon omdat je ingrediënten in huis hebt, of dat je wat wilt experimenteren. En ik had leuke dingen in huis. Op mijn verjaardag had ik een assortiment exotische vruchten gekregen (sharon fruit, chayote, aardpeer) en in het kistje vol smaak zat onder andere pompoen. Leuk om hiermee aan de slag te gaan. Op een gegeven moment had ik zoveel gerechtjes in mijn hoofd dat ik ze maar even heb genoteerd (zie foto boven).

Chayote, frisse smaak en lekker knapperig. Smaak doet denken aan de Kaapse kruisbes.

Als eerste voorgerecht had ik wat plakjes Serrano ham met daarop een salade van geraspte knolselderij met een ansjovis-mosterd mayonaise en wat kappertjes (Dit had ik nog over van mijn verjaardag eerder die week).

Allereerste gang

Daarna een lekker pittig pompoensoepje (met visbouillon die gebruikt is in de volgende gang, crème fraîche, kerrie, chilipeper), geserveerd als cappuccino met schuim van melk/crème fraîche met wat zout en komijn en daarin wat rivierkreeftjes (altijd handig om in huis te hebben, is namelijk zo ontdooit).

Vervolgens filet van zeetong gepocheerd in visbouillon met wat knoflook met een saus van Noilly Prat, de bouillon en crème fraîche en een heel klein tikkeltje honing. Dit heb ik geserveerd op een bedje van roergebakken komkommer en chayote. De ervaren restaurantganger vond dit gerecht uiteindelijk de topper.

mijn grote vriend

En toen, dat was voor mij ook spannend want nog nooit gegeten, gebakken duif met madeirasaus, geserveerd met wat groene salade. Heerlijk, ik betreur toch dat ik de dit jaar gevangen houtduiven weer heb laten vliegen.

De voorgerechten deden het goed met de chardonnay van het domein Rieu Frais.

Hierna werd het wel eens tijd voor het hoofdgerecht en ondanks dat de portie klein was had dit gerecht met z'n vele ingrediënten het meest voeten in de aarde, mede vanwege de vele verschillende bereidingen. Het was bavette, van de barbecue en daarmee een lekkere rooksmaak, met daarbij gefrituurde aardappeltjes (friet), rode kool (restje van eerder die week), ingemaakte én gekarameliseerde ui, gegarneerd met wat blaadjes sla en eigen kweek radijskers. De aardappel is er pas later bijgekomen, ik wilde eerst een puree serveren van de aardpeer, maar dat werd een soort behanglijm en de smaak viel ook wat tegen. Ik heb nog geprobeerd om toefjes hiervan te frituren maar daar bleef niks van over, vandaar de zelfgemaakte frieten. Bij het hoofdgerecht dronken we een Côtes du Rhône (van de sympathieke biodynamische wijnmaker Francois Vallot.
De eerder getypeerde Bourgondische buurman gaf dit gerecht de meeste punten.

Het hoofdgerecht

Geheel op z'n Frans vervolgens een kaasplank met Stompwijkse geitenkaas met fenegriek, een Camembert Rustique en een Epoisse (in Marc de bourgogne gewassen pittig (ruikende) koemelk kaas), waarvan de laatste geheel op ging. Bij de kaas en het dessert een lekkere Monbazillac (zoete wijn met tonen van rabarber en overrijpe aardbeien)

Het dessert, en dat is wel een beetje jammer, was niet helemaal gelukt. Ik had crème brûlée gemaakt en aan tafel het gekarameliseerd met de brander, maar de substantie onder het laagje was te zacht, meer een soort vla. Waarschijnlijk te weinig eigeel of per ongeluk teveel melk/room toegevoegd.

De koffie met cognac tel ik niet als gang. Er is veel genuttigd, ook van de wijn erbij. Het is erg laat geworden, maar het was gezellig, en bovenal erg lekker. Er staan nog wat andere buren op het lijstje om eens uitgenodigd te worden, dat moet er nu ook maar eens van komen.

Het Rijks

Als je goed kijkt zie je links van de roze meneer in de verte de Nachtwacht

Afgelopen zondag ben ik samen met een vriend naar het Rijks geweest, want zo wordt het Rijksmuseum tegenwoordig graag genoemd. De laatste keer dat ik er was is heel lang geleden en kan ik me niet meer zo goed herinneren. Weet wel dat één van ons steeds naar de wc moest, ik was het niet. Volgens mij herinner ik me ook nog de nachtwacht, maar dat kan ik me verbeelden. Zondag is overigens niet een dag die ik je kan aanraden. Er stond weliswaar nauwelijks een rij bij de ingang, maar binnen was het erg druk.

Petje af voor de dames en heren verbouwers, het museum is prachtig geworden! Wel met als kanttekening dat ik de geschilderde stenen op de muren kitsch vind, maar dat schijnt in het oorspronkelijk ontwerp te hebben gezeten. De entree in het sous sol, prachtig groots en licht, doet me denken aan het Louvre waar ik overigens nog nooit in ben geweest. Let ook op de vaas met prachtige bloemen temidden van het informatiepunt, het begint al met een klein hoogtepuntje. De eregalerij vind ik zeer geslaagd met de lei-grijze muren en heel subtiel aangelichte schilderijen, echt te gek! En wat voor werken hangen er! Natuurlijk de nachtwacht en het joodse bruidje, maar ook het melkmeisje en straatje van Vermeer, dat doet mij deugd als Delfenaar.

Als liefhebber van het impressionisme kwam ik ook goed aan mijn trekken; heel wat Breitners en Mauves, zelfs van Goghs heb ik gezien. Veel schilderijen met dieren, met bloemstillevens, landschappen en prachtige portretten en zelfs schilderijen met eten. Wij hebben de snelle tour gedaan (koptelefoontje voor je iphone meenemen is wel handig), maar als het minder druk is lijkt het me zeker de moeite om hier een dag te vertoeven. Maar neem geen brownie, die zijn er zo zwaar, ik kwam nauwelijks te trap meer op.

Het Rijksmuseum, met gratis Wifi, echt een aanrader!

De kool en de kokosnoot

 


In het "kistje vol smaak" van afgelopen week zat o.a. een rode kool en een kokosnoot. Wellicht is de combinatie rode kool met kokosnoot best lekker, maar ik heb dit niet geprobeerd. Waarom dan dit bericht over de kool en de kokosnoot?

Nou, er zijn best wel gelijkenissen. Beiden bolvormig en beiden echt basterds om te bereiden. Beiden ook lekker maar da's persoonlijk. Om de kokosnoot te lijf te gaan heb je toch echt een hamer of anderszins grof geschut nodig, en de rode kool geeft zich, als je hem kookt, pas na een uur een beetje gewonnen en vraagt dan om buitengewoon veel andere ingrediënten om op smaak te komen, maar dan heb je ook wat. Rauw eten kan volgens mij ook, dan hoef je er minder externe energie in te steken.

Beiden, zowel de kool als de noot, de één kaal, de andere harig, hebben een interessant innerlijk. De kool geeft bij het doorklieven prachtig gemarmerde doorsneden, de noot heet binnenin z'n harde schaal maagdelijk wit vruchtvlees.

Wat mij bij de kool opvalt is dat als je de kool in reepjes snijdt/schaaft, het lijkt alsof je meer materiaal overhoudt dan je aanvankelijk had. Ik heb dan ook nog een halve rode kool. Bij de noot is dit niet het geval. Eerst laat je het sap eruit lopen en vangt dit op (lekker) en daarna ga je met hamer of zaag of wat dan ook de noot te lijf. Het vruchtvlees geeft zich overigens ook niet echt makkelijk gewonnen en vind ik wat flauw van smaak.

Het sap van de kokosnoot is overigens geen kokosmelk. Ik heb dit wel eens verward en een blikje kokosmelk opgedronken en dat is geen aanrader. Kokosmelk is een dikkig sap dat uit het vruchtvlees wordt geperst, het sap is datgene dat vrij komt als je de noot opent.

Het zijn beiden producten die ik niet zo snel zelf koop en ik vind het daarom toch leuk dat die in het kistje zitten, ben benieuwd naar die van komende week.

Hier de kool met spruitjes, entrecote en aardappelpuree

2000

De teller staat vandaag op 2000. 2000 pageviews op mijn blog. Dat lijkt misschien heel veel, maar daarin moet ik wel wat nuances aanbrengen. Mijn eigen pageviews telt hij niet mee, anders waren het er misschien wel 2x zoveel geweest. Niet dat ik zo groos ben op mijn eigen producties, maar ik kijk altijd even of de foto's wel goed staan, dat wil nog wel eens wat problemen opleveren namelijk. Maar dan nog, die 2000 bestaat tevens uit bezoeken vanuit vreemde contreien. Nu kan ik de Noorse en USA pageviews denk ik wel verklaren, maar die uit Rusland, de Oekraïne, Vietnam, Reunion, Frankrijk en Duitsland toch wat minder. Het grootste deel van de views is overigens vanuit Nederland, van viewers die mijn blog in ieder geval kunnen lezen.

Veel van de verwijzingen naar mijn blog komen via duistere sites en dat schijnt heel normaal te zijn. Dat vertroebelt natuurlijk wel een beetje de kwaliteit van de views, maar gelukkig is Google nog steeds de grootste verwijzer. Aangezien ik nog wel eens een Frans of Engels woord gebruik, zou je de lijst met vreemde landen misschien wel kunnen verklaren, ik google zelf ook nog wel eens op recepten met een Franse naam bijvoorbeeld. Maar de statistieken wijzen anders uit: verreweg de meeste zoekwoorden bestaan uit, soms een gedeelte, van de naam van mijn blog. Slechts 1x komt het woord meringues voor in de zoekwoorden, maar dan nog voorzien van de toevoeging van het Nederlandse "maken". Ook iemand die gezocht heeft naar de geschiedenis van Pont Neuf heeft mijn blog bezocht.

Conclusie: de pageviews uit verre oorden zijn zeer waarschijnlijk gegenereerd door de duistere verwijzingssites met namen als Vampirestat, Filmhill en Blogsrating.pw. Ga hier vooral niet op zoeken en klikken, op verschillende fora wordt dat ten zeerste afgeraden. Maar voor het overige deel wordt er vooral gezocht naar mijn blog, en dat kan dan niet anders zijn dan door familie, vrienden, bekenden. De Duitse views komen vast van het automerk met de ster, die houden mij vast een beetje in de gaten na mijn blog over hun fantastische commercial.

Dank dus aan jullie allen, lezers van mijn blog. Mochten jullie op- of aanmerkingen hebben, louter positief natuurlijk, mail mij dan gerust. Wellicht is het jullie opgevallen dat er een kleine advertentie aan de rechterkant staat. Ik hoop hiermee nog een centje bij te verdienen, al kan ik daar tot nu toe nog geen croissant van kopen, maar wie weet. De advertentie is, als het goed is, gebaseerd op de cookies die je her en der accepteert en dus voor iedereen verschillend. Heb ik zelf bijvoorbeeld op internet gekeken naar schoenen, en zoals nu blijkt ook horloges, dan verschijnt er bij mij een advertentie van betreffende artikelen. Door een advertentie te tonen verdien ik een minuscuul klein (= dubbelop maar verduidelijkt de zaak) beetje en als er op geklikt wordt gaat het opeens wat sneller, maar dat doet (haast) niemand (bedankt zus!). Zelf ben ik uitgesloten van het advertentieklikken, anders zat ik de hele dag niet anders te doen natuurlijk. Kortom, een heel lulverhaal over dat kleine vlakje aan de zijkant waarvan ik de aanwezigheid hiermee hoop te hebben goedgepraat.

Fijn weekend allen! Ik ga naar de bakker

Vogelaars

Een volstrekt willekeurige doordeweekse dag, ideaal om mijn geluk eens te beproeven op het gebied van de ornithologie. Het is lekker koud dus wellicht kans op baardmannetjes in het riet. Riet en baardmannetjes, de kans is het grootst om die te zien in de Rietputten, een stukje natuurgebied tussen Vlaardingen en Maassluis, met aan één kant het strookje oeverbos aan de nieuwe waterweg en aan de andere kant de spoorlijn naar Hoek van Holland.

Voor de leek: het baardmannetje is een vogeltje en dit vogeltje eet 's zomers insecten en in de winter de zaden van riet, een ingenieus vogeltje dus. Of gewoon lui, geen zin om helemaal naar het zuiden te vliegen. Enfin, het is een klein vogeltje dat 's winters in het riet is waar te nemen en een soort tekening van een zwarte baard heeft, zelf vind ik het meer een snor. De snor is overigens ook een vogeltje, ook in het riet te vinden. Het baardmannetje heeft verder een mooie lichtbruine, wat zeg ik, bijna zalmroze kleur en een mooi grijs kopje. Bijgevoegd een foto van het beestje, helaas niet zelf gemaakt maar gekopieerd uit een Tweet van Martijn van Schie

Aangekomen merk ik dat ik niet de enige ben. Bij de ingang zijn twee mannen bezig met een apparaat om bodemonderzoek te doen, maar in het gebied zelf, slechts een aantal voetbalvelden groot, zijn ook diverse mensen en dat op een doordeweekse dag. En wat voor mensen; de één met een nog grotere camera dan de ander en veelal hebben ze zich in tweetallen opgesteld op een plek aan of tussen het riet. Het bevreemd mij altijd een beetje dat er meer mensen zijn die overdag tijd hebben om dit soort dingen te doen. Zijn deze mensen, net als ik, werkzoekend? Of wellicht pro's? Of aan het rentenieren? Aan de grootte van hun apparatuur te zien zijn zij wellicht eerder van de laatste twee soorten.

Met mijn bescheiden camera, een lens waar vooral de kleine vogeltjes mij om uitlachen en een veel te lomp statief, ontwijk ik stilletjes de andere camera's. Tijdens mijn ronde ben ik geen enkel baardmannetje tegengekomen. Wel heb ik per ongeluk tot drie keer toe een watersnip opgejaagd. Zij hebben de neiging zo lang mogelijk te blijven zitten om vervolgens vlak voor je uit het niets omhoog te schieten. Alleen al door de schrik is het onmogelijk om snel genoeg te zijn voor een foto. De watersnip herken je overigens van zijn soortgenoten vanwege zijn welhaast geïrriteerde / mopperende geroep tijdens zijn "vlucht".

Niet echt een succesvolle vogeldag voor mij, ik heb maar wat foto's van riet gemaakt.

Gelukt

Daar had ik hem nu voor bedoeld en daarom heb ik hem ook opgeknapt. De roest komt er wel weer een beetje doorheen, maar hij werkt! Ik heb het hier over het kacheltje in de tuin, of wellicht is kachel in tuintje een betere benaming. De kastanjes waren natuurlijk al het bewijs, maar het ging mij vooral om het buiten kunnen bereiden van stinkende baksels. Vanavond roodbaars buiten op het kacheltje gebakken, dus geen meur binnenshuis. Heerlijk! Voorzien van gebakken komkommer, een eitje en wat basmati rijst. Missie geslaagd, kacheltje mag blijven.

Bloemen in boterhamzakje

Serieus, de bloemen, en dan heb ik het echt over de bloem zelf, die ik vandaag heb gekocht zijn voorzien van een boterhamzakje. Compleet met sluitclip, allemaal apart verpakt.

Misschien is het goed ter behoud van de bloem, die gaat immers eerder rotten als er water op komt, maar echt milieuvriendelijk ziet dit er niet uit. Dan had ik ze misschien ook niet moeten kopen, en wellicht is bloemen kopen bij een reguliere bloemenverkoper sowieso fout (rozen uit Tanzania etc), maar ik houd van bloemen en ik heb ze thuis snel bevrijd uit de zakjes. De bloemenverkoper is overigens ook heel aardig, dus ook een reden om de bloemen wel te kopen. Ik kocht ze vroeger al bij zijn ouders op de markt, die waren ook heel aardig.

Dit zijn chrysanten overigens, van die grote dubbele. Mijn moeder hield niet van chrysanten en vaak was ik het roerend met haar eens, maar niet op dit vlak. Ik houd overigens vooral van die grote protserige exemplaren en ik vind ze nog lekker ruiken ook. Een bijkomend voordeel, vooral in deze crisis tijden, is dat ze lang mooi blijven. Een dahlia houdt het nog geen vijf dagen vol, deze staan gerust drie weken, en dat maakt het voor de portemonnaie ook weer aantrekkelijk. Vandaag dus weer verse chrysanten, lekker!

let vooral op de witte sluitclip

Tengels

Het is inmiddels november en naarmate de maand vordert is de kans steeds groter dat er volk op het dak loopt. Tot vijf december, daarna zie je ze niet meer.

Ook op mijn dak is volk te vinden, tenminste, als het droog is, en dat is het vandaag niet. Gisteren was het goed weer en toen waren er zowaar twee dakhazen op mijn dak te ontwaren. Ach dat klinkt misschien wat onaardig, deze acrobaten zijn vader en zoon aannemer, geheel bonafide bezig om mijn dak te vernieuwen en te behoeden tegen lekkages, want een beetje lek is immers voldoende om de boel te kunnen laten rotten.

Ik vind het leuk om ze, waar mogelijk, een beetje te helpen, al kom ik op hen waarschijnlijk over als een hopeloze prutser. Dat komt ook een beetje omdat ik hun taal niet spreek. Dat begon al met het opbouwen van de steigers, ja dom sjouwen, als het maar niet te efficiënt hoeft, dat kan ik wel. Ik begaf mij op de begane grond, want op hoogtes heb ik het niet zo, en gaf hen de benodigde onderdelen aan. Dit ging wel met enige moeite want de benamingen waren mij geheel vreemd. Helaas heb ik ze niet onthouden, ik had er achteraf graag een lijstje van gemaakt. Wat ik me nog wel herinner is de taal die gebezigd werd bij het waterpas stellen der steigerdelen. "Nog een half slagje op", "nee nu een klein slagje terug". In de aannemerij natuurlijk glashelder wat er bedoeld wordt, maar ik ben nog steeds aan het uitvogelen wat dat slagje nou is. Een "tikkie" is duidelijk, maar een slagje, zou dat ook gewoon een "tikkie" zijn of betreft het daadwerkelijk een soort omwenteling?

Gisteren was het droog en tijd om de oude pannen te verwijderen, ook hierbij was mijn inzet welkom. De mannen op het dak, en ik mocht van beneden het liftje bedienen en de oude pannen in de aanhanger doen. Dat scheelde ze toch behoorlijk wat werk en zij konden flink doorwerken op het dak.   Ook bij het bedienen van de lift ontwaarde ik een mogelijk taalprobleem: op mijn vraag of het bakje weer naar beneden moest werd steevast geantwoord "zakken maar", op zich ook duidelijk maar een simpel ja of nee zou toch ook hebben moeten volstaan op mijn vraag? De pannen werden verwijderd en daartoe werden eerst de "dakvorsten" verwijderd omdat die gemetseld waren. "Dakvorsten", wat een heerlijk woord voor de andersoortige pannen op de nok van het dak. Behalve pannen en de oude panlatten (panlat, ook dit vind ik op de een of andere manier een prachtig woord, terwijl dit dan wel weer gewoon aangeeft wat het betreft) kwam er ruim honderd jaar troep en stof onder de pannen vandaan. Ze hebben zelfs het dak gestofzuigd! Daarna hebben ze folie aangebracht en deze vastgezet met, jawel, "tengels"! Wat een prachtig woord wederom! Dit woord kende ik wel maar in een andere betekenis. En wat is het in deze context? een simpel dun latje dat met de helling van het dak meeloopt. Hierop worden later de panlatten horizontaal bevestigd en vervolgens zullen de pannen volgen. Dit laat echter nog even op zich wachten want het is nu te nat om het dak op te gaan. Als het droog is komen ze weer. Ik kijk er naar uit!

Kip commercial

Nee, dit is geen reclame, of eigenlijk wel natuurlijk, maar ik vind het meer een ode aan de kip. Net nu, in de tijd dat mijn eigen kip absoluut geen control meer heeft over haar body en ik elke ochtend vrees dat ik haar levenloos aantref, is er een geweldige commercial van jawel, ik moet het bekennen....Mercedes.

Hierbij de link naar het YouTube filmpje, body control, echt even kijken, zo gaaf!

Dat de kip gewoon über cool is weet ik al jaren, maar dat dit nu eindelijk ook in de reclamewereld doordringt vind ik terecht. De link tussen het pluimvee en betreffend automerk is voor mij niet verrassend. Ik herinner mij van vroeger dat de veehandelaren in ons dorp (onverzorgd uiterlijk, stofjas, klompen en onlosmakelijke sigaar (zelfs tijdens het praten in de mondhoek geklemd)) uitsluitend in glimmende bolides van dit merk reden. Zelf ben ik absoluut geen fan van dit merk, sterker nog, als ik er één zou krijgen zou ik hem gelijk proberen in te ruilen, hoewel na deze campagne, een G, misschien een leuk kipje erbij...

Kippen bij het bos, hadden zo figurant kunnen zijn

Kruidkoek

Vanmorgen heb ik vlug kruidkoek gebakken, naar Staphorst's recept. Één van de twee kruidkoeken heb ik meegenomen naar de koffie afspraak met een vriendin. De koek was lekker, maar de geur in huis bij thuiskomst, dat is het bakken meer dan waard!

Het borrelt van binnen

Ik heb dit voorjaar flink wat vlierbloesemsiroop gemaakt. Dat is altijd wel een ding, want heb ik wel genoeg flessen, of heb ik wel genoeg voor het aantal flessen, en hoe lang doe ik met die flessen. Maar, dit jaar had ik meer dan ooit tevoren. Eerdere jaren had ik vaak te weinig, dan was aan het eind van de zomer de vlierbloesemsiroop al op, op één fles na. Ik heb altijd de neiging om wat te bewaren, je weet maar nooit. Maar goed, dit jaar heb ik zoveel gemaakt dat ik er ook gerust mee kan experimenteren.

Door water, gist en gistvoeding toe te voegen aan de siroop kun je er een alcoholische drank van maken. Een proces waarbij suikers worden omgezet in alcohol. Bij dit proces komt er gas vrij, en doe je dit op fles (met beugeldop), zorg dan dat je elke dag gas laat ontsnappen, want als de fles dat zelf gaat doen zijn de gevolgen niet te overzien. Het flesje "vlierbloesemwijn" smaakte goed. Ik heb het aangedurft om nu een grotere hoeveelheid te maken. Het was een aanslag op de voorraad, maar er staat nu een fles met waterslot te bubbelen. Ik heb er een filmpje van gemaakt, wellicht dat ik die aan dit bericht kan koppelen. Excuus, het zou moeten kunnen maar krijg een melding van blogger dat het hun spijt dat het niet gelukt is.

Buiten koken (het vervolg) (don't try this at home!)

Mijn eerdere poging om het opgeknapte kacheltje aan de praat te krijgen, en vooral ook aan de praat te houden, had nog niet bepaald het beoogde resultaat. Afgelopen zondag heb ik het nogmaals geprobeerd. Op zolder had ik nog een wijnkistje, zonder wijn uiteraard, die was al lang op, met daarin van dat houtachtige stroo. Lekker droog en tezamen met de plankjes van het kistje heb ik een vuurtje aangemaakt. En dat lukte! Alleen of dat stroo zo'n goed idee was weet ik niet, het zorgde in ieder geval voor enorme, witte rookontwikkeling. Ik ben blij dat geen van de buren gealarmeerd de brandweer heeft gebeld.

Nadat de rook was weggetrokken heb ik nog meer hout op het vuur gegooid en vervolgens de gietijzeren pan erop (zonder kookplaat). Van mijn tocht op de Veluwe (tevens in dit bulletin te belezen) had ik nog wat tamme kastanjes, het leek mij een goed idee om die te poffen. Een heel klein beetje olie in de pan en vervolgens de kastanjes (helaas enkelen al in staat van ontbinding) in de pan en deksel erop. Het duurde even maar toen begon het geknal. Ik had er eigenlijk een filmpje van moeten maken, maar heb in plaats daarvan mijn zusje gebeld om het spektakel via de beeldtelefoon te laten zien. Echt enorme knallen die het zware gietijzeren deksel zelfs deden optillen, bloedlink. Het klonk veelbelovend, maar die knallen bleken toch niet helemaal wenselijk. Toen ik de pan van het vuur haalde zat het deksel onder de geëxplodeerde kastanjeprut. De overige kastanjes, afgezien van wat rotte, waren best lekker!

Vroeger poften we kastanjes thuis in de open haard, gewoon op roostertje boven het vuur. Ik heb het hier ook een keer geprobeerd in de open haard, al is dat al jaren geleden. Mijn zusje en een vriendin waren er toen bij en moesten met hun bordjes proberen de wegspringende kastanjes te vangen. Niet met je handen want ze zijn gloeiend heet natuurlijk. Een riskante bezigheid, dat kastanjes uit het vuur halen.

Het kacheltje werkte goed, maar het hout is wel snel opgebrand, wellicht kan ik er de volgende keer een briket in doen. Wordt vervolgd.

Hollandsche luchten

Ik ben vandaag een stukje (13 km) gaan wandelen. Het weer was uiterst wisselvallig, dus voor de zekerheid mijn weather proof outfit (groenbruin van kleur) aangetrokken. Ik moet zeggen dat dat er in de binnenstad (buitenwijken ook trouwens) best een beetje overdreven uit ziet, maar dat deert niet, ik kan gewoon met modder aan m'n poten weer thuis komen.

Gisteren heb ik genoten van een heerlijke, maar copieuze maaltijd bij vrienden, waarvan dat copieuze mede mijn schuld was aangezien ik verantwoordelijk was voor het dessert (zie: C'est toet). Een flinke wandeling was dan ook niet alleen broodnodig, maar ook erg lekker (met mijn boswachterspak maakt een beetje regen of wind niks uit). Veel mensen waren er overigens niet buiten, en dat voor een zondagmiddag. Gelukkig ben je snel buiten de stad en loop je het grootste gedeelte dan ook in de "natuur". Mijn vermomming als boswachter had tot twee maal toe effect: eerst een naderende dame die snel haar hond aan de lijn deed (waar dat overigens ook moet) en een half uur later hetzelfde tafereel, ditmaal was het een heer. Bij het passeren zie je mensen kijken, is het er nou een of niet, maar ze houden de hond binnen gezichtsveld (heb nog een paar keer streng omgekeken) toch maar aan de lijn.

Het was lekker buiten, af en toe wat regen, wat onweer in de verte, soms zelfs zon. Een straffe wind en aangename temperatuur. Het leverde spectaculair mooie luchten op, de foto's (niet bewerkt) zijn het bewijs. Onderweg nog eetbare zwammen gezien, helaas had ik niks bij me om ze in te doen.

C'est toet

C'est tout, dit is alles, het laatste der gangen, daar moet je het dan ook maar mee doen, het toetje. Nu ben ik in het algemeen meer van de hartige partij, maar het maken van desserts vind ik wel heel erg leuk. Zo ook bovenstaande, een café gourmand, koffie voorzien van diverse kleine zoete lekkernijen. De koffie zijn we alleen vergeten. Wel dronken we er goudkleurige zoete Monbazillac bij.

Het dessert bestond uit vier verschillende gerechtjes, en het mooie was, ik hoefde er niet eens de deur voor uit. In het borrelglaasje zit een mandarijnen-jelly met een toefje (werd een plasje) vanille yoghurt en wat cacao. In het porseleinen ieniemienie bakje je een bolletje chocolade-ijs met stukjes javaanse chocola en tevens peer en munt (daar zag en proefde je niks van terug). Dan een taartje met een bodem van speculaasjes en daarop geen kwark (had ik niet in huis) maar yoghurt met slagroom, gelatine, sinaasappel en gedroogde abrikoosjes. Als laatste is er dan nog de kruidige cake met appel. Lijkt heel wat, en zo voelt het ook na reeds twee gangen, maar allemaal vrij eenvoudig te maken en beter een dag van tevoren.

Hert

Het is zondag. En op zondag mag er iets bijzonders op tafel. Was het maar wat vaker zondag, het liefst twee zondagen achter elkaar, dan duurt het wat langer voordat het weer maandag is.

Goed, zondag dus, herfst, vandaag voor het eerst behoorlijk wat wind, een voorbode voor de storm van morgen. De NS mailde mij met alvast excuses voor de aangepaste dienstregeling, RTL stuurde me zojuist een push bericht dat het morgen toch echt menens wordt. Meestal valt de werkelijkheid heel erg mee als men met dit soort waarschuwingen komt. Ik hoop maar dat dat nu ook zo is. Maar dat is morgen, vandaag is het zondag.

Op het menu vandaag: hert. Leuk idee dat de beesten die ik laatst in het wild gezien heb, het op je bord ook heel aardig doen. Al zal de herkomst van dit beest wel van ver zijn, en misschien nog wel gefokt ook. Persoonlijk zou ik hem dan toch liever van de Veluwe hebben. Van de verpakking werd ik ook niet veel wijzer, het enige dat er vrij prominent op stond was "reclame", een plofhert waarschijnlijk.

Enfin, hert dus, voorzien van een waardige entourage. Ik had op internet een mooi gerecht gezien, dat was echter met ree, waarvan saus van de karkas werd getrokken, maar dat is meer voor de happy few. Mijn variant erop met croutons (restjes stokbrood gebakken in olijfolie met kruiden), mousseline van knolselderij, ui (eerst gekookt, de helft daarna ingelegd in azijn, bramensaus en suiker, de andere helft even gebakken op het snijvlak en met suikersiroop gekarameliseerd) en een saus met rode wijn, vleesfond, verse gemberwortel, speculaasjes, scheutje Drambuie). Ik miste nog wat groen, had er een groene mousseline bij willen maken maar het ontbrak aan groene groenten. Gelukkig stond er nog wat bieslook in de tuin. Dit hele ensemble begeleidt door een rode Beaumes de Venise.

Genoeg dure woorden, het was gewoon erg lekker.

Wat vind je van mijn nieuwe layout?

Buiten koken

Afgelopen week heb ik een oud kacheltje opgeknapt. Dat wil zeggen, ik heb er wat aan laten lassen, de roest eraf en hittebestendige (moet nog blijken) verf erop (laten) spuiten. Het kacheltje heb ik gekregen in ruil voor een bos bloemen en staat nu in mijn tuin. Het idee er achter is dat ik nu buiten kan koken, vooral datgene dat binnen nogal nadrukkelijk zijn geuren achterlaat (mijn huisje stonk laatst een week naar op de huid gebakken roodbaars), of lang en langzaam moet garen.

Gisteren heb ik hem voor het eerst uitgeprobeerd. Hout er in, aansteken, kookplaat erop. In het pannetje op de foto zie je twee plakjes pancetta. En de pancetta is lekker knapperig gebakken om op een stampotje raapstelen te gaan. Alleen niet buiten op het kacheltje, het vuur ging steeds uit, gepaard gaande met hevige rookontwikkeling. Ik heb de pogingen het vuur opnieuw aan te maken opgegeven en heb het pannetje gewoon weer pinnen op een gaspit gezet.

Ook vandaag is het fikkie stoken nog niet echt vruchtbaar geweest, ik laat het er maar even bij zitten. Ik denk dat ik kleinere stukjes hout moet vergaren en proberen zo het vuur beter op gang te krijgen. Misschien is het kacheltje wel helemaal niet geschikt voor hout, of misschien ook wel, maar wellicht niet geschikt om op te koken.

Wordt vervolgd.

Veluwe

Afgelopen vrijdag ben ik met een goede vriend naar de Veluwe geweest. Ons plan, of beter gezegd misschien de wens, was om wild te spotten. In alle vroegte, kwart over zes, vertrokken we met de auto richting Veluwe en kwamen anderhalf uur later aan in de buurt van de Woeste Hoeve. Na de auto geparkeerd te hebben, rugzak met camera en proviand, evenals uitgeprinte routebeschrijving bij de hand, gingen we door het hek, het Deelerwoud in. Wat is dat spannend! We hadden van te voren afgesproken dat we alleen mochten fluisteren, en hebben dit heel serieus genomen. Fluisteren en gebaren, behalve de A50 hoorde je verder niets! Het was nog schemerig en binnen vijf minuten spotten we reeds het eerste hert in de mist tussen de bomen. Een half uur later was het aantal herten al niet meer te tellen, al is het wel goed kijken en stil zijn wil je ze spotten. Opvallend, en eerlijk gezegd vond ik het ook een beetje tegenvallend, was hoe snel het schemer voorbij is. De mist bleef echter hangen en dat levert toch sprookjesachtige beelden op. De herten waren soms hele vage contouren en nauwelijks te zien, maar wellicht zagen ze daardoor ons ook niet. We hadden ons beiden trouwens aan de dress code gehouden en waren in stemmig donkergroen, wel zo netjes tegenover de hertjes.

Na een paar uur, wederom twee herten rechts van het pad, en deze keer gingen ze met elkaar op de vuist. Ze maakten daarbij zoveel herrie dat wij ze makkelijk konden besluipen en op een gegeven moment op zo'n 20 meter afstand zaten. Ze kwamen zelfs enigszins onze kant op gelopen. Een prachtige tafereel, het lawaai van het tegen elkaar kletteren van de geweien, het hijgen gepaard met dampwolken in de toch al mistige omgeving, en de geur, hoewel stank een beter woord is, van de urinerende mannetjes. Op de knietjes, met de camera in de hand, heb ik geprobeerd foto's te maken, maar er zit wel heel veel beweging in de opnames. Niet zozeer van de beesten als van een opgewonden fotograaf, zonder statief. Enkele minuten later hadden ze ons door en vertrokken op een drafje verder het woud in.

De route voerde ons verder langs heidevelden afgewisseld met mooie stukken loof- en naaldwoud. Onderweg deden we ons tegoed aan het meegebrachte brood, de zelfgemaakte walnotenlikeur, worst en water. We plukten eekhoorntjesbrood en andere paddestoelen (alleen voor eigen gebruik hoor), raapten tamme kastanjes en al doende vliegen de herten je bijna om de oren, prachtig! Na zestien kilometer kwamen we tegen het middaguur weer terug bij de auto. De kilometers al goed voelbaar in de benen, maar nog lang niet genoeg van de Veluwe.

Dezelfde auteur van de route die ochtend had nog een route vanuit Hoenderloo in petto. Vanuit het dorpje begonnen we, toch wel wat overmoedig, aan de volgende tocht, die achtien kilometer bleek te zijn. Een heel ander soort bos, andere, meer dichte vegetatie en veel heuveltjes en dat hebben we geweten. Wild hebben we nauwelijks gezien. Staatsbosbeheer, één van de beheerders van dit bos, had op een gegeven moment een wildkijkplaats gemaakt, een muur van balken met kijkgaten wat ik aanvankelijk aanzag voor een kinderspeelplek. En jawel, helemaal achter op de open plek stonden drie herten. Dat was ook gelijk het enige wild van die middag. De tocht was zwaar, met af en toe steile klimmetjes. Een ware beproeving maar we wilden ons niet laten kennen. Wel merk je dat bij beiden de vermoeidheid z'n intrede deed. Ik vroeg af en toe geïrriteerd of we nog wel goed liepen en op mijn beurt moest ik niet zo sloffen want ik liep als een olifant door het bos. De beloofde kiosk halverwege was zo welkom! Even de vocht en suikerreserves aanvullen, maar niet te lang blijven zitten. Gelukkig was de terugweg, een fantastische route, maar zonder wild, met minder obstakels.

Een heerlijke dag, lekker in de natuur, veel, heel veel (bijna achtendertig kilometer) lichaamsbeweging, nauwelijks blaren (dat geldt voor mij dan), een mooie oogst, kortom een fijne dag om op terug te kijken. De knokkende herten als ultieme toegift, de volgende keer graag wat zwijnen.